ไม่นานก็มีคนรับสายมีเสียงดังจากปลายสายว่า “หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้……”
หลินซินเหยียนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมองไปยังฉินยา “อย่างกังวลใจมากเกินไป อาจจะแค่โทรศัพท์มือถือแบตหมดแล้ว”
ฉินยาพยักหน้า ยื่นมือไปอุ้มเด็กน้อยในอกเธอ “ให้ฉันอุ้ม”
ตอนนี้ลูกน้อยพอจะชันคอได้แล้ว อุ้มเข้าเอวให้ศีรษะตั้งตรง ดวงตากลมโตหมุนกลอกกลิ้งไปมา
ฉินยาลูบศีรษะของเขา “ผมของหนุ่มน้อยคนนี้ดำจริงๆ ทั้งยังเยอะด้วย”
หลินซินเหยียนเองก็รู้สึกว่าผมของลูกชายสวยมาก เหยียนเฉินกับเหยียนซีตอนเด็กๆไม่ได้มีผมสวยแบบนี้ พวกเขาโตแล้วจึงค่อยๆเปลี่ยนเป็นดีขึ้น
ตื๊ดๆ——
โทรศัพท์มือถือของหลินซินเหยียนดังขึ้นมา เธอล้วงโทรศัพท์ออกมาบนหน้าจอแสดงหมายเลขของจงจิ่งห้าว เธอรับสาย
ไม่นานเสียงของจงจิ่งห้าวที่อยู่ทางนั้นก็พูดว่า “คุณออกมา”
หลินซินเหยียนยังไม่ทันตั้งตัวในตอนแรก “หืม”
“ผมอยู่ที่ประตู”
นับตั้งแต่กวนจิ้งไม่อยู่ที่บริษัทเขาก็ยุ่งมาก ออกไปแต่เช้าตรู่กลับเข้ามาตอนดึกๆจนเป็นเรื่องปกติของเขา จู่ๆก็กลับมาตอนบ่ายเธอจึงแปลกใจมาก “ทำไมถึงกลับมาตอนนี้”
“คุณออกมา”
หลินซินเหยียน “……”
“เธอมีธุระก็ออกไปเถอะ ฉันจะช่วยเธอดูลูกน้อยให้” ฉินยายิ้มพลางพูดกับเธอ
หลินซินเหยียนพูดกับโทรศัพท์ว่า “ฉันรู้แล้ว” พูดจบก็วางสาย พูดกับฉินยาว่า “ถ้าเธอจะออกไป ก็เอาเขาไปให้แม่ฉันนะ”
“รู้แล้วหน่า เธอจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ” ฉินยาพูด
หลินซินเหยียนไปชั้นบนหยิบเสื้อคลุมหนึ่งตัวแล้วออกจากบ้าน รถยนต์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง เธอเดินมา ดึงประตูเปิดขึ้นไปนั่ง “มาที่บ้านแล้ว ไม่เข้าไปเหรอคะ”
จงจิ่งห้าวหันหน้ามา สายตามองพินิจพิจารณาอย่างละเอียด
หลินซินเหยียนถูกมองจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง “คุณมองอะไร”
“ผมกำลังดูว่าคุณไม่พอใจหรือเปล่า” ไม่อย่างนั้นก็คงไม่โทรศัพท์หาเขาแล้วพูดคำพูดแบบนั้น เขายื่นมือมาดึงมือของหลินซินเหยียน “เป็นเพราะช่วงนี้ผมยุ่งมาก ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนคุณ คุณเลยโกรธใช่มั้ย”
หลินซินเหยียนตีมือของเขา พูดอย่างจริงจังว่า “อย่ากวน ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ”
“อืม คุณว่ามา ผมฟังอยู่” ในชั่วพริบตานั้นสายตาของเขาก็ไม่ได้มองที่หลินซินเหยียน นี่ทำให้หลินซินเหยียนรู้สึกว่าเขาไม่ตั้งใจที่จะฟัง จึงพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นจริงจังขึ้นมาว่า “ฉันจริงจังนะคะ”
จงจิ่งห้าวพูดว่า “ผมก็จริงจัง”
หลินซินเหยียนคิดใคร่ครวญแล้วพูดว่า “วันนี้คุณจะยังกลับไปที่บริษัทมั้ย”
จงจิ่งห้าวพูดว่า “ไม่กลับไปแล้ว”
“งั้นคืนนี้พวกเรานัดพ่อไปทานข้าวกัน ทานข้างนอกนะ”
“หืม มีเรื่องอะไร” จงจิ่งห้าวมองสีหน้าท่าทางเคร่งขรึมของเธอ เธอต้องมีเรื่องอะไรแน่ ไม่อย่างนั้นจู่ๆคงไม่เสนอความคิดแบบนี้
“พ่อาจจะป่วยแล้ว เขาปิดบังคุณกับฉันมาตลอด” หลินซินเหยียนพูด
สีหน้าของจงจิ่งห้าวสงบนิ่งลง สายตามืดหม่นลง “คุณรู้ได้ยังไง”
ถ้าเป็นแค่โรคเล็กน้อย หลินซินเหยียนคงไม่โทรไปหาเขาโดยเฉพาะ ตอนนี้ยังเคร่งเครียดขนาดนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม