กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 742

หลินซินเหยียนนอนแล้ว จวงจื่อจิ่นตอบว่า “ผู้หญิงคนหนึ่งมาเยี่ยมเหยียนเหยียนเอามาให้”

“ชื่ออะไร?” จงจิ่งห้าวถาม

จวงจื่อจิ่นคิดไปครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “ฉันไม่รู้จัก........”

หวู----

หลินซินเหยียนได้ยินเสียงคนคุยกันอย่างสะลึมสะลือ ค่อยๆลืมตาขึ้นมา จงจิ่งห้าวเดินไปข้างเตียง พูดเบาๆ “ตื่นแล้ว?”

หลินซินเหยียนขยี้ตา เดิมทีเธอก็หลับไม่ลึกอยู่แล้ว “ทำไมคุณถึงกลับมาแล้วล่ะ?”

จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบเธอ แต่ถามโดยตรง “คุณเจอกู้หุ้ยหยวนแล้ว?”

ทำไมเขาถึงรู้เร็วขนาดนี้?

หลินซินเหยียนลุกขึ้นนั่ง “คุณกลับมาเพื่อถามเรื่องนี้กับฉันโดยเฉพาะเหรอ? หรือพูดได้ว่า คุณรู้ได้ยังไง?”

จงจิ่งห้าวเอาเรื่องของเธอและกวนจิ้ง เล่าให้เธอฟัง

ถือสักว่าเรื่องเรื่อยเปื่อย ให้เธอแก้เซ็ง อยู่แต่ในห้องทั้งวัน รู้ว่าเธออึดอัดมาก

ฟังคำพูดของจงจิ่งห้าวจบ หลินซินเหยียนเบิกตากว้าง ตะลึงตาค้าง สักพักถึงได้สติกลับมา “กวนจิ้งกับเธอ?”

จงจิ่งห้าวยื่นมือเอาผมที่ย้อยลงมาข้างหูเอาไปไว้หลังหู “ตะลึงมาก?”

หลินซินเหยียนพยักหน้า รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ

เธอพูดความคิดเห็นตัวเองออกไป “ถึงแม้ว่าเธออยากจะแก้แค้น ก็ไม่ต้องเสียสละตัวเองนะ”

กู้หุ้ยหยวนใช้ตัวเองไปเป็นเหยื่อล่อ เธอรู้สึกยากที่จะเข้าใจอยู่บ้างจริงๆ ความจริงเธอสามารถหาผู้หญิงคนอื่นไปทำได้

ใช้เงินก็สามารถจัดการเรื่องแบบนี้ได้ จำเป็นที่เธอต้องทำเองเหรอ?

เธอคิดยังไงกัน?

“เธอคงไม่ได้ชอบกวนจิ้งจริงหรอกนะ?” หลินซินเหยียนพูดอย่างคาดเดา

ระหว่างผู้หญิงกับผู้หญิงมักจะมีพลังจิตที่ตรงกัน ผู้ชายคิดไม่ถึงหรอก เธอที่เป็นผู้หญิง คิดได้แล้ว

ถ้าหากเกลียดผู้ชายคนนี้มาก เธอพิชิตใจตัวเองได้อย่างไรถึงไปเผชิญหน้าอย่างเปิดเผยกับเขาแบบนั้น?

ถ้าเช่นนั้นก็มีแค่คำตอบเดียว เธอชอบผู้ชายคนนี้ ถึงได้ยอมมอบตัวเองให้เขา

จงจิ่งห้าวไม่สนว่าเธอจะชอบใคร ชอบใครเกี่ยวอะไรกับเขา

ทำไมเปลี่ยนเรื่องแล้ว?

“คุณเจอกับกู้หุ้ยหยวนจริงเหรอ? ดอกไม้นี่ก็เธอเอามาให้?” จงจิ่งห้าวดึงกลับมาเรื่องเดิม

หลินซินเหยียนพยักหน้า “อืม เจอแล้ว ดอกไม้นี้ก็เธอเอามาให้”

จงจิ่งห้าวไม่พูดสักคำ เอาดอกไม้ให้จวงจื่อจิ่นให้เธอเอาไปทิ้ง

หลินซินเหยียน “........”

“ดอกไม้เป็นอะไร”

จงจิ่งห้าวพูด “ใครจะไปรู้ เธอทำอะไรลงไปหรือเปล่า ถ้าหากซ่อนอะไรในดอกไม้ ทำลายสุขภาพคุณจะทำยังไง?”

หลินซินเหยียนหัวเราะ รู้สึกว่าเขาจะตื่นตระหนกเกินเหตุ

“ดูละครแนวสืบสวนสอบสวนมากไปใช่ไหม?” หลินซินเหยียนอยู่ในห้องผู้ป่วยน่าเบื่อ จะดูทีวีเพื่อฆ่าเวลา ข้างในก็มีสถานการณ์มากมาย ตรรกะความคิดที่คดเคี้ยวเกินคนธรรมดา

อะไรก็ต้องมีเล่ห์เพทุบาย

จงจิ่งห้าวไม่มีเวลาดูทีวีสักนิด ทีวีเป็นสิ่งช่วยฆ่าเวลาสำหรับคนว่าง

ซือ~

กวนจิ้งรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ อยู่ดีๆทำไมถึงไปต่างประเทศแล้วล่ะ? ถึงจะไม่เชื่อ ก็ไปตรวจสอบบันทึกการออกนอกประเทศ ไปต่างประเทศอย่างที่ว่าจริง ไปแคนาดาแล้ว

จะสืบหาใครสักคนในประเทศ ไม่ได้ยากอะไร แต่ว่าจะหาใครสักคนในต่างประเทศไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ

กวนจิ้งนั่งในออฟฟิศอย่างสติเลื่อนลอย คิดไม่ตกว่าทำไมกู้หุ้ยหยวนต้องไป

ตอนนี้นอกจากซูจ้าน เขาก็เป็นคนที่กลัดกลุ้มที่สุดแล้ว ถ้าจะบอกว่าตอนนี้นอกจากจงจิ่งห้าวที่มีความสุขที่สุดแล้ว ก็คือเสิ่นเผยซวนที่มีความสุขที่สุด

ถึงแม้ว่ายังไม่ได้แต่งงานกับซางหยู อายุก็ต่างกัน แต่วิธีการอยู่ร่วมกันดีมาก ซางหยูน่ารักขี้เล่น และมีความเป็นผู้ใหญ่มีเหตุผล นิสัยเสิ่นเผยซวนหนักแน่น ปกติตอนอยู่บ้านคนเดียว ก็เงียบมาก

ถ้าหากตอนที่เขายุ่งกับงานซางหยูจะไม่ไปรบกวนเขาเด็ดขาด ตอนที่เขาไม่ยุ่งซางหยูก็จะคอยกวนเขา หยอกล้อเขาเล่น

ผู้ชายระดับอาคนนี้ ช่างน่ารักมากเลยทีเดียว

วันหยุดอาทิตย์ที่แล้ว ซางหยูมาที่พักเขา เสิ่นเผยซวนไม่อยู่ เธอจึงเก็บกวาดห้องนอนของเขาเอง

ที่พักของชายโสด ก็ต้องขาดความรู้สึกของบ้านไปบ้าง มีความอ้างว้างมากหน่อย แลดูเย็นเงียบเหงามาก

ซางหยูไม่เพียงซักผ้าที่ต้องซักนั้นซักสะอาดเรียบร้อย ยังเพิ่มเติมของบางอย่าง อย่างเช่นให้เตียงของเขา เปลี่ยนผ้าคลุมของเขาเป็นสีเทา ใช้ของใช้บนเตียงในโทนสีอบอุ่น จัดวางต้นไม้และดอกไม้

เสิ่นเผยซวนไม่ทำกับข้าวอยู่บ้าน และทำไม่เป็น ส่วนมากกินข้างนอก ทำงานก็กินข้าวในที่ทำงาน ในบ้านแทบไม่เคยเปิดเตาเลย

ซางหยูเต็มของกินสารพัดอย่างจนเต็มตู้เย็นที่มีแค่น้ำเท่านั้น

ทำให้สะอาดทั้งบ้าน หลังจัดการเข้าของกระจุกกระจิกเรียบร้อยแล้ว เพิ่มเติมสีสันไปไม่น้อย มีความรู้สึกของบ้านขึ้นมาทันที

เธอยุ่งมาทั้งคืน เหงื่อไหลตามตัวไปไม่น้อย เสิ่นเผยซวนไม่อยู่บ้าน เธอจึงอาบน้ำในห้องน้ำ

เสื้อก็ถอดหมดแล้ว ถึงนึกขึ้นมาได้ ที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าของเธอ อีกอย่างผ้าขนหนูในห้องน้ำก็ถูกเธอซักจนหมดแล้ว ยังตากอยู่ที่ระเบียงเลย คิดว่าเสิ่นเผยซวนไม่อยู่ ก็เดินออกมาอย่างล่อนจ้อน เปิดตู้เสื้อผ้า เตรียมตัวจะเอาเสื้อยืดหรือเสื้อเชิ้ตของเสิ่นเผยซวนตัวหนึ่งใส่ไปก่อน

เดี๋ยวเธอซักเสื้อที่เปื้อนเหงื่อของเธอหน่อย ใช้เครื่องอบให้แห้ง ตากสักหน่อยก็ใส่ได้แล้ว ไม่ได้เสียเวลา

ตอนที่เธอหยิบเสื้อเตรียมจะกลับเข้าห้องน้ำ เสิ่นเผยซวนกลับมาแล้ว อีกอย่างเธอยังไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยืนอยู่ที่ห่างจากเธอไม่มาก