กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 665

“หย่าซิน...” เสิ่นเผยซวนคิดจะอาศัยโอกาสนี้ในการพูดคุยกับเธอให้ชัดเจน

ซ่งหย่าซินกอดหมับเข้าที่เอวเขา “เผยซวน ฉันชอบคุณจริงๆนะ อย่าปฏิเสธฉันเลยได้ไหมคะ?”

เสิ่นเผยซวนดึงมือเธอออก “คุณอย่าทำแบบนี้”

ซ่งหย่าซินไม่เพียงไม่ยอมปล่อยแต่กลับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม “อย่าผลักไสฉันเลยนะ ขอร้องล่ะค่ะ”

พูดแล้วเธอก็แนบใบหน้าเข้ากับแผงอกของเสิ่นเผยซวน “คุณรู้ไหมว่าฉันต้องรวบรวมความกล้ามากแค่ไหน เพื่อให้คุณพ่อฉันเอ่ยเรื่องนี้กับคุณ ถ้าหากว่าคุณปฏิเสธฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะมีหน้าไปพบคนอื่นอีกไหม คุณรังเกียจที่ฉันเคยแต่งงานมาก่อนใช่ไหมคะ”

“ไม่ใช่”

เสิ่นเผยซวนอธิบาย เพียงแค่ไม่มีความรู้สึกด้วยเฉยๆ ซ่งหย่าซินกอดตัวเองแบบนี้ นอกจากรู้สึกว่าหญิงชายมิควรถูกเนื้อต้องตัวกันแล้ว ในใจก็ไม่มีคลื่นความรู้สึกใดๆอีก

ถ้าหากว่าเขาชอบ จะเคยหรือไม่เคยแต่งงานก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น

เขาไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น ไม่ใช่สิ่งสำคัญ

“ตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้ว คุณควรจะกลับแล้ว” มือทั้งสองข้างของเสิ่นเผยซวนไม่มีที่ให้วาง ทั้งยังไม่กล้าจะแตะต้องเธอแม้แต่น้อย

“ฉันไม่ปล่อยค่ะ ถ้าคุณไม่รับปากฉัน ฉันก็จะไม่ปล่อยคุณ” ตอนนี้ซ่งหย่าซินไม่ได้สนใจอะไรมากมายขนาดนั้น และไม่อยากจะแสร้งทำท่าทางอวดดีอีก เธอเพียงแค่อยากคว้าผู้ชายคนนี้เอาไว้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใด เธอก็ต้องการผู้ชายคนนี้

เคยพลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เธอจะต้องคว้าเอาไว้ให้แน่น

“หย่าซิน คุณไม่สนใจเรื่องที่ผมไม่ได้ชอบคุณหรือ” เสิ่นเผยซวนเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

เขาไม่รู้ว่าจะพูดกับซ่งหย่าซินอย่างไร จึงทำได้เพียงแค่แสดงความรู้สึกในใจของตนเองออกมาตรงๆ

ซ่งหย่าซินร่างกายแข็งทื่อไปเล็กน้อย สำหรับเธอแล้วนี่เป็นสิ่งที่ทำให้สะเทือนใจไม่น้อยเลยจริงๆ เธอเงยหน้าขึ้น เอ่ยว่า “ฉันเชื่อว่าความรู้สึกสามารถบ่มเพาะกันได้ค่ะ”

เสิ่นเผยซวนคิดในใจว่า ความรู้สึกสามารถบ่มเพาะได้ด้วยหรือ

ถ้าหากว่าสามารถบ่มเพาะได้จริงๆ อย่างนั้นเขาก็ไม่สะดวกที่จะปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีก

เขาพูดว่า “ก็ได้ ผมรับปากคุณ”

ซ่งหย่าซินไม่อยากจะเชื่อว่าเสิ่นเผยซวนจะตอบรับเร็วขนาดนี้ “จริงหรือคะ?”

เสิ่นเผยซวนพยักหน้า เอ่ยว่า “ผมไม่พูดโกหก”

ท่าทางจริงจังของเขาทำให้ซ่งหย่าซินรู้สึกว่าเขาน่ารักมาก ก่อนหน้านี้ทำไมเธอถึงไม่ได้ค้นพบนะ?

ถ้าหากเธอรู้ว่าชายหนุ่มแบบนี้ถึงจะคุ้มค่ากับความรักให้เร็วกว่านี้สักหน่อย บางทีตอนนี้เธอกับเขาคงมีลูกไปแล้ว

“ฉันจะกลับไปบอกคุณพ่อคุณแม่” ซ่งหย่าซินหน้าตาเบิกบานด้วยความยินดี ปล่อยเขาออก พลางเอ่ยว่า “ฉันไปก่อนนะคะ”

เสิ่นเผยซวนพยักหน้า “เดินทางระมัดระวังด้วย ผมไม่ไปส่งคุณแล้ว”

ฝีเท้าซ่งหย่าซินชะงักกึก เงยหน้ามองเขา “คุณจะไม่ยื้อฉันไว้หรือคะ”

เสิ่นเผยซวน “...”

ในใจเขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องยื้อเธอเอาไว้ด้วย?

ทั้งยังเป็นช่วงเวลาดึกดื่น ข้าวเย็นก็กินแล้วเช่นกัน

ซ่งหย่าซินเอ่ยยิ้มๆว่า “คุณไม่ยื้อให้ฉันค้างคืนด้วยหรือคะ?”

เสิ่นเผยซวน “...”

“ล้อคุณเล่นค่ะ ดูท่าทางทึ่มทื่อของคุณสิ” ซ่งหย่าซินเก็บงำรอยยิ้ม “ฉันไปแล้วนะคะ คุณก็พักผ่อนเร็วหน่อยเถอะค่ะ”

เอ่ยจบแล้วก็เดินออกไป

เสิ่นเผยซวนยืนอยู่ที่เดิมไม่กี่วินาทีถึงจะรู้สึกตัวขึ้นมา เดินไปส่งเธอถึงหน้าประตู

“คุณพักผ่อนเร็วหน่อยนะคะ ลาก่อน” ซ่งหย่าซินยืนเอ่ยกับเขาที่หน้าประตู

เสิ่นเผยซวนพยักหน้า และปิดประตูลง

เมื่อปิดประตูลงแล้ว เขาก็ยังรู้สึกว่าเหมือนกับความฝัน หลังจากผ่านไปเนิ่นนานก็ถอนหายใจครั้งหนึ่ง

ในใจก็คิดว่าเอาแบบนี้แล้วกัน ไปหาคนอื่นก็ไม่แน่ว่าจะเหมาะสมเหมือนเธอ อีกอย่างผู้บัญชาการซ่งก็เอ่ยปากพูดแล้วด้วย

ถ้าหากว่าเขาไม่รับปาก ก็เป็นการหักหน้าผู้บัญชาการซ่ง เขาให้การดูแลตัวเองมาตลอด ถึงเวลานั้นก็คงจะรู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายต้องลำบากใจด้วยเรื่องเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถเป็นโสดไปตลอดชีวิตได้

เสิ่นเผยซวนนั่งลงบนโซฟา รู้สึกว่าการที่ตัวเองคิดแบบนี้ ก็เป็นการปลอบใจตัวเองเล็กน้อย เขารินน้ำใส่แก้วและยกขึ้นดื่ม เอ่ยกับตัวเองว่า “ความจริงแล้ว ซ่งหย่าซินก็ดี รู้จักกันมานานแล้วด้วย ใช้ชีวิตด้วยกันก็ไม่น่าจะเลวร้ายเกินไป”