กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 675

เธอรีบนั่งลงบนพื้น แล้วยื่นมือออกไปปัดผมบนหน้าผากของเขาออก เผยให้เห็นใบหน้าของเสิ่นเผยซวนอย่างที่คาดเดาไว้ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?

“หัวหน้าเสิ่น” ซางหยูตบหน้าของเขา แต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นเลย

เธอรีบตะโกนเรียกอย่างตกใจ “ห้าวหนาน รีบไปเรียกคนมาช่วยเร็วๆ เข้า”

หวางห้าวหนานมองไปที่ซางหยูอย่างตกตะลึง “คุณครูซางครับ คุณครูรู้จักเขาเหรอครับ”

“รีบไปเรียกคนมาเร็วเข้า” ซางหยูร้อนใจ จนน้ำเสียงที่พูดดังขึ้นมา

“ได้ครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้” หวางห้าวหนานได้สติจึงรีบวิ่งออกไป ก่อนจะสะดุดก้อนหินล้มลงบนพื้นจนเนื้อตัวมอมแมม ยังไม่ทันได้ปัดฝุ่นบนเนื้อตัว ก็รีบวิ่งออกไปแล้ว

ซางหยูอยากจะพยุงเขาขึ้นมา แต่ร่างกายของเขาหนักเกินกว่าที่เธอจะยกเขาขึ้นจากพื้นได้ พอเห็นเลือดที่เริ่มแห้งบนศีรษะของเขา หัวใจของเธอก็เหมือนถูกกรงเหล็กบีบแน่น ขอบตาของเธอแดงก่ำขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“คุณครูซางครับ” คนที่มาคือครูอีกคน มีชื่อว่าหวางเหวิ่นเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย

คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่จะใช้นามสกุลหวาง

ซางหยูเหมือนเจอความหวัง จึงรีบพูดขึ้นมา “เร็วค่ะ ช่วยพาเขาไปที่โรงพยาบาลหน่อย”

หวางเหวิ่นนั่งลง แล้วพูดว่า “ผมจะพาเขาไปในหมู่บ้านครับ”

ด้วยความช่วยเหลือของซางหยู หวางเหวิ่นถึงได้ยกเสิ่นเผยซวนขึ้นมาแบกไว้บนหลังของเขาได้ หวางห้าวหนานรีบพูด “ผมจะไปบอกให้คุณครูใหญ่ขับสามล้อมารับครับ”

หลังจากพูดจบ เขาก็วิ่งไปทางโรงเรียน

เม็ดเหงื่อไหลออกมาบนหน้าผากของหวางเหวิ่น “ซางหยู ผมเห็นคุณรีบร้อนมาก คุณรู้จักเขาเหรอครับ”

ซางหยูตอบกลับแค่อืมเบาๆ

หวางเหวิ่นก้มหน้าลง แล้วเดินต่อไป สักพักคุณครูใหญ่ก็ขับรถสามล้อมารับ “ทุกคนขึ้นมาเร็วเข้า”

รถสามล้อก็คือรถที่มีสามล้อ ด้านหลังมีรถลากที่ใช้ลากพืชผลในฤดูเก็บเกี่ยว

ด้านข้างคนขับสามารถนั่งได้ แต่ที่นั่งแคบมาก ซางหยูรีบปีนขึ้นไปบนรถ แล้วพูดว่า “วางเขาลงมาเลยค่ะ”

เธอนั่งลง แล้วยกศีรษะของเสิ่นเผยซวนมาวางไว้บนตักของเธอ

หวางเหวิ่นเองก็รีบปีนขึ้นไปด้วย เขานั่งอยู่ข้างหลัง แล้วพูดว่า “ผมช่วยครับ”

ซางหยูพยักหน้า

ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อ ซางหยูกังวลว่าจะทำให้เสิ่นเผยซวนได้รับบาดเจ็บเพิ่ม จึงพูดกับหวางเหวิ่นว่า “คุณช่วยฉันกอดร่างของเขาไว้ได้ไหมคะ”

หวางเหวิ่นพยักหน้า แล้วนั่งลงยกร่างของเสิ่นเผยซวนขึ้นมาวางไว้บนตักของเขา ก่อนจะกอดร่างกายของเขาด้วยแขนของเขาไว้ เพื่อที่จะช่วยลดการกระแทกได้บ้าง

หลังจากออกจากหมู่บ้านมาจนถึงบนทางหลวง ถนนก็ราบเรียบขึ้นมาก จึงขับเร็วขึ้นได้แล้ว

หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงกว่าก็มาถึงโรงพยาบาลรองในเขตอำเภอ ด้วยความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ เสิ่นเผยซวนถูกส่งไปที่ห้องผ่าตัดอย่างราบรื่น

“คุณซาง เขาเป็นใครเหรอครับ” ครูใหญ่ถาม

ก่อนหน้านี้อยู่ในสถานการณ์เร่งด่วน ไม่มีเวลาสอบถาม พอเขาลงจากรถ เขาเห็นซางหยูมีสีหน้ากังวลและหน้าซีดมาก

มากก้มหน้าลง แล้วพูดว่า “เป็นเพื่อนที่ดีมากของฉันค่ะ”

“เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ” หวางเหวิ่นเม้มปาก “เขามาที่นี่เพื่อตามหาคุณเหรอครับ?”

ตอนที่เขาเห็นซางหยูครั้งแรกเขาก็ตกหลุมรักซางหยูแล้ว แต่พอเห็นเธอเป็นห่วงผู้ชายคนนั้นมาก เขารู้สึกปวดใจเล็กน้อย

ซางหยูส่ายหน้า “เขาเป็นตำรวจค่ะ เขาจะอยู่ที่นี่ น่าจะเป็นเพราะมาทำคดี”

นี่เป็นเหตุผลเดียวที่เธอคิดออก

ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มาปรากฏอยู่ที่นี่แบบนี้?

“ขอบคุณพวกคุณมากเลยนะคะ” ซางหยูพูดอย่างจริงใจ หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขา เธอคงไม่สามารถพาเสิ่นเผยซวนมาที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วแบบนี้

และไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ พวกเราคุ้นเคยกันขนาดนี้แล้ว คุณเองก็ทำการสอนนักเรียนฟรีๆแล้วด้วย เราควรขอบคุณคุณมากกว่า” ครูใหญ่ยิ้ม รอยย่นที่หางตาของเขาลึก ถึงแม้จะผ่านพ้นอะไรมามาก แต่ก็ยังใจดีเช่นเดิม