กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 674

เสิ่นเผยซวนหน้ามืด ก่อนจะล้มหมดสติไป

ชายคนนั้นปล่อยท่อนไม้หล่นลงพื้น เขาเริ่มรู้สึกกลัวเล็กน้อย กลัวว่าเขาจะฆ่าคนด้วยท่อนไม้ สมัยนี้คนไม่ดีมีตั้งเยอะแยะ เขาโผล่ออกมาจากน้ำ เขาก็คงไม่ใช่คนดีอะไรเหมือนกัน เขาปลอบใจตัวเอง ก่อนจะแบกอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วเอาไปโยนทิ้งในที่ที่ไม่มีคน

แล้ววิ่งกลับมาที่บ้าน เก็บข้าวของแล้วหนีไปในช่วงกลางคืน

กลัวถูกรีดไถเงิน กลัวจนทำให้ตัวเองต้องติดคุกข้อหาฆ่าตาย ดังนั้นเขาต้องรีบหนีไปจากที่นี่

……

ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่ห่างไกลจากเมืองBประมาณหนึ่งร้อยกิโลเมตร คนในหมู่บ้านก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร หนุ่มสาวในหมู่บ้านส่วนใหญ่ออกไปทำงานข้างนอกกันหมดแล้ว คนอยู่บ้านจึงมีแค่คนชราและเด็ก

หลังจากที่แม่ของเธอเสียชีวิต เธอก็ไม่มีแรงจูงใจที่จะทำงานหาเงินอีก หลังจากทำพิธีฝังศพให้แม่เสร็จ เดิมทีเธอคิดว่าจะหางานในบ้านเกิดทำ แล้วใช้ชีวิตเรียบง่ายไปตลอดชีวิต แต่คนในหมู่บ้านของเธอต่างก็คอยนินทาเธอ เธอจึงเดินทางออกจากหมู่บ้าน

เมื่อก่อนเธอเคยมาเป็นอาอาสาสมัครที่หมู่บ้านแห่งนี้ เธอรู้ว่าที่นี่ยากจนมาก ไม่มีใครอยากมาเป็นครูที่นี่ เธอจึงออกจากบ้านเกิดแล้วมาที่หมู่บ้านที่อยู่ห่างจากเมือง B หนึ่งร้อยกิโลเมตรแห่งนี้ เพื่อมาเป็นครูสอนเด็กๆ

ตัวเธอเองก็มาจากหมู่บ้านที่ยากจน รู้ดีว่าเด็กจากครอบครัวที่ยากจนกว่าจะได้เรียนหนังสือมันยากลำบากมากแค่ไหน ในเมื่อไม่มีแม่เป็นที่พึ่งพาทางจิตใจ เธอจึงวางความหวังทั้งหมดไว้กับเด็กๆ เหล่านี้

โรงเรียนมีห้าชั้นเรียน มีครูทั้งหมดสามคน นอกจากเธอแล้ว ยังมีอีกสองคน คนหนึ่งเป็นครูใหญ่วัยห้าสิบปี ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นคนในหมู่บ้านที่กลับมาช่วยสอนที่บ้าน เพราะโรงเรียนในเมืองยังไม่เปิดเรียน จึงมาช่วยสอนเด็กๆ ในหมู่บ้าน อีกไม่นานเขาก็ต้องจากไป

ซางหยูสอนภาษาจีนให้กับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สอง และชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง แล้วสอนวิชาศิลปะให้กับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สาม สี่ และห้า

ชั้นเรียนแรกของเธอในเช้าวันนี้เป็นวิชาภาษาจีนของชั้นประถมศึกษาปีที่สอง หวางห้าวหนานนักเรียนที่เรียนเก่งที่สุดและมีระเบียบวินัยที่สุดในชั้นเรียนมาสาย

พอเข้าไปในห้องเรียนก็ตะโกนเรียกเสียงดัง “คุณครูซางครับ แย่แล้วครับ…”

ซางหยูกำลังเขียนคำศัพท์ใหม่ที่ต้องจำบนกระดานดำโดยไม่หันกลับไปมอง แล้วพูดว่า “ไปนั่งพักที่เก้าอี้ แล้วพักหายใจก่อน”

หวางห้าวหนานยังคงยืนอยู่ที่ประตู มือบีบเอวตัวเองไว้ “ระหว่างทางมาที่โรงเรียน ผมเห็นคนตายครับ”

ซางหยูวางชอล์กลง แล้วขมวดคิ้วขึ้นมา “นายพูดอะไรนะ?”

“ผมบอกว่าผมเห็นคนตายครับ” หวางห้าวหนานพูดเสียงหอบ