กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 620

ผู้บัญชาการซ่งเรียกให้เสิ่นเผยชวนนั่งลง “คุณลองบอกฉันมา ว่าคุณไปล่วงเกินใครเข้า?”

เสิ่นเผยชวนนั่งลงกับที่ พร้อมกล่าว “อาจจะเป็นกู้เป่ย”

ผู้บัญชาการซ่งฉงนเล็กน้อย กู้เป่ย?

เขาไม่เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนานของบุคคลนี้มาก่อน

ผู้บัญชาการซ่งถึงได้เข้าใจขึ้นมาบ้าง “คุณล่วงเกิน คุณล่วงเกินคนของท่านปู่กู้งั้นหรือ ลูกชายคนเล็กที่เขารักมากคนนั้นใช่ไหม?”

“อืม” เสิ่นเผยชวนหลุบตาลงต่ำ

“คุณไม่ใช่คนที่ชอบสร้างปัญหาสักหน่อย ทำไมถึงได้ล่วงเกินเขาเข้าซะล่ะ?” ผู้บัญชาการซ่งรู้จักเสิ่นเผยชวนดีที่สุด เขาไม่ใช่คนที่ชอบการแข่งขันเอาชนะ แถมกู้เป่ยคนนั้นและเสิ่นเผยชวนก็ไม่มีการไปมาหาสู่กันทางด้านหน้าที่การงาน กู้เป่ยไม่ใช่บุคคลสาธารณะ ก็ไม่มีอันใดที่จะเกิดความบาดหมางกันได้ สิ่งเดียวที่จะเกิดความบาดหมางกันขึ้นได้คงจะมีแต่เรื่องชีวิตส่วนตัวสินะ

เสิ่นเผยชวนเองก็ไม่คิดที่จะปิดบังผู้บัญชาการซ่งแต่อย่างใด “แฟนของเพื่อนฉันถูกเขาจับตัวไป เรื่องที่เกิดขึ้นที่วัดเมื่อครั้งก่อนนั่นแหละ ฉันกำลังตรวจสอบเขาอยู่ คงเป็นเพราะเขาเองก็รู้ว่าฉันกำลังตรวจสอบเขาอยู่ ถึงได้ตั้งใจใส่ร้ายฉัน”

ผู้บัญชาการซ่งเองก็ไร้หนทาง ท่านปู่กู้เป็นคนที่มีเส้นมีสายกว้างขวาง เขาสนับสนุนคนที่มีความสามารถมากมายให้ได้ตำแหน่งใหญ่โต หากเขาต้องการลงมือเล่นงานใครสักคนขึ้นมา ไม่ใช่เรื่องยากเลย

“ฉันไม่เป็นไร อย่างมากก็แค่ออกจากตำแหน่ง” เสิ่นเผยชวนกล่าวอย่างเรียบเฉย

ความรู้สึกเสียดายนั้นมีอยู่แล้ว หากต้องออกจากตำแหน่งจริงๆ เขาเองก็ยอมรับ

ผู้บัญชาการซ่งทำตาขวาง ไม่เห็นด้วยกับประโยคของเขาอย่างเห็นได้ชัด “ทีแรกที่คุณมาอยู่กับฉันคุณพูดว่ายังไง? ตอนนี้คุณกล้าพูดกับฉันว่าอย่างมากก็แค่ออกจากตำแหน่ง?”

เสิ่นเผยชวนไม่อยากอยู่แล้ว แต่การถูกตรวจสอบไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

ผู้บัญชาการนิ่งไปสักพัก “ฉันจะช่วยคุณหาเส้นสายเอง”

“อย่าคิดมากเพราะฉันเลย” เสิ่นเผยชวนไม่อยากรบกวนผู้บัญชาการซ่ง

ผู้บัญชาการซ่งโมโห คิดว่าเสิ่นเผยชวนไม่ใส่ใจอนาคตของตนเอง พลันคำรามลั่น “คุณพูดอะไรของคุณ? เรื่องที่มีผลกระทบกับอนาคต แต่คุณกลับไม่ใส่ใจ ความทะเยอทะยานของคุณก่อนหน้านี้ไปไหนหมดแล้ว?”

เสิ่นเผยชวนก้มหน้าลงไม่ตอบโต้ เขาเองก็อยากทำอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอัน ทำเรื่องดีๆ พยายามทำให้ตนเองเกิดคุณค่ามากที่สุด เขาเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ แต่ในเมื่อเรื่องได้เกิดขึ้นแล้ว เขาแค่นึกถึงเหตุร้ายที่สุดที่จะเกิดขึ้นได้

เขาไม่อยากจะบอกใครทั้งนั้น โดยเฉพาะจงจิ่งห้าว ว่าเขากำลังเตรียมงานแต่ง ในเวลานี้เขาไม่อยากจะรบกวนใครทั้งนั้น

“ไม่ว่าอย่างไร เรื่องที่คุณไม่เคยทำ เราต้องพยายามแก้ไขปัญหา ต่อจากนี้ห้ามพูดอะไรที่หมดอาลัยตายอยากอีก เข้าใจไหม?”

ผู้บัญชาการซ่งสีหน้าบึ้งตึง

เสิ่นเผยชวนรู้สึกผิดต่อความไว้วางใจและการปลูกฝังของผู้บัญชาการซ่ง

ผู้บัญชาการซ่งลุกขึ้นยืนหยิบหมวกขึ้นกะทันหัน “ฉันจะไปหาคนเพื่อหารือเรื่องนี้สักหน่อย”

เสิ่นเผยชวนไม่รู้ว่าพูดอะไรกับผู้บัญชาการซ่ง เขาเปรียบเสมือนกับพ่อคนหนึ่ง

“ขอบคุณครับ” แม้ว่าคำนี้จะไม่สามารถแสดงความรู้สึกของเขาออกมาได้

ผู้บัญชาการซ่งตบบ่าของเสิ่นเผยชวน “คุณต้องตั้งสติ เรื่องที่ไม่เป็นความจริง เราไม่เกรงกลัว แล้วก็ คุณกับฉันยังต้องขอบคุณอะไรกัน?”

เสิ่นเผยชวนเผยรอยยิ้ม “สำหรับความไว้วางใจของท่านและการปลูกฝัง ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจ ไม่รู้ว่าจะตอบแทนท่านอย่างไรดี”

“ทำสิ่งดีๆ ก็ถือว่าตอบแทนแล้ว” จบประโยคผู้บัญชาการซ่งเดินออกไปทันที

เสิ่นเผยชวนสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด ก่อนเดินตามออกจากห้อง เขาผลักประตูห้องทำงานออก แฟ้มคดีของมารดาชางหยูยังคงวางอยู่บนโต๊ะ เขาหยิบขึ้นไปไว้ที่ห้องเก็บข้อมูล ระหว่างทางกลับเขาก็ได้พบกับลูกน้องเข้า

“รองผู้บัญชาการ มีจดหมายของท่านครับ”

“จดหมายอะไร?” เสิ่นเผยชวนกล่าวถาม

“อยู่ที่โต๊ะของฉัน ฉันจะไปเอามาให้” คนคนนั้นรีบกลับไปยังโต๊ะประจำตำแหน่งของตน หยิบจดหมายฉบับหนึ่งยื่นให้กับเสิ่นเผยชวน “คุณชางหยูคนนั้น ฝากฉันเอาให้กับท่าน”

เมื่อเสิ่นเผยชวนได้ยินชื่อนี้ ในใจของเขาสั่นไหวขึ้นมา

เสิ่นเผยชวนกล่าวถามขณะรับจดหมายมาไว้ “เธอมาเมื่อไหร่?”

“เมื่อวันนี้ครับ” บุคคลดังกล่าวเอ่ยตอบ

เสิ่นเผยชวนขมวดคิ้วแน่นอย่างสงสัย “เมื่อวันนี้?”

“ใช่ครับ เมื่อวันนี้ เธอมาหาท่าน แต่ท่านไม่อยู่ ฉันยังบอกให้เธอไปที่บ้านท่านด้วยครับ คงจะไม่ได้พบท่าน ถึงได้ฝากจดหมายกับฉันเอาไว้”

เสิ่นเผยชวนกล่าวตอบรับทราบ เขาถือจดหมายเอาไว้เดินเข้าไปที่ห้องทำงานพร้อมปิดประตูลง เขาเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงาน จ้องมองซองจดหมายสีชมพู ไม่ได้เปิดอ่านในทันที

หากแต่เขานึกในใจ ว่าเธอจะเขียนบอกอะไรกับเขากันนะ

เวลาผ่านไปสักพัก เขาถึงได้ค่อยๆ เปิดซองจดหมายออก

ตัวอักษรที่ผ่านเข้ามายังสายตาถูกขีดเขียนด้วยปากกาหมึกซึมสีดำ ลายมือที่สะสวย ไม่ได้เริ่มต้นด้วยการเขียนจดหมายแบบดั้งเดิม หากแต่เริ่มต้นด้วยเนื้อหา

【อันที่จริงฉันอยากจะบอกลาคุณต่อหน้า แต่ฉันไม่ได้พบกับคุณเลย รู้สึกว่าเราไม่ค่อยมีวาสนาต่อกันสักเท่าไรเลย

เหมือนกับอายุของเรา คุณประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานแล้ว ส่วนฉันยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัย นี่คือความแตกต่างของเรา

อันที่จริงฉันรู้สึกดีกับคุณมาก ฉันคิดว่า อาจเป็นเพราะการที่ฉันขาดความรักจากพ่อล่ะมั้ง เลยชอบผู้ชายที่มีความรับผิดชอบดูเป็นผู้ใหญ่ และคุณก็เป็นคนแบบนั้น แต่ฉันรู้ดีแก่ใจ ว่าเราเป็นไปไม่ได้ คุณต้องการภรรยาที่เกื้อหนุนคุณได้ และเห็นได้ชัดว่าฉันไม่มีทางเป็นคนแบบนั้นได้