กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 640
สรุปบท บทที่ 640 หมากัดลื่อตั่งปิง: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม
สรุปเนื้อหา บทที่ 640 หมากัดลื่อตั่งปิง – กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม โดย จาวฉายจิ้นเป่า
บท บทที่ 640 หมากัดลื่อตั่งปิง ของ กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย จาวฉายจิ้นเป่า อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
เขายิ้ม “คุณวางใจเถอะ ผมไม่ได้มีใจต้องการคุณแล้ว ถ้าหากกลัวว่าผมจะรังควานคุณมากนัก ผมไปเอง คุณไม่ต้องไป”
เขาหยิบผ้าเช็ดปากออกวางส้อมและมีดในมือลงและลุกยืนขึ้น “คุณนั่งลงทานเถอะ เพื่อให้คุณวางใจ กินข้าวอย่างสบายใจ ผมไปเอง”
พูดจบเขาก็กล่าวทักหลินซินเหยียนทีหนึ่ง “พี่สะใภ้ ผมไปก่อนล่ะ”
หลินซินเหยียนไม่สามารถพูดอะไรได้ ได้แต่มองอยู่อย่างนั้น
หลังจากที่ซูจ้านเดินไป หลินซินเหยียนดึงฉินยาให้เธอนั่งลง
นั่งลงก็กินข้าวไม่ลงอยู่ดี หลินซินเหยียนหยิบทิชชู่แผ่นหนึ่งยื่นให้เธอ “เธออยากร้องไห้ก็ร้อง ร้องออกมาบางทีในใจอาจจะดีขึ้นมาบ้าง”
จงจิ่งห้าวกับช่าวหยุนเดินออกไป หลินซินเหยียนมองพวกเขาแวบนึง คิดว่าอยู่ที่นี่คงไม่เหมาะ เลยไม่ได้ถามอะไร
ที่จริงก็มีเหตุผลข้อนี้อยู่ อีกอย่างจงจิ่งห้าวมีเรื่องจะพูดกับช่าวหยุน
ครั้งก่อนช่าวหยุนช่วยเหลือเขา แต่ว่าทั้งสองคนต่างค่อนข้างยุ่ง ไม่ได้นั่งคุยกันดีๆเลย
ผ่านเรื่องครั้งนี้ไป จงจิ่งห้าวรู้ว่าพ่อของหลินซินเหยียนเมื่อก่อนก็ไม่ใช่คนธรรมดา ไม่อย่างนั้น ไม่มีทางมีความสัมพันธ์ขั้นนี้ได้หรอก
ถึงแม้จะไม่ได้ออกโรงทำอะไร แต่ว่าเบาะแสที่ให้มา กลับน่ายกย่องมาก เดิมทีเขาไม่มีทางหาเรื่องที่ยาวนานขนาดนั้นเจอได้แน่
“ราบรื่นมั้ย?” ช่าวหยุนถาม
ตอนที่เขาไม่ยิ้มหน้าตาจริงจัง ให้ความรู้สึกสยอง เป็นคนประเภทที่เด็กเห็นแล้วต้องตกใจจนร้องไห้
แต่ว่าตอนที่เขาไม่ปกติ ใบหน้ายิ้มแย้ม กลับเข้าหาได้อย่างง่ายดาย
เขาน้อยมากที่จะหุบรอยยิ้ม ส่วนมากมักจะยิ้มแย้มเสมอ
จงจิ่งห้าวพูด “เบื้องบนได้จัดตั้งกลุ่มทำคดีโดยเฉพาะมาตรวจสอบเรียบร้อย เรื่องใหญ่โตวุ่นวายขนาดนี้ จะต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวดแน่นอน”
ช่าวหยุนพยักหน้า “ถ้าต้องการความช่วยเหลือรีบบอกมาได้เลย”
ในสายตาเขานี่ไม่ใช่คนนอก สามีของหลินซินเหยียน นั่นก็คือลูกเขยของพี่ชายใหญ่เขา
จงจิ่งห้าวไม่อยากรบกวนเขามากนัก ตอนนี้ก็เพียงพอแล้ว
“ฉันพาฉินยากลับก่อนนะ” หลินซินเหยียนเดินเข้ามา อยู่ที่นี่เธอก็กินอะไรไม่ลง อีกอย่างที่นี่ไม่เหมาะกับการนั่งนานๆ ฉินยาไม่อยากกลับวิลล่า เธอก็จะพาฉินยาไปผ่อนคลายใจด้านนอก
จงจิ่งห้าวพูด “ผมไปส่งคุณละกัน”
เขาเป็นห่วงหลินซินเหยียน ตัวเองเป็นหญิงมีครรภ์ยังจะดูแลคนอื่น กลัวเธอเหนื่อยเกินไป
ในเวลานี้ฉินยาไม่อยากให้มีคนอยู่ข้างกายมากเกินไปแน่นอน หลินซินเหยียนปฏิเสธ “เราไม่กลับบ้านตอนนี้ อาจจะอยู่แถวๆข้างนอก ฉันจองห้องพักที่โรงแรมจวินหลันให้อารอง คุณไปส่งเขาพักผ่อนนะ”
เดิมทีเธอต้องการให้ช่าวหยุนพักอยู่ในวิลล่า แต่วิลล่าไม่มีห้องแล้ว คนใช้สองคน แล้วยังมีจงฉีเฟิงกับเฉิงยู่เวิน ฉินยาแล้วก็พวกเด็กๆ ห้องที่เหลือเป็นห้องเก็บของและห้องหนังสือ เก็บกวาดไม่ไหว เธอจองโรงแรมที่ดีไว้ให้
ช่าวหยุนโบกมือ “บอกสถานที่มาฉันไปเอง อายุมากขนาดนี้แล้ว ต้องการคนไปส่งที่ไหน ทำเหมือนฉันเป็นเด็กไปได้”
หลินซินเหยียนยิ้ม “อารอง ตอนกลางวันคุณไม่ได้ทานดีๆ หิวแล้วก็สั่งอะไรกินหน่อยที่โรงแรมนะ ตอนกลางคืนฉันจะจัดต้อนรับคุณอย่างดี”
“วางใจเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้ เธอไปดูแลเสี่ยวยาเถอะ พวกเธอควรยุ่งอะไรก็ยุ่งไป ไม่ต้องสนใจฉัน” ช่าวหยุนทำเหมือนฉันไปที่ไหนก็ได้รับความสำคัญ “แค่บอกฉันที่อยู่ของวิลล่าก็พอ ตอนกลางคืนฉันเข้าไปเอง”
ช่าวหยุนก็นิสัยแบบนี้ หลินซินเหยียนบอกที่อยู่เสร็จก็ไปกับฉินยา
ส่วนจงจิ่งห้าวไปส่งช่าวหยุน หรือว่าช่าวหยุนกลับโรงแรมเอง เธอก็ไม่รู้แล้ว
“เราไปดูหนังกันดีมั้ย?” หลินซินเหยียนพูด
“ฉันเห็นนายดื่มเหล้าคนเดียวเลยสงสารไง ทำไมไม่เห็นความหวังดีของคนกันล่ะ? หมากัดลื่อตั่งปิงชัดๆ…”
“นายพูดว่าไรนะ? ใครเป็นหมา?” ซูจ้านจ้องเขา เส้นเอ็นตรงขมับค่อยๆกระตุกขึ้น “นายเป็นหมา เห่าให้ฉันฟังสักรอบสิ?”
ผู้จัดการก็สีหน้าเย็นชา “นายดื่มมากไปแล้ว”
พูดจบก็คิดจะเดินออกไป สรุปซูจ้านดึงรั้งเขาเอาไว้ “ด่าคนเสร็จแล้วคิดจะไป? เห็นฉันเป็นอะไร? เต่าหดหัวรึไง?”
ผู้จัดการมองมือเขาที่คว้าเสื้อของตนเองอยู่ หันหน้าไปมองเขา “นายอย่ามาหาเรื่องที่นี่ ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ?”
“เหอะ นายทำไมจะไม่เกรงใจฉัน?” ซูจ้านตั้งใจไม่ยอมจบสิ้น เขาอารมณ์ไม่ดี ใกล้จะขาดอากาศหายใจตายแล้ว
“นายจะต่อยฉันหรอ? แน่จริงก็ลงมือเส่ะ!” ซูจ้านดึงคอเสื้อของเขา ตะโกนใส่เขา
ที่พุ่งเข้ามามีแต่กลิ่นเหล้า ผู้จัดการขมวดคิ้ว “ทางที่ดีนายปล่อยฉันดีกว่า ฉันไม่อยากสั่งสอนนาย”
“นายแน่จริงก็สั่งสอนฉันเส้ หรือว่าเป็นแค่ไอ้ขี้ขลาด? ในเมื่อเป็นไอ้ขี้ขลาดก็ไม่ต้องเลียนแบบหมาเห่าไปเรื่อย…”
ผู้จัดการทนจนหมดความอดทนเรียกคนเข้ามา “เอาไอ้บ้านี่ออกไป”
“แกนั่นแหละไอ้บ้า!” ซูจ้านที่มึนเมาอาละวาด
ผู้จัดการมองเขาอย่างโมโห หรี่ตาลง “พ่อหนุ่ม อยากโดนกระทืบมากใช่มั้ย?”
ซูจ้านพยักหน้าอย่างมึนเมา “ใช่ ฉันอยากโดนกระทืบ”
ขณะนี้เวลานี้เขาอยากจะต่อยตีกับใครสักรอบจริงๆ เขารู้สึกว่าตัวเองใกล้จะตายแล้ว
พอได้ยิน ในหูผู้จัดการก็คือยั่วยุ หรี่ตาลง เรียกรปภ.สองคนให้เข้ามาลงมือ “กระทืบมัน!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม