กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 635

เสิ่นเผยซวนจัดการเรื่องเชื่อถือได้ จงจิ่งห้าววางใจ “มีอะไรนายค่อยติดต่อฉัน”

เขาตอบ “รู้แล้ว งั้นฉันไปก่อนล่ะ”

ขณะพูดเขาลุกยืนขึ้น ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น เขาควักมือถือออกมาเห็นว่าเบอร์ที่แสดงเป็นของสำนักงานผู้บัญชาการซ่ง เขาไม่ได้รับทันที แต่มองไปทางจงจิ่งห้าว “ผู้บัญชาการซ่ง โทรหาฉันจะต้องมีธุระแน่ ฉันไปล่ะ”

จงจิ่งห้าวพยักหน้า

ซูจ้านมองเสิ่นเผยซวนที่เดินไป แล้วก็มามองจงจิ่งห้าวอีก “พวกนายตกลงกันจบแล้ว?”

ทำไมเขาเหมือนยังไม่ค่อยเข้าใจเลยล่ะ?

แต่ว่าไม่มีใครสนใจเขา จงจิ่งห้าวเดินไปหน้าโต๊ะทำงาน เหล่มองเขาแวบหนึ่ง “นายไม่ไปหรอ?”

กะว่าจะไม่ทำอะไรแบบนี้ต่อไปงั้นหรอ?

“ภรรยาฉันอยู่บ้านนายนี่นา ให้ฉันไปไหน? ไปบ้านนาย?” ซูจ้านเดินมาหน้าโต๊ะ “ฉันขอพูดความจริง”

จงจิ่งห้าวเปิดเอกสารที่กวนจิ้งวางไว้บนโต๊ะที่จะต้องเซ็น ไม่ได้เงยหน้า ถามน้ำเสียงนิ่งๆ “ความจริงอะไร?”

“นายได้รับการอภัยจากพี่สะใภ้ได้ยังไง?” ซูจ้านกะพริบตาปริบๆ สำหรับฉินยา ไม้อ่อนไม้แข็งเขาก็ใช้ไปหมดแล้ว แต่ว่าฉินยาก็ยังไม่ยอมใจอ่อนเลย

ไม่มีวี่แววว่าจะคลายออกสักนิด

เขาแค่อยากได้ภรรยากลับมาก็เท่านั้นเอง ทำไมมันยากขนาดนี้?

ยากยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์ซะอีก

จงจิ่งห้าวละสายตาจากเอกสาร เหลือบสายตามองเขา “เอาเสน่ห์ของเพศชายของนายออกมา”

ซูจ้าน “……”

เสน่ห์ของเพศชายคืออะไร?

เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ “นายสอนฉันหน่อยสิ?”

“นายมันโง่จนเกินเยียวยาแล้ว” จงจิ่งห้าวไม่ลังเลที่จะทำลายความกระตือรือร้นของเขา

ซูจ้าน “……”

เขายืดตัวตรง หัวเราะแห้งๆ “นายอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ นายก็ไม่ได้ง้อพี่สะใภ้ให้คืนดีได้ในทันทีเหมือนกัน”

จงจิ่งห้าวจ้องเขาอย่างเย็นชารอบหนึ่ง “งั้นนายยังมาถามฉัน?”

ซูจ้านถึงกับสะอึก ผ่านไปสักพัก หัวเราะเหอะๆและพูดว่า “ฉันรีบร้อนไงล่ะ นายช่วยฉันหน่อยนะ? ช่วยฉันคิดหน่อย?”

จงจิ่งห้าวตอบ “ไม่ว่าง”

ซูจ้าน “……”

“นายไม่ช่วยฉัน ฉันไปหาพี่สะใภ้ก็ได้ ให้เธอช่วยฉัน” พูดจบก็เดินไปทางประตู

เขาก็ไม่ได้คิดจะไปรบกวนหลินซินเหยียนจริงๆ ก็แค่ตั้งใจพูดให้จงจิ่งห้าวได้ยิน จงจิ่งห้าวยังไม่เข้าใจอีกหรอ?

เป็นคนประเภทที่รักและหวงแหนภรรยาอย่างมาก

จะทนเห็นตนเองไปหาหลินซินเหยียน เพิ่มปัญหาให้เธอได้ยังไง?

เขาจงใจบิดลูกบิดประตูอย่างช้าๆ

“หยุดก่อน!”

จริงอย่างที่คิด ขณะที่เขายังไม่เดินออกจากห้อง จงจิ่งห้าวเรียกเขาให้หยุด

เขาทำหน้าหงิก หันหน้ามา ถามว่า “อะไร?”

จงจิ่งห้าวนวดขมับ เขาก็ไม่เคยมีประสบการณ์ในการไล่จีบผู้หญิงจริงๆ สำหรับหลินซินเหยียน ตอนแรกก็เป็นการบังคับ ต่อมาถึงจะค่อยๆยอมรับ มันเป็นขั้นตอนอย่างหนึ่ง

เหมือนว่าความรู้สึกจำเป็นต้องใช้เวลา จะมีรักแรกพบอะไรนั่นที่ไหน ต่างก็เห็นข้อดีหรือข้อเสียของอีกฝ่าย แล้วค่อยๆถูกดึงดูด

จงจิ่งห้าวจะมองความคิดเขาไม่ออกงั้นหรอ?

แต่ว่าก็ไม่ได้ไปขัด วันหนึ่งหากเขาเอาฉินยากลับมาไม่ได้ ก็คงจะไม่ทำอะไรนั่งว่างๆอยู่หน้าเขาทั้งวันแน่ๆ

แบบนี้มันไม่ใช่เรื่อง ฉินยาออกห่างอยู่แบบนี้เขาเองก็ไปต่อไม่ถูก

“บอกมา นายอยากให้ฉันทำอะไร?”

ซู่จ้านหัวเราะฮิๆ เดินเข้ามา ฟุบบนโต๊ะทำงานของจงจิ่งห้าว เข้าไปใกล้เขา

จงจิ่งห้าวเอนตัวไปข้างหลัง พูดว่า “ไปห่างๆฉันหน่อย”

พูดคุยก็พูดคุยสิ เข้าใกล้เขาขนาดนี้ทำไม?

ซูจ้านส่งเสียงไม่ชอบใจ ในใจพูดว่า ใครอยากเข้าใกล้นายกัน? ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายซะหน่อย

“ให้พี่สะใภ้นัดฉินยาออกมาสิ บ้านนายคนเยอะ ฉันมีอะไรก็พูดไม่ได้ ฉันอยากเจอเธอข้างนอก” ซูจ้านพูด

จงจิ่งห้าวมองเขา ไม่ได้รับปากทันที คิดพิจารณาในใจถึงความน่าจะได้ของเรื่องนี้ จะเกี่ยวโยงไปถึงหลินซินเหยียนรึเปล่า?

เดี๋ยวซูจ้านทำเรื่องอะไรที่มันเกินเลย ฉินยาจะมาโทษหลินซินเหยียนอีก