กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 666

“คุณอาซู คุณอาก็เล่นจุ๊บๆกับคุณน้าเยี่ยนเยี่ยนด้วยไหมคะ” จงเหยียนซีเบิกตากว้าง แพขนตากะพริบปริบๆ

“แน่นอนว่าอาอยาก...”

ฉินยาขึงตาใส่เขา ซูจ้านก็มีท่าทางขลาดกลัวขึ้นมาทันที ไม่กล้าเอ่ยพูดมากไปกว่านี้แม้แต่คำเดียว

“เธอยังเป็นเด็ก ยังไร้เดียงสา คุณน่ะใช่ไหมคะ ที่นี่มันคือสถานที่ใด?”

ซูจ้านยอมรับความผิดทันที “เป็นผมที่ผิดเอง ครั้งหน้าผมจะระวังเรื่องสถานที่”

เสิ่นเผยซวนเห็นท่าทางขลาดเขลาเช่นนั้นของซูจ้านแล้วก็อยากจะหัวเราะ จึงอุ้มจงเหยียนซีไปอีกด้านหนึ่ง เพื่อไม่เป็นการรบกวนทั้งสองฝั่ง

“ดูข่าวหรือยัง” ช่าวหยุนถาม

จงจิ่งห้าวตอบอืม ความจริงแล้วไม่ใช่เขาที่ดู แต่เป็นกวนจิ้งที่คอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลา เมื่อได้ผลลัพธ์ก็โทรศัพท์หาเขาทันที

หลินซินเหยียนถามด้วยความสงสัย “ข่าวอะไรหรือคะ”

คดีความของท่านปู่กู้ถูกตัดสินลงมาแล้ว เมื่อคืนวานเว่ยป๋อของทางราชการได้โพสต์ผลลัพธ์การจัดการ

หลังจากเรื่องเก่านานนับปีถูกขุดออกมา ไม่เอ่ยถึงคนที่มีความเกี่ยวข้องมากมาย ขอเพียงแค่เขาประพฤติตัวเสื่อมเสีย เมื่อตรวจออกมาก็ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องเดียว การทุจริตและรับสินบนที่มีจำนวนเงินสูงถึงสองพันล้าน จึงถูกตัดสินโทษประหาร

เสียงประกาศเรียกดังไปทั่ว

ช่าวหยุนตบบ่าจงจิ่งห้าวเล็กน้อย “ดูแลเหยียนเหยียนให้ดี มีเวลาว่างก็ไปเที่ยวเล่นที่เมืองC”

จงจิ่งห้าวที่โอบไหล่หลินซินเหยียนเอาไว้เอ่ยว่า “ต้องไปแน่”

“ขณะนี้เที่ยวบิน A950 ที่จะเดินทางไปยังเมืองC เครื่องกำลังจะขึ้นบินแล้ว ท่านผู้โดยสารโปรดไปตรวจตั๋วขึ้นเครื่องที่ประตูทางเข้าด้วยค่ะ”

“ฉันควรจะไปแล้ว พวกนายก็กลับเถอะ” ช่าวหยุนโบกมือ

ทางด้านซูจ้านกับฉินยาก็เดินมาแล้วเช่นกัน ฉินยาเข้ามากอดหลินซินเหยียนแล้วเอ่ยว่า “ฉันกลับก่อนนะ ที่ร้านฉันจะดูเอง เธอไม่ต้องเป็นกังวล เธอก็บำรุงครรภ์ให้ดี อย่าปฏิบัติต่อลูกชายบุญธรรมของฉันอย่างขาดความยุติธรรมล่ะ”

หลินซินเหยียนรับคำ

ไปส่งพวกเขาถึงประตูตรวจตั๋ว

เห็นเงาร่างของพวกเขากำลังจะหายไป ในใจหลินซินเหยียนก็มีความรู้สึกหดหู่ผุดขึ้นมากะทันหัน “อารอง ฉินยา ฉันจะไปเยี่ยมพวกคุณนะ”

“ได้ พวกเราจะรอ” ฉินยาออกแรงโบกมือ ช่าวหยุนก็หน่วยตาแดงระเรื่อขึ้นมาแปลกๆ “น่าเกลียด”

เอ่ยเสร็จแล้วก็หมุนตัวจากไป

หากใช้คำพูดที่ทำให้ผู้คนสะเทือนใจก็คือ ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา? อีกอย่าง หลังจากนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้พบกันอีก

“ลาก่อนค่ะคุณปู่ช่าว คุณน้าเยี่ยนเยี่ยน” จงเหยียนซีชูแขนสองมือขึ้นสูง ออกแรงโบกไปมา “หนูจะคิดถึงพวกคุณนะคะ หนูกับพี่ชายจะไปเยี่ยมพวกคุณแน่ค่ะ”

ประตูทางเข้าคนเยอะเกินไป พวกเขาจึงต้องเข้าไปทันที

ซูจ้านยืนอยู่ข้างประตูทางเข้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความให้กับฉินยาข้อความหนึ่ง [เสี่ยวยา คุณเพิ่งจะจากไป ผมก็คิดถึงคุณแล้ว ทำอย่างไรดี?]

ฉินยาที่เพิ่งจะนั่งลงบนที่นั่ง โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น หลังจากเธอเปิดอ่านข้อความแล้ว ก็ตอบกลับไปว่า [จนปัญญา]

หลังจากนั้นก็ปิดเครื่อง

ซูจ้านที่เห็นคำนั้นก็ยิ้มแหยๆออกมา แม้ว่าจะไม่ใช่คำหวาน แต่ขอเพียงแค่เธอสนใจตัวเอง เขาก็ดีใจมาก มีความสุขมาก และพอใจมากเช่นกัน

เสิ่นเผยซวนมองเขาอย่างเย็นชา พลางเอ่ยว่า “ยิ้มเหมือนกับคนโง่”

“นายน่ะสิที่โง่” ซูจ้านโต้กลับประโยคหนึ่ง ในตอนนี้เองที่โทรศัพท์มือถือในมือของเขาส่งเสียงดังขึ้นมา เป็นโทรศัพท์จากสำนักงานกฎหมาย มีคดีความที่ตึงมือคดีหนึ่ง ไม่มีทนายในสำนักงานกฎหมายที่กล้ารับ จึงต้องการให้เขากลับไปจัดการ เขาเอ่ยประโยคหนึ่งว่าผมรู้แล้ว และวางสายโทรศัพท์ไป พลางเอ่ยกับเสิ่นเผยซวนว่า “ฉันมีเรื่องด่วนต้องไปจัดการ นายนั่งรถของจิ่งห้าวกลับไปนะ”

เอ่ยจบคนก็วิ่งไปแล้ว

เสิ่นเผยซวนเอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่งอย่างอดไม่ได้ว่า “ใช้ไม่ได้เลยเจ้าหมอนี่”

จงจิ่งห้าวยื่นกุญแจรถตัวเองให้เขา “นายขับรถของฉัน”

เธอไม่ต้องการไปจากคุณพ่อกับหม่ามี๊ เพื่อไปอยู่บ้านคุณอาหรอก”

เมื่อสตาร์ทรถแล้ว เสิ่นเผยซวนก็คิดถึงซ่งหย่าซิน จึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมจะโทรหาเธอ แต่ก็พบว่าตัวเองไม่มีเบอร์ของเธอ ดังนั้นจึงโทรศัพท์หาผู้บัญชาการซ่งแทน

เมื่อวานนี้ซ่งหย่าซินได้เล่าเรื่องที่เสิ่นเผยซวนยอมรับตัวเองแล้วให้กับผู้ชราที่บ้านทั้งสองฟัง

คุณนายซ่งยิ้มไม่หุบ ผู้บัญชาการซ่งเพียงแค่ทอดถอนใจเล็กน้อย

คุณนายซ่งจึงไม่สบอารมณ์ พลางเอ่ยว่า “คุณไม่อยากให้ลูกสาวกับเสิ่นเผยซวนคบกันหรือคะ”

ผู้บัญชาการซ่งแค่นเสียงหนึ่ง ไม่ตอบคำถาม แน่นอนว่าเขาหวังให้ลูกสาวของตัวเองคบกับเสิ่นเผยซวน แต่ว่าตอนนี้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจ มักจะรู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายลำบากใจ

ตอนนี้เมื่อเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเสิ่นเผยซวนก็รีบรับสายทันที

เขาอยากจะถามว่าคิดชัดเจนดีแล้วหรือยัง สุดท้ายก็ได้ยินเสียงของเสิ่นเผยซวนที่เอ่ยว่า “ผมมีเรื่องอยากจะโทรศัพท์หาหย่าซินครับ แต่ว่าไม่มีเบอร์ของเธอ”

ผู้บัญชาการซ่งมองลูกสาวที่กำลังปอกผลไม้อยู่แวบหนึ่ง และยื่นโทรศัพท์มือถือไปให้ “เผยซวนจะหาลูก แต่ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ลูก”

ซ่งหย่าซินรีบรับมาทันที เอ่ยยิ้มๆว่า “เผยซวน”

“ตอนเย็นผมอยากจะเชิญเพื่อนผมมากินข้าว เพื่อแนะนำคุณให้พวกเขารู้จัก ตอนเย็นคุณว่างไหม”

“ว่างค่ะ ใช่แล้ว ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนหรือคะ มารับฉันหน่อยได้ไหม ฉันไม่อยากขับรถไปทำงาน คุณไปส่งฉันเถอะนะคะ จะได้ถือโอกาสขับรถของคุณไปด้วยเลย”

ระหว่างทางกลับจากสนามบินผ่านชุมชนที่ซ่งหย่าซินพักอาศัยอยู่พอดี จึงเอ่ยว่า “ได้ อย่างนั้นคุณลงมารอผมเลย ผมจะถึงในไม่ช้า”

ผ่านไปประมาณสิบนาที เสิ่นเผยซวนก็ขับรถไปถึงหน้าประตูชุมชน ซ่งหย่าซินก็ลงมารอแล้ว เธอนึกว่าเสิ่นเผยซวนจะนั่งรถแท็กซี่มา ถึงอย่างไรรถของเขาก็อยู่ที่บ้านเธอ เมื่อเสิ่นเผยซวนลดกระจกรถลงแล้วเรียกเธอ เธอถึงจะรู้

หลังจากขึ้นรถแล้วก็ถามว่า “นี่คือรถของใครคะ เป็นของคุณด้วยหรือคะ”

เสิ่นเผยซวนกำลังจะพูดว่าไม่ใช่ จงเหยียนซีก็เอ่ยขึ้นว่า “เป็นของคุณพ่อหนูค่ะ”

ตอนนี้ ซ่งหย่าซินถึงได้สังเกตเห็นว่าที่เบาะด้านหลังมีคน จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เธออยากจะมีเวลาส่วนตัวกับเสิ่นเผยซวน เด็กคนนี้เป็นใครกัน?