กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 766

บอกว่าให้เขาช่วยฉินยาสักเรื่องหนึ่ง ตอนนี้กวนจิ้งออกไปแล้ว เรื่องในบริษัทจึงต้องผ่านมือเขา 

ตอนนี้ต้องจัดการกับงานที่กวนจิ้งทิ้งไว้ จะมีเวลาที่ไหนไปหาพี่เลี้ยง

อีกอย่างเขาไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ด้วย

“กวนจิ้ง”

เขาเรียกหยุดกวนจิ้งที่กำลังเปิดประตู “ช่วยผมสักเรื่องหน่อย”

กวนจิ้งกล่าว “ได้ครับ เชินท่านพูดมาได้เลย”

จงจิ่งห้าวให้กวนจิ้งไปหาฉินยา ช่วยเธอหาคนใช้ที่สามารถไว้ใจได้

กวนจิ้งตอบว่าไม่มีปัญหาแล้วก็จากไป

ฉินยาไม่ได้ไปเยี่ยมหลินซินเหยียนที่โรงพยาบาล ตอนนี้ท่านย่าออกจากโรงพยาบาลแล้ว ข้างกายไม่มีใครเธอก็เลยต้องเฝ้าดูแลชั่วคราว ขาของเธอไม่ดี จะขาดคนดูแลอยู่ข้างๆไม่ได้ ถ้าพาท่านย่าไปด้วย เกรงว่าจะเป็นการรบกวนการพักผ่อนของหลินซินเหยียน

ดังนั้นจึงได้รออยู่โรงพยาบาลที่ช่วยท่านย่าทำเรื่องออกจาก

กวนจิ้งขับรถมาหาพวกเขา

“ไปกับผม ผมจะพาพวกคุณไป” กวนจิ้งเดินเข้ามาแล้วกล่าว

ฉินยากล่าว “อย่างนั้นก็รบกวนคุณแล้ว”

กวนจิ้งบอกว่าไม่รบกวน พาพวกเธอออกจากโรงพยาบาลแล้วก็ช่วยฉินยาพาท่านย่าขึ้นรถ  เขานั่งไปยังที่นั่งคนขับ “ ผมรู้จักบริษัทจัดหาแม่บ้านที่เชื่อถือได้ พนักงานของบริษัทนั้นล้วนผ่านการอบรมมา ศักยภาพจึงค่อนข้างดี ที่นั่นจะต้องหาคนที่เหมาะสมอย่างแน่นอน”

ฉินยากล่าว “ฉันไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นี่ ดังนั้นต้องขอขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือของคุณ”

“ขอบคุณอะไรกันครับ คำสั่งของประธานจง ผมก็ต้องทำให้คุณพอใจอย่างที่สุด”

กวนจิ้งยิ้มแล้วกล่าว

ฉินยาไม่ได้พูดอะไรอีก สักพักในรถก็พลันเงียบสงบขึ้น ทุกคนต่างไม่พูดไม่จา กลางวันบนถนนรถค่อนข้างเยอะ และก็รถติดบ่อย ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง กว่าจะมาถึงบริษัทที่กวนจิ้งเอ่ยถึง

กวนจิ้งคุ้นเคยกับที่นี่ ทันทีที่เขาเข้ามาก็ถูกผู้จัดการทั่วไปมาต้อนรับเชิญไปที่ห้องสำนักงาน เพราะรู้ว่าเขาเป็นลูกค้ารายใหญ่

“ครั้งนี้มีอะไรให้บริการครับ” ผู้จัดการรินน้ำอย่างเป็นกระตือรือร้น

กวนจิ้งให้เขาไม่ต้องเร่งรีบ “คุณฉิน คุณมีความต้องการอย่างไรเชิญบอกกับเขาได้เลย เขาจะช่วยคุณหาคนที่เหมาะสมได้อย่างแน่นอน”

ฉินยาไม่ได้ตัดสินใจ แต่หันไปถามท่านย่า เพราะว่าพี่เลี้ยงคนที่จะหานี้ หามาเพื่อดูแลเธอ จึงต้องให้เธอเห็นชอบด้วย

ผู้จัดการทั่วไปยิ้ม “ท่านมีเงื่อนไขอย่างไรขอให้บอกมาได้เลยครับ พนักงานของพวกเราที่นี่ล้วนผ่านการฝึกอบรมอย่างมืออาชีพ

ท่านย่ากล่าว “อย่างแรกเลยจะต้องเป็นคนขยัน อย่างที่สองนิสัยต้องกระฉับกระเฉงกระตือรือร้น”

ขาของเธอไม่สามารถขยับได้ เวลาส่วนใหญ่ก็อยู่แต่ในบ้าน อุดอู้เกินไปเธอก็รู้สึกเบื่อ จึงหวังให้อยู่เป็นเพื่อนเธอบ่อย ๆ ขยันและช่างพูดช่างเจรจา

“กำหนดอายุไหมครับ" ผู้จัดการทั่วไปถาม

ท่านย่าครุ่นคิดแล้วกล่าวขึ้น “อันนี้ไม่ได้กำหนด”

อายุสำหรับเธอนั้นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือสิ่งที่เธอกล่าวมานั้นครอบคลุมหรือไม่

ผู้จัดการยิ้มแล้วกล่าว "พวกท่านรอสักครู่นะครับ ผมจะไปพาคนที่เหมาะสมมาให้พวกท่านได้เลือก"

กวนจิ้งตอบว่าได้

ผู้จัดการทั่วไปออกไปครู่หนึ่ง พร้อมพาคนกลับมาห้าคน พวกเธอล้วนเป็นผู้หญิง อีกทั้งอายุอยู่ที่ประมาณสี่สิบกว่า ยกเว้นคนที่ยืนอยู่ท้ายสุดที่อายุน้อยเป็นพิเศษ มีเส้นผมสีดำและยาว ถักเปียสองข้าง หน้าตาสะสวยจิ้มลิ้ม ยืนโดดเด่นอยู่ในแถวผู้หญิงเหล่านี้อย่างเห็นได้ชัด

ผู้จัดการทั่วไปยังได้แนะนำเป็นพิเศษ “เธอคนนี้มาจากชนบท เป็นลูกสาวคนโต มีน้องชายสองคนและน้องสาวอีกหนึ่งคน เพราะว่าฐานะยากจน จึงต้องลาออกจากโรงเรียนแล้วมาหางานทำ ถึงแม้ว่าจะดูอายุน้อย แต่เป็นคนที่ขยัน และช่างเจรจา”

กวนจิ้งโบกมือปัด “คนนี้ไม่เอา”

ไม่ใช่ว่าดูถูก และก็ไม่ใช่ว่าไม่ให้โอกาส เพียงแค่รู้สึกว่าการหาพี่เลี้ยงนั้นจะหาที่อายุน้อยไม่ได้ หามาทำงานก็มาทำงาน จะหาหญิงสาวที่หน้าดีอายุน้อยมาทำให้ตาลุกวาวรึ