กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 826

“ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว เดิมทีแล้วคุณก็ไม่ได้เป็นคนโรแมนติกอะไรอยู่แล้ว ในใจฉันเข้าใจดีอยู่แล้ว ไม่โกรธคุณหรอก เดินเข้าไปกันเถอะ” ซางหยูคล้องแขนเขาเดินเข้าไปด้านใน

ซางหยูเองก็นับว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่เข้าอกเข้าใจคนอื่นเลยทีเดียว ไม่มีนิสัยหยิ่งยโส และก็ไม่มีการอาศัยที่ตนอายุน้อยกว่าแล้วไปเรียกร้องอะไรกับเขา และยังเข้าใจงานและความน่าเบื่อของเขาดี เสิ่นเผยซวนคิด เขาไม่เจอเด็กผู้หญิงคนไหนที่ดีไปกว่าเธออีกแล้ว

เสิ่นเผยซวนคบกับเธอมีความสุขมาก

ซางหยูเห็นลูกค้าที่อยู่ในร้านกินกันอย่างเอร็ดอร่อย ท่าทางดูไม่เลวเลยทีเดียว จึงดูเมนูอาหารที่แขวนอยู่บนผนังแล้วสั่งไปสองสามอย่าง เธอไข้เพิ่งจะหายดีจึงชอบกินอะไรที่มันจืดๆ แล้วถามเสิ่นเผยซวนออกไป “คุณอยากกินรสชาติแบบไหน?”

เสิ่นเผยซวนเอ่ยพูดออกมา “ผมเอาเหมือนกับคุณ”

ซางหยูยิ้ม สั่งอาหารเสร็จแล้วก็ไปหาที่นั่ง นั่งลงไปกับเสิ่นเผยซวน ที่นี่เขาเสิร์ฟอาหารเร็วเลยทีเดียว ซางหยูไม่ได้มีความอยากอาหารอะไรนักจึงกินไปไม่เยอะ กินข้าวกันเสร็จแล้วพวกเขาก็เดินออกจากร้านอาหารไปพร้อมกัน

จู่ๆซางหยูก็หยุดฝีเท้าลง

“เป็นอะไรไป?” เสิ่นเผยซวนหันหน้าไปมองเธอ

ซางหยูไม่พูด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเมื่อกี้นี้กินเร็วไปหรือเปล่า หรือว่ากินของไม่สะอาดลงไป จึงรู้สึกไม่ค่อยสบายท้องอยากจะอ้วกขึ้นมา

เสิ่นเผยซวนแตะหน้าผากเธอ ซางหยูก็ขวางเอาไว้ “ไม่ได้ไข้ขึ้น”

“ผมเห็นคุณเหมือนกับว่าจะดูไม่สบายเลย” เสิ่นเผยซวนเอ่ยออกไปด้วยความเป็นห่วง

ซางหยูยืนอยู่สักพักนึงความรู้สึกคลื่นไส้นั้นก็ได้หายไป เธอทาบมืออยู่ตรงหน้าอกพลางเอ่ยออกไปว่า “ไม่เป็นไรแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

ทั้งสองคนขึ้นรถไปเสิ่นเผยซวนก็พาเธอไปในเมืองเพื่อซื้อโทรศัพท์ใหม่อีกครั้ง ไม่มีโทรศัพท์ติดต่อได้ไม่สะดวก ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็จะกลับเมืองBแล้ว

สิบโมงเย็นกว่าๆก็กลับมาถึงบ้าน เสิ่นเผยซวนอาบน้ำก่อนแล้วนอนลงไป ซางหยูอาบน้ำเสร็จแล้วเดินเข้ามาข้างเตียงพร้อมกับเลิกผ้าห่มออกแล้วเข้าไปอยู่ในผ้าห่มของเสิ่นเผยซวน

ตัวเธอเองได้เป็นฝ่ายเอามือดึงผ้าขนหนูบนร่างออกไปเอง

เสิ่นเผยซวนจูบเธอ “คุณป่วยยังไม่หายดี”

“ฉันหายดีแล้ว คุณไม่คิดถึงฉันเหรอ?” ซางหยูเอนซบอยู่ในอ้อมแขนของเขา ร่างนุ่มนิ่มสีเข้ากับหน้าอกที่ร้อนระอุของเขา

จะบอกว่าไม่อยากนั่นก็โกหก ถึงแม้ว่าในใจจะยับยั้งชั่งใจมากแค่ไหน แต่ร่างกายมันไม่โกหกเลย

ซางหยูกลับไปในวันถัดไป โดยที่นอนหลับไปตลอดทาง

เป็นอย่างนี้ไปครึ่งเดือน ซูจ้านกับท่านย่าจากที่ไม่พูดจากัน แม้ว่าท่านย่าจะเป็นฝ่ายคุยกับซูจ้านก่อน แต่เขาก็เย็นชาอย่างมาก

ท่านย่าก็ค่อยๆไม่พูดขึ้นมา

หลังจากที่ฉินยาจากไปสองวันก็ไม่เคยได้ติดต่อกันเลย ซูจ้านอยากเจอเธอ จึงแอบไปที่เมืองC

วันนั้นมีแดดจ้าท้องฟ้าปลอดโปร่งมาก อากาศดีเป็นพิเศษ แสงแดดอ่อนๆไม่หนาวไม่ร้อน ใบเมเปิ้ลที่อยู่ข้างทางค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง บางส่วนก็มีปลิวร่วงลงไปบนพื้น

ฉินยากลับมามุ่งมั่นอยู่แต่กับงาน ไม่เอ่ยถึงเรื่องตัวเอง ช่าวหยุนเองก็ไม่ได้ถามออกไปเช่นเดียวกัน โลกของผู้ใหญ่ทุกคนต่างก็เข้าใจกันทั้งนั้น แต่ละคนต่างก็มีเรื่องที่ไม่อยากจะพูดกันทั้งนั้น

ช่าวหยุนยังคงมีท่าทีดังเดิม ชอบสวมเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาด เขาในวันนี้ก็เหมือนเดิม สวมเสื้อเชิ้ตลายดอก ชุดสูทสีขาว ฉินยาหมดแรงที่จะวิจารณ์รสนิยมทางด้านความสวยงามของเขาแล้ว ในมือของเขาถือกุญแจรถเดินเข้าไปในห้องทำงานของฉินยา

“วันนี้เลิกงานเร็วๆหน่อย” ช่าวหยุนนั่งไปบนโต๊ะทำงานของเธอพร้อมกับเอ่ยออกไป

ฉินยาเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าที่ขาวใสผอมลงไปเยอะเลย ดวงตาใสออกมา “อารอง คุณช่วยมีท่าทีที่เป็นผู้ใหญ่หน่อยได้มั้ย?”