แม้ว่าสีหน้าท่าทางขมวดคิ้วของซ่งหย่าซินจะถูกอำพรางลงไปอย่างรวดเร็ว แต่จงเหยียนซีก็เห็นแล้วอยู่ดี เดิมยังอารมณ์ดีมาก แต่ในตอนนี้รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อยๆเลือนหายไป “คุณน้า คุณน้าไม่พอใจหรือคะ”
ไม่อย่างนั้นจะขมวดคิ้วได้อย่างไรกัน?
ซ่งหย่าซินรีบแย้มรอยยิ้มออกมา “เปล่าจ้ะ น้าชอบหนูมาก เด็กน้อย หนูชื่ออะไรจ๊ะ”
“หนูชื่อจงเหยียนซี” เธอกะพริบตาปริบๆ
“อ่อ” ซ่งหย่าซินหันหน้ากลับมามองเสิ่นเผยซวน “ทำไมคุณถึงพาเธอมาด้วยล่ะคะ”
“หลักๆคือผมจะไปส่งเธอ ที่มารับคุณก็เป็นทางผ่าน” เสิ่นเผยซวนเอ่ย
ซ่งหย่าซิน “...”
เธอที่เป็นแฟนสาวยังสู้ลูกของเพื่อนไม่ได้?
“เผยซวน”
“อืม?” เสิ่นเผยซวนมองเธอแวบหนึ่ง และตั้งใจขับรถต่อไป พลางเอ่ยว่า “ทำไมหรือ”
ซ่งหย่าซินกดความไม่พอใจเอาไว้ เอ่ยว่า “ไม่มีอะไรค่ะ เพียงแค่คิดไม่ถึงว่าเพื่อนของคุณจะรวยขนาดนี้”
รถคันนี้มีมูลค่าไม่น้อย
เธอคิดไม่ถึงว่ากลุ่มเพื่อนของเสิ่นเผยซวนจะยังมีคนที่มีเงินมากขนาดนี้อยู่ด้วย
เสิ่นเผยซวนยิ้มเล็กน้อย เพราะสิ่งที่ซ่งหย่าซินเอ่ยมานั้นเป็นความจริง เดิมจงจิ่งห้าวก็ร่ำรวย
“คุณอาเสิ่น วันนี้คุณอายุ่งไหมคะ” จงเหยียนซียื่นศีรษะมา “ถ้าไม่ยุ่งล่ะก็ คุณอาพาหนูไปเที่ยวเถอะนะคะ”
ซ่งหย่าซินหันหน้ากลับไปมองเธอ “คุณอาเสิ่นของหนูต้องไปทำงาน จะมีเวลาพาหนูไปเที่ยวเล่นได้อย่างไรจ๊ะ”
จงเหยียนซีถอยกลับมาพิงเข้ากับเบาะนั่ง พลางเอ่ยว่า “หนูถามคุณอาเสิ่น ไม่ได้ถามคุณน้า คุณน้าตอบคำถามแทนคุณอาเสิ่นทำไมคะ ไม่มีมารยาทจริงๆ”
ซ่งหย่าซินสีหน้าอึมครึมทันที เสิ่นเผยซวนสังเกตเห็นสีหน้าของเธอ นัยน์ตาก็มืดมนลงไปหลายส่วน เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “เธอยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง”
ซ่งหย่าซินจัดการสีหน้าบนใบหน้าเล็กน้อย พลางเอ่ยว่า “ฉันรู้ค่ะ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรนิคะ ทำไมคุณถึงยังปกป้องอีก ถ้าจะปกป้องก็ควรจะปกป้องฉันถึงจะถูก
จงเหยียนซีมองซ่งหย่าซินจากทางด้านหลัง พลางเบะปาก รู้สึกว่าไม่ชอบเธออย่างน่าประหลาด และรู้สึกว่าคุณน้าคนนี้เสแสร้งมาก
เห็นอยู่ชัดๆว่าโมโห แต่พูดว่าไม่
เชอะ!
“เรื่องที่จะไปพบกับเพื่อนคุณ คุณอยากจะจองสถานที่แบบไหนคะ? ฉันรู้จักสถานที่แห่งหนึ่งที่ไม่เลวเลย อาหารที่นั่นอร่อยมากเช่นกัน” ซ่งหย่าซินเอ่ย
“ถ้าอย่างนั้นคุณจองแล้วกัน”
เสิ่นเผยซวนไม่สนใจเรื่องพวกนี้
ซ่งหย่าซินเขยิบเข้ามาใกล้ วางศีรษะลงบนไหล่ของเขา “เผยซวน คุณดีมากจริงๆ”
เขาเป็นผู้ชายที่ดีมากจริงๆ เมื่อวานรับปากเธอ วันนี้ก็แนะนำเธอให้กับเพื่อนๆข้างกายเขารู้จัก นี่เป็นการยอมรับอย่างหนึ่ง ทั้งยังสามารถมอบความรู้สึกมั่นคงปลอดภัยให้กับเธอด้วย
เหมือนกับหนุ่มสาวมากมายที่กำลังมีความรักในตอนนี้ เด็กสาวมักจะพูดกับเด็กหนุ่มว่า คุณกล้าโพสต์รูปคู่ของพวกเราในกลุ่มเพื่อนไหม
เสิ่นเผยซวนไม่คุ้นชินกับการเข้ามาใกล้ชิดของเธอ รู้สึกว่าไม่เป็นธรรมชาติ แต่ก็ไม่ได้ผลักออก อีกทั้งยังไม่คิดว่าตัวเองดี เพียงแต่คิดว่ารับปากไปแล้ว ก็ต้องยอมรับสถานะของผู้อื่น ไม่มีอะไรที่ดีหรือไม่ดี
จงเหยียนซีขึงตามองซ่งหย่าซิน ในใจก็คิดว่าคุณน้าคนนี้น่าเกลียดจริงๆ เธอยังอยู่ที่นี่ด้วยนะ ไม่สนใจภาพลักษณ์และควบคุมตัวเองเอาเสียเลย
เธอรู้สึกไม่ชอบซ่งหย่าซินแปลกๆ มองอย่างไรก็ขัดตา เหมือนกับว่าเธอทำอะไร เธอล้วนไม่สามารถทนดูได้
ซ่งหย่าซินถาม “เผยซวน โทรศัพท์มือถือของคุณล่ะคะ”
“อยู่ในกระเป๋ากางเกง” เสิ่นเผยซวนเอ่ย
เธอยื่นมือเข้าไปหยิบ โทรศัพท์มือถืออยู่ในกระเป๋ากางเกง เมื่อแตะโดน เสิ่นเผยซวนก็รีบดึงมือเธอออกอย่างรวดเร็ว “ผมหยิบให้คุณเอง”
ซ่งหย่าซินมือแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง เอ่ยยิ้มๆว่า “ฉันแค่อยากจะบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของฉันไว้ในโทรศัพท์มือถือของคุณ คุณอ่อนไหวขนาดนั้นเชียว”
เสิ่นเผยซวนไม่พูดอะไร หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วยื่นให้เธอ
ซ่งหย่าซินรับมา พลางเอ่ยถาม “รหัสคืออะไรคะ”
“ไม่มีรหัส” เขาไม่คุ้นชินกับการตั้งรหัสในโทรศัพท์มือถือ
ซ่งหย่าซินใช้นิ้วมือเลื่อน หน้าจอก็สว่างขึ้น ถามยิ้มๆว่า “คุณว่าฉันจะบันทึกด้วยชื่อเรียกอะไรดีคะ? แฟนสาว?”
เสิ่นเผยซวนเอ่ยเรียบๆ “ตามใจคุณ อะไรก็ได้”
ซ่งหย่าซินมองเขาแวบหนึ่ง รู้สึกว่าอารมณ์ของเขาไม่ค่อยดีจึงเอ่ยถามว่า “คุณอารมณ์ไม่ดีหรือคะ”
“เปล่า” เสิ่นเผยซวนตอบ
ซ่งหย่าซินก็ไม่ได้สนใจ “ฉันบันทึกชื่อเอาไว้ ร้านอาหารเจียงหนานรู้จักไหมคะ เดี๋ยวฉันจองที่นั่งเองค่ะ”
เสิ่นเผยซวนอืมคำหนึ่ง ในไม่ช้าก็ถึงที่ทำงานของซ่งหย่าซิน เมื่อรถจอดนิ่ง เธอก็เปิดประตูรถแล้วลงไป พลางเอ่ยว่า “คุณขับรถช้าหน่อยนะคะ มีเวลาว่างก็โทรศัพท์หาฉัน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม