กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 773

เธอมองไปยังเหวินเสี่ยวจี้ด้วยสายตาลึกซึ้ง ก่อนจะสารภาพออกมาอย่างกินใจ " คุณคือหน้าต่างบานนั้นที่พระผู้เป็นเจ้าเปิดไว้ให้ฉัน "

เวลานี้พิธีกรก็พูดตอบรับขึ้นมา " สาวๆคู่นี้ช่างลึกซึ้งเสียจริง คำพูดแสดงความรู้สึกนี้ ทำให้ผมซึ้งไปหมดแล้ว ขอให้ทั้งสองถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร รักกันกลมเกลียวตลอดไปนะครับ "

ผู้คนที่นั่งฟังอยู่ข้างล่างก็จับมือกันอย่างครึกครื้น

เมื่อพิธีจบลงแล้ว เหวินเสี่ยวจี้กับเฉินชือหานก็เดินลงมา แขกเหรื่อต่างพากันทำกิจกรรมอิสระตามใจตัวเอง ด้านข้างมีอาหารรสเลิศ เค้กและเครื่องดื่มที่เป็นเหล้าต่างๆ ให้ทุกคนได้รับประทาน

พวกเขาทั้งครอบครัวเดินมาทางหลินซินเหยียน

หลี่จิ้งพูดทักทายอย่างเป็นกันเอง " ฉันดีใจมากนะ ที่พวกเธอมา "

หลินซินเหยียนยิ้มและพูดว่า " ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันต้องมาอยู่แล้ว "

" ไม่ไปนั่งในบ้านสักหน่อยล่ะ ข้างนอกมันร้อนเกินไปไหม? " เหวินชิงถามด้วยความเป็นห่วง

หลินซินเหยียนอยากจะปฏิเสธ เพราะจงจิ่งห้าวบอกว่าเมื่อพิธีจบพวกเขาก็จะกลับทันที เพราะไม่อยากให้เธออยู่ข้างนอกนานนัก แต่ไม่เห็นพวกเขาโอบล้อมเธอ แล้วยังทำตัวดูเป็นมิตรและกระตือรือร้นแบบนี้อีก ก็เลยพยักหน้ารับ

เธอพยุงตัวกลับแขนที่จงจิ่งห้าวยื่นให้จับ แล้วเดินเข้าไปช้าๆ

เป็นเพราะเมื่อก่อนทะเลาะกันเป็นเรื่องเป็นราว ตอนนี้ความรู้สึกที่เป็นความแค้นแต่เก่าจะสลายไปก็ต้องใช้เวลา จะให้สนิทชิดเชื้อภายในเวลาสั้นๆคงทำไม่ได้

คำพูดที่ใช้อาจจะดูห่างเหินไปบ้าง

เฉินชือหานรินน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว นั่งข้างนอกมาสักพักใหญ่ ตอนนี้ก็เลยรู้สึกกระหายน้ำ

หลินซินเหยียนรับน้ำแก้วนั้นมาแล้วพูดว่า " ขอบใจจ้ะ "

" ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ " เฉินชือหานยิ้มๆ

หลินซินเหยียนดื่มน้ำไปสองอึก ก็หันหน้าไปถามจงจิ่งห้าว" คุณไม่อยู่น้ำเหรอ? "

จงจิ่งห้าวส่ายหัว

เหวินเสี่ยวจี้ก็พูดกับเขาว่า" หลังจากที่ผมเข้ากองทัพแล้ว ก็ได้เรียนรู้อะไรมากมาย เลยรู้สึกเสียดายช่วงเวลาที่ผ่านมาก่อนหน้านี้มาก "

รู้สึกตัวเองทำผิดพลาดมากที่มัวแต่ประชดเหวินชิง เขาก็เลยไปเป็นดารา

ถ้าพูดถึงความชอบ เขาก็ไม่ได้ชื่นชอบอาชีพอย่างการเป็นดาราเท่าไหร่ แต่เป็นเพราะเหวินชิงไม่ชอบ เขาก็เลยไปทำ

ตอนนี้พ่อคิดทีไรก็รู้สึกว่านี่มันคือเรื่องการกระทำของเด็กยังไม่รู้จักโตไม่ใช่เหรอ?

" ถ้าเมื่อก่อนผมเชื่อฟังในสิ่งที่เขาจัดวางไว้ให้ ตอนนี้อะไรๆก็คงเป็นเรื่องเป็นราวไปแล้ว "

เหวินเสี่ยวจี้ในตอนนี้ได้เติบโตขึ้นแล้ว ไม่ได้เป็นเด็กผู้ชายที่เอาแต่ทำอะไรตามอำเภอใจของตัวเองอย่างเมื่อก่อน เขาโตเป็นชายหนุ่มอย่างแท้จริง จงจิ่งห้าวพูด " ตอนนี้ก็ไม่สายหรอก "

หวังว่าเขาจะสามารถออกไปเผชิญโลกที่เป็นของเขาเอง

เหวินเสี่ยวจี้ยิ้ม นี่คือสิ่งที่จงจิ่งห้าวยืนยันกับเขา

เรียกได้ว่าเป็นกำลังใจก็คงไม่ต่าง

เหวินชิงกับหลี่จิ้งกำลังรับแขกไม่ห่างจากตรงนี้นัก ไม่ช้าไม่เร็วคงจะเดินมาดูตรงนี้ด้วยเช่นกัน เห็นพวกเขากลับมาปรองดองกันอย่างเป็นมิตร ในใจก็พลอยเป็นสุขไปด้วย

" วันนี้เป็นวันมงคลของพวกเธอ อย่าเอาแต่ขลุกอยู่ตรงนี้เลย ไปต้อนรับแขกคนอื่นบ้างเถอะ " หลินซินเหยียนพูด

"ไม่จำเป็นหรอก " เหวินเสี่ยวจี้ยิ้มแล้วพูดต่อ " คนที่มางานนี้ส่วนมากก็สนิททั้งนั้น คงไม่ติดใจอะไร "

เฉินชือหานพูดเสริมขึ้นมา " ใช่แล้ว นอกจากเป็นญาติ เครื่องทั่วไปก็เป็นเพื่อนที่ร่วมรบจากกองทัพทั้งนั้น พวกเขาคงไม่ตำหนิติเตียนอะไร พวกเราสิถึงจะถูก ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเท่าไหร่ "