กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 693

    มาถึงประตูคฤหาสน์ ซ่งหย่าซินเอารถมาจอดข้างถนน เธอไม่ลงจากรถในทันที แต่ลดกระจกลงมองไปทางคฤหาสน์หลังนั้น เธอพบว่าซูจ้านไม่ได้อยู่ที่เมืองB จงจิ่งห้าวก็ไม่ได้รีบร้อนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

   คือยอมแพ้แล้ว หรือมีอะไรซุกซ่อนอยู่อีก

   มือเธอที่กุมพวงมาลัยค่อยๆถูเบาๆ ภายในใจคิดถึงความเป็นไปได้ของเรื่องนี้

   สุดท้ายเธอก็ยังคงคิดไม่ออกว่าประเด็นสำคัญของเรื่องนี้อยู่ที่ไหน ตัดสินใจว่าจะสืบกับหลินซินเหยียนและจงจิ่งห้าวให้แน่ชัด เธอ.ใจเย็นลง เอากุญแจรถใส่ในกระเป๋าผลักประตูรถเปิดลงจากรถ เดินไปทางคฤหาสน์

   มาถึงประตูเธอยกมือขึ้นกริ่งประตู

   ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตู คุณแม่หยูยืนอยู่ที่ประตู ถามว่า “คุณมาหาใครคะ”

   “ฉันมาหาประธานจงกับภรรยาของเขาค่ะ พวกเขาอยู่มั้ยคะ” ซ่งหย่าซินถาม

   “คุณกรุณารอสักครู่นะคะ ฉันจะไปแจ้งให้” คุณแม่หยูไม่ได้ให้เธอเข้ามา ผู้หญิงคนนี้เธอไม่เคยเห็น จงจิ่งห้าวเคยสั่งไว้ คนที่ไม่รู้จัก ให้เข้ามาไม่ได้

   หลังจากที่จงเหยียนสือผ่านเรื่องครั้งก่อนมา ถึงตอนนี้สภาพจิตใจก็ยังม่ดีเลย มีคนแปลกหน้ามาในบ้าน กลัวว่าจะมีผลกระทบต่ออารมณ์ของเธอ

   “ได้ค่ะ รบกวนคุณช่วยรีบหน่อยนะคะ ด้านนอกร้อนมาก” ซ่งหย่าซินพูด

   คุณแม่หยูพยักหน้า ตอนปิดประตูถามขึ้นว่า “ฉันจะเรียกคุณว่าอย่างไรดีคะ”

   ซ่งหย่าซินตอบว่า “ฉันนามสกุลซ่ง ซ่งหย่าซินค่ะ”

   “ได้ค่ะ” คุณแม่หยูปิดประตู เดินไปทางชั้นบน

   ตอนนี้ในบ้านไม่มีคน มีเพียงหลินซินเหยียนที่ดูแลจงเหยียนซีอยู่ จงฉีเฟิงแล้วก็เฉิงยู่เวินพาจงเหยียนเฉินไปที่บ้านแล้วจงจิ่งห้าวก็ไม่อยู่บ้าน ไม่ว่าอย่างไรคุณน้าหวางก็เกิดเรื่องตอนเป็นพี่เลี้ยงของพวกเขา ต้องรับผิดชอบ เขาไปเจรจาการแก้ปัญหาเรื่องนี้กับครอบครัวของคุณน้าหวางแล้ว ในบ้านมีเพียงหลินซินเหยียนที่ดูแลจงเหยียนซีอยู่เท่านั้น

   ภายในห้อง จงเหยียนซีปีนอยู่ในอ้อมอกของหลินซินเหยียนไม่พูดอะไร ดึงคอเสื้อของเธอ กลัวว่าเธอจะหนีไป

   นอนหลับก็ยังจับเอาไว้

   ตื่นมาหลายครั้งตลอดทั้งคืน

   ภายในใจกังวลอย่างยิ่ง

   คุณแม่หยูเกรงว่าจะทำให้จงเหยียนซีตกใจเปิดประตูเข้ามาเบาๆ ถามเบาๆว่า “เสี่ยวซีนอนแล้วเหรอคะ”

   หลินซินเหยียนบอกว่ายังไม่นอน

   คุณแม่หยูพูดเบาๆว่า “ด้านล่างมีคุณผู้หญิงคนหนึ่งนามสกุลซ่ง มาพบคุณค่ะ คุณรู้จักมั้ยคะ จะให้เธอเข้ามามั้ยคะ”

   หลายวันนี้หลินซินเหยียนจิตใจความรู้สึกไม่ดีนัก ตอนแรกเพราะไม่รู้ว่าเสิ่นเผยซวนเป็นตายร้ายดีอย่างไรจึงวิตกกังวล ตอนนี้เป็นห่วงจงเหยียนซี กลัวว่าจะไปสร้างบาดแผลในใจให้เธอ ทิ้งเงาเอาไว้ บวกกับอายุที่มากขึ้น ร่างกายก็เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าได้ง่าย

   พอได้ยินนามสกุล หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้ตั้งสติว่าเป็นใคร ในเมื่อพรหมลิขิตให้พบหน้ากันสักครั้ง เธอกึ่งนอนอยู่บนเตียง จงเหยียนซีนอนหนุนแขนของเธอ ตอนนี้รู้สึกชาเล็กน้อย เธอขยับตัว “บอกหรือเปล่าว่ามาทำไม”

   คุณแม่หยูส่ายหน้า “บอกเพียงว่ามาหาพวกคุณค่ะ”

   “คุณก็บอกไปว่าตอนนี้ฉันไม่สะดวกรับแขก” หลินซินเหยียนพูด

   คุณแม่หยูตอบว่าได้ “ฉันจะลงไปส่งแขกกลับไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

   หลินซินเหยียนพยักหน้า คุณแม่หยูเดินออกจากห้อง ตอนที่ปิดประตูหลินซินเหยียนถามว่า “เธอบอกมั้ยว่าชื่ออะไร”

   “เธอบอกว่าชื่อซ่งหย่าซินค่ะ” คุณแม่หยูตอบ

   ซ่งหย่าซินเหรอ นั่นไม่ใช่แฟนของเสิ่นเผยซวนหรอกเหรอ เธอนวดที่ขมับ ที่แท้คือเธอ แต่ว่าเธอมาทำอะไร

   ในเมื่อเป็นแฟนของเสิ่นเผยซวนจะไม่เปิดประตูต้อนรับก็คงไม่ดี

   “คุณแม่หยู ให้คนเข้ามาเถอะค่ะ”

   หลินซินเหยียนลุกจากเตียงขึ้นมานั่ง คุณแม่หยูเห็นเธอจะอุ้มจงเหยียนซีอย่างหมดแรงเล็กน้อย เดินมา อยากจะช่วยอุ้มจงเหยียนซีแทนเธอใครจะไปรู้ว่าพอเธอแตะ จงเหยียนซีก็กอดคอหลินซินเหยียนเอาไว้ ใช้แขนพันไว้แน่น กลัวว่าเธอจะทอดทิ้งตนเอง

   หลินซินเหยียนตบหลังเธอเบาๆ ปลอบเธอด้วยเสียงแผ่วเบา “เด็กดี หม่ามี๊ไม่ไปไหน ลูกคลายมือหน่อยนะ หม่ามี๊ใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว”