กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 668

จงจิ่งห้าวเงยศีรษะให้ความร่วมมือในการ ‘ลวนลาม’ ของเธอเป็นอย่างดี หางตาตกลงเล็กน้อย และหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง น้ำเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูด “ถ้าผมพูดว่าผมคิดถึงคุณ คุณจะอนุญาตให้ผมทำอะไรสักนิดในห้องทำงานไหม”

หลินซินเหยียนพ่ายแพ้ในวินาทีเดียว สำหรับเรื่องหน้าไม่อายเหล่านั้นเทียบเขาไม่ติดเลยแม้แต่น้อย

เธอปล่อยมือ จงจิ่งห้าวคว้ามือเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอเอาออก เอ่ยยิ้มๆว่า “ลวนลามเสร็จแล้วก็จะจากไป?”

หลินซินเหยียนทำท่าทางโกรธเคืองอย่างน่ารัก “ใครลวนลามคุณกันคะ จะว่าไป มีใครเห็นหรือคะ ใครจะสามารถพิสูจน์ได้?”

จงจิ่งห้าวโมโหจนหัวเราะออกมา “หลังจากนี้คุณทำอะไรกับผม ผมยังต้องถ่ายคลิปวิดีโอเอาไว้เป็นหลักฐานถึงจะได้สินะ”

หลินซินเหยียนไม่ได้เถียงกับเขาต่อ ลุกขึ้นจากตักเขา “คุณจัดการงานเถอะค่ะ ฉันจะรอคุณอยู่ด้านข้าง”

จงจิ่งห้าวจับมือเธอไม่ปล่อย “ผมกอดคุณก็ไม่ทำให้การอ่านแฟ้มเอกสารล่าช้าหรอก”

หลินซินเหยียนอึดอัด “อีกครู่หนึ่งผู้อื่นเห็นเข้าจะไม่ดีนะคะ”

“พวกเราเป็นสามีภรรยา ใครจะกล้าพูดอะไร” จงจิ่งห้าวเอ่ยอย่างเป็นเหตุเป็นผล

หลินซินเหยียนยังคงไม่ยอม จงจิ่งห้าวไม่สนใจว่าเธอจะไม่ยินยอม ยังคงดึงคนกลับมาไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง โอบเอวเธอด้วยมือหนึ่งเอาไว้แน่น อีกมือหนึ่งก็พลิกแฟ้มเอกสารดูคร่าวๆ

หลินซินเหยียนที่รู้นิสัยของเขาก็ไม่ดิ้นรนอีก หาท่าที่นั่งแล้วสะดวกสบาย หลายคนที่อายุเท่าเขาล้วนมีร่างกายที่อ้วนขึ้น แต่เขากลับไม่มีพุงเลยแม้แต่น้อย ตอนที่นั่งกล้ามเนื้อก็เรียบตึงและแข็งแรง ไม่มีส่วนเกินเลยแม้แต่น้อย เป็นเรือนร่างที่ผู้หญิงล้วนอิจฉา

หลินซินเหยียนรู้สึกเบื่อ จึงถามว่า “คุณกอดฉันแบบนี้ ไม่รู้สึกว่าไม่สบายหรือคะ”

จงจิ่งห้าวหลุบตามองเธอ เอ่ยว่า “ไม่หรอก ผมชอบกอดคุณ”

หลินซินเหยียนยิ้ม แอบอิงอยู่ในอ้อมแขนเขา “คุณว่า แฟนสาวของเสิ่นเผยซวนจะเป็นผู้หญิงแบบไหนกันคะ ถึงได้สามารถทำให้เสิ่นเผยซวนเจ้าคนที่มีความคิดดื้อด้านคนนี้เปิดกว้างได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย?”

เสิ่นเผยซวนนั้นอะไรก็ล้วนดีหมด เพียงแต่ความรู้สึกช้าและสมองทึบ

ถึงกับมีแฟนสาวแล้วอย่างเงียบๆ นี่ทำให้หลินซินเหยียนตกตะลึงจริงๆ คราวที่แล้วซูจ้านยังบอกว่าเขามี แต่ตอนนั้นก็ไม่ยอมรับ

“คนที่ชื่อซางหยูคนนั้น คุณเคยเจอไหมคะ” เธอถาม

จงจิ่งห้าวบอกว่าไม่เคย

ความจริงแล้วคือเคยเจอแต่ว่าลืมไปแล้วเท่านั้นเอง

ตอนที่เกิดเรื่องคราวที่แล้ว ซูจ้านเคยพาเธอมาที่บริษัท

หลินซินเหยียนอ่านแฟ้มเอกสารที่เขาต้องจัดการไม่เข้าใจ ยิ่งอ่านก็ยิ่งอยากนอน จึงหาวออกมา “คุณจะเสร็จเมื่อไรคะ”

จงจิ่งห้าวตบหลังเธอเบาๆ “อยากนอนก็นอนสักครู่หนึ่ง พอเสร็จแล้วผมจะปลุกคุณ”

หลินซินเหยียนส่งเสียงอืม พิงร่างอยู่ในอ้อมอกของเขาแล้วหลับตาลง

การนอนในครั้งนี้นอนไปสองชั่วโมง จงจิ่งห้าวนั้นเหน็บชากินขาแล้ว แต่เมื่อเห็นเธอหลับลึกจึงไม่ได้เรียกเธอ และไม่กล้าขยับ กลัวว่าจะเป็นการปลุกเธอตื่น

“คุณควรจะปลุกฉันให้ตื่นนะคะ” หลินซินเหยียนขยี้ตา ลุกขึ้นจากอ้อมกอดของเขา บนโต๊ะมีน้ำวางอยู่ เธอยกขึ้นมาดื่มคำหนึ่ง เพื่อลดอาการคอแห้งตอนที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมา

จงจิ่งห้าวบีบนวดขาที่เป็นเหน็บชา พลางเอ่ยว่า “เห็นว่าคุณกำลังหลับลึก จึงไม่อยากจะปลุกคุณตื่น”

หลินซินเหยียนวางแก้วน้ำ มองไปที่เขา กอดเขาเอาไว้แล้วจูบไปรอบหนึ่ง “สามี กลางวันนี้พวกเราจะไปกินข้าวกันที่ไหนคะ”

จงจิ่งห้าวถูกเสียงที่เรียกว่าสามีทำให้มึนงง ตะลึงค้างมองเธออยู่นาน “เมื่อครู่คุณเรียกผมว่าอะไรนะ”

หลินซินเหยียนยืดตัวขึ้นตรงอย่างไม่ยอมรับ “ฉันเรียกคุณแล้วหรือคะ”

จงจิ่งห้าวยิ้มอย่างจนปัญญา “เจ้าเล่ห์ขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ”

หลินซินเหยียนพิงเข้ากับขอบโต๊ะ “เจ้าเล่ห์เอาไว้ใช้พรรณนาถึงจิ้งจอกค่ะ”