กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 582

“ใครเห็นเขาทุบตีนายงั้นหรอ?” เสิ่นเผยซวนย้อนถาม

สีหน้าของพี่สี่ตกใจจนซีดขาวขึ้นมาทันที อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายหนึ่งอึก “ฉัน ฉันบอกหมดเลย คุณคุณคุณอย่าลงมือนะ”

ซูจ้านหยุดลงมือ ไม่ใช่ว่าจะไม่ทำเขา แค่รอให้เขาพูดจบก่อนแล้วค่อยลงมือ กระตุกริมฝีปากอย่างเยือกเย็น “พูดมาสิ แต่ถ้ามีอะไรปิดบังแม้แต่น้อย ฉันจะทำให้แกตายอย่างทรมาน”

พี่สี่รีบพูดทันที “ฉันไม่กล้า ฉันไม่กล้าหรอก ฉันจะบอกหมดทุกอย่างไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว แต่ว่าถ้าฉันพูดแล้ว คุณจะปล่อยฉันไปได้มั้ย?”

“ฉันให้นายออกไปจากที่นี่ได้” ซูจ้านกล่าว

พี่สี่ถอนหายใจ สามารถออกไปจากที่นี่ได้ก็ยังมีโอกาสรอด คนกลุ่มนี้อย่างกับคนบ้าอย่างไรอย่างนั้น เขากลัวว่าตัวเองจะตายอยู่ที่นี่จริงๆ เลยไม่ได้คิดเยอะ อ้าปากแล้วก็พูดออกมา “ฉันอยากจะฝืนใจเธอจริงๆนั่นแหละ เธอหน้าตาสวยมาก ฉันเลยเอาเปรียบเธอนิดหน่อย ตอนเริ่มเธอก็ดูร้อนรุ่มมากฉันคิดว่าเธอเต็มใจนอนกับฉัน รอจนฉันแก้มัดเชือกให้เธอ เธอก็ใช้เชิงเทียนจู่โจมฉัน บาดแผลบนตัวฉันก็โดนเธอทุบมาทั้งนั้น ฉันไม่ได้ทำสำเร็จ จริงๆนะ ฉันบอกไปหมดแล้วตอนนี้คุณปล่อยฉันไปได้แล้วใช่มั้ย?”

ซูจ้านถูกพี่สี่ทำให้โกรธจนหัวเราะ “แกอยากจะฝืนใจเธอ ตอนนี้ให้ฉันปล่อยแกไป แกฝันอยู่รึไง?”

เขาคิดในแง่ร้ายที่สุดในใจ คิดว่าหากฉินยาถูกไอ้เดรัจฉานนี่ย่ำยีจริงๆ เขาก็จะไม่รังเกียจเธอ ต่อไปจะตั้งใจดูแลเธอ ตอนนี้รู้ว่าร่างกายเธอยังคงบริสุทธิ์อยู่ ลึกๆในใจก็รู้สึกดีใจ

ถ้าโดนฝืนใจจริงๆ จะสร้างบาดแผลทางจิตใจขนาดใหญ่ให้กับเธอ สภาพจิตใจไม่แข็งแกร่งพอ เกรงว่าเธอจะยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแน่

พี่สี่อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง พูดเสียงดังว่า “ทำไมคุณพูดแล้วไม่รักษาคำพูดห้ะ คุณรับปากจะปล่อยฉันไปจากที่นี่แล้วนี่นา อีกอย่างฉันก็พูดความจริงไปหมดแล้ว”

ซูจ้านคุกเข่าลงบีบคางของเขาไว้แน่น หัวเราะแห้งๆ “กู้เป่ยตาถั่วหรือไง? เลือกใช้งานคนโง่อย่างแก ฉันบอกว่าให้แกออกไปจากที่นี่ได้จริงๆนั่นแหละ ฉันได้บอกว่าให้แกเดินออกไปงั้นหรอ? หามออกไปก็ได้ออกไปเหมือนกันนั่นแหละ”

พี่สี่ตกใจกลัวสุดขีด คลานจากพื้นเข้ามาคุกเข่าก้มหัวให้ซูจ้าน “คุณผู้ยิ่งใหญ่ปล่อยผมไปเถอะ ผมรู้สึกผิดแล้ว ผมไม่กล้าทำอีกต่อไปแล้ว”

พี่สี่เดิมทีก็เป็นคนหัวอ่อน รังแกคนอ่อนแอกลัวคนแข็งแกร่ง หากว่ามีความสามารถคงถูกใช้งานตั้งนานแล้ว เป็นเพราะผู้จัดการที่เป็นมือขวามือซ้ายของกู้เป่ยรับโทษแทนกู้เป่ยเลยถูกขังไว้ ถึงมีโอกาสให้เขาได้ออกโรง ความสามารถเขามีไม่มาก แต่ว่าเลียขาเก่งถึงเสนอหน้าไปอยู่ต่อหน้ากู้เป่ย เลยได้ทำงานสำคัญ

ก็แค่เขาไม่เอาการเอางาน ออกไปเผชิญหน้าได้ไม่กี่วันก็สร้างปัญหา

ซูจ้านพับแขนเสื้อขึ้น พูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “บอกมา มือข้างไหนที่สัมผัสเธอ?”

พี่สี่รีบหดมือขวาเข้าไปทันที นึกได้ว่าการกระทำของตนเองมันชัดเจนเกินไป เลยกอดแขนทั้งสองข้างเอาไว้ ร้องไห้เสียงดัง “ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะ ฉันยอมเป็นวัวเป็นม้าให้คุณเลย”

“มือขวาสินะ?” ซูจ้านคว้าผมของเขาไว้แล้วดึงไปข้างหลัง “จะยื่นออกมาด้วยตัวเอง หรือว่าจะให้ฉันใช้กำลัง?”

พี่สี่ร้องไห้ขี้มูกไหลเต็มหน้า ไม่มีความเข้มแข็งแม้แต่น้อย ทั้งอ่อนแอและขี้ขลาด

ซูจ้านด่าว่าไอ้กากอย่างรังเกียจ ดึงผมของเขากระแทกกับผนังด้านหลังอย่างแรงสองสามครั้ง พี่สี่เจ็บจนร้องครวญคราง เหมือนหมูร้องโหยหวนจะโดนฆ่า เสิ่นเผยซวนทนฟังต่อไปไม่ไหว เลยหาเทปกาวมายื่นให้กับซูจ้าน

“ห้องสอบสวนเก็บเสียงดีที่สุดไม่ใช่หรอ?” ซูจ้านยังไม่รับรู้ความหมายของเขาในทันที

เสิ่นเผยซวนก็ขี้เกียจจะดูพี่สี่ ในฐานะผู้ชายเขาไม่เหมาะสม

“ร้องเสียงอุบาทว์เกินไป”

ซูจ้านเข้าใจและรับเทปกาวมา พี่สี่ถือโอกาสคลานไปมุมผนัง “ฮือฮือ——ขอร้อง พวกคุณปล่อยฉันไปเถอะ”

“ช่วยฉันจับเขาไว้หน่อย” ซูจ้านส่งสายตาให้เสิ่นเผยซวน

เห็นเสิ่นเผยซวนเดินเข้ามา พี่สี่คลานขึ้นมาคิดจะวิ่งหนีถ้าไม่วิ่งต้องโดนซ้อมจนตายแน่ จากนั้นพึ่งจะวิ่งไปได้สองก้าวก็ถูกเสิ่นเผยซวนใช้เท้าถีบจนล้มลงกับพื้น ล็อคแขนของเขากดไว้ข้างหลัง ให้ซูจ้านอุดปากของเขา

ซูจ้านใช้เทปกาวพันปากของเขาสองสามรอบ แม้แต่หน้าก็ถูกติดไปด้วย เขาโยนเทปกาวที่ใช้เสร็จแล้วไปด้านข้าง พูดกับเสิ่นเผยซวนว่า “เอามือขวาของมันมาให้ฉัน”

เสิ่นเผยซวนจับมือขวาของพี่สี่กดไว้กับพื้น ซูจ้านก้มหน้าลงตบหน้าของพี่สี่ “ถ้าฉันไม่กำจัดแก ฉันก็ไม่เหมาะจะเป็นผู้ชายแล้ว”

พี่สี่ส่งเสียงไม่ออก ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนสีแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ลืมตามองซูจ้านใช้เท้าเหยียบลงบนมือของเขา

กร๊อบ เสียงกระดูกแตก พี่สี่เจ็บจนใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว

ซูจ้านหมุนข้อเท้าไปมา เขาใส่รองเท้าหนัง นิ้วมือของพี่สี่อยู่ใต้รองเท้าเขาเปลี่ยนรูปร่างไป เสิ่นเผยซวนปล่อยเขาออก แล้วไปยืนอยู่ด้านข้าง