กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 872

เมื่อเห็นสภาพที่เธอได้รับบาดเจ็บแล้ว จงหยุนเฉียงก็พูดว่า " เอาเถอะ แต่พวกเราก็ต้องระวัง ถ้าจงจิ่งห้าวรู้ขึ้นมา..... "

" ไม่หรอกน่า พวกเราก็ระวังหน่อยสิ ! " หญิงมันจะสงบสติอารมณ์ไม่อยู่ อยากจะระบายมันออกมา 

" โอเค " จงหยุนเฉียงรู้ถึงความโกรธแค้นในใจของเธอเวลานี้ เจอเด็กคนนั้นก็คงไม่พ้นที่จะอยากระบายอารมณ์ เพราะวันนี้เธอแบกรับอะไรมามากแล้ว

แค่พวกเขาระวังนิดหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก

พวกเขาออกจากประตูหลัง มองซ้ายมองขวามั่นใจว่าไม่มีใครจึงจะขึ้นรถ แบบนี้ไม่โดนพบเข้าแน่นอน แต่หารู้ไม่พุ่มไม้ของประตูด้านหลังมีใครบางคนแอบอยู่ ไม่เห็นว่าพวกเขาขึ้นรถแล้ว จึงถอยออกมา

พวกนั้นคงจะไม่ว่าตัวเองออกไปเงียบๆ แต่หารู้ไม่ว่าพวกเขาจ้องสังเกตการณ์ตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว

รถขับออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็ไปจอดที่บ้านพักคนชราแถบถนนเส้นนอกเมือง

จงหยุนเฉียงลงมาจากรถแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ลงตามเขามาติดๆ แล้วยังพูดออกมาอย่างภูมิใจว่า " ยังไงพวกเขาก็คิดไม่ถึงหรอก ว่าเราเอาเด็กนั่นมาแอบไว้ที่บ้านพักคนชราแห่งนี้ "

จงหยุนเฉียงมองไปรอบๆอีกครั้ง แล้วก็พูดว่า " แต่ยังไงพวกเราก็ต้องระวังตัวเข้าไว้ ไปกันเถอะ "

หญิงสาวพยักหน้า พวกเขาเข้าบ้านพักคนชราทางประตูหลัง เพราะทางเข้าข้างหลังค่อนข้างเงียบสงบ

รถที่ขับตามพวกเขามาก็จอดห่างออกไปไม่ไกลนัก แล้วก็มีใครบางคนลงมาจากรถ ในที่สุดก็ตามมาจนถึง

จงหยุนเฉียงกับหญิงสาวเดินเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ในที่สุดก็มาถึงห้องที่อยู่ด้านในสุดหลังตัวบ้าน จากนั้นพวกเขาก็หยุดลงตรงประตูทางเข้า

หญิงสาวกำชับให้ลูกน้องพี่ติดตามมาด้วยคอยเฝ้าประตูเอาไว้ เธอกับจงหยุนเฉียงจะเข้าไปข้างใน

ห้องซีเรียมที่มีเตียงหนึ่งตัวตั้งไว้ติดกับกำแพง ด้านข้างมีโต๊ะไม้ที่ไม่ใหญ่มากหนึ่งตัว หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่บนเตียง และกำลังอุ้มทารกเอาไว้

" วางเด็กลง แล้วออกไปซะ "

หญิงวัยกลางคนวางเด็กน้อยลงอย่างเบามือ กว่าจะพูดกับเธอว่า " เด็กคนนี้ตอนกลางคืนร้องไห้หนักมาก เขาเพิ่งจะหลับไปเมื่อกี้ "

หญิงสาวพูดด้วยท่าทีที่รำคาญ " ฉันรู้แล้ว คุณออกไปได้แล้ว! "

เด็กน้อยดูน่ารักน่าชัง ถึงแม้ป้าอย่างหล่อนจะทำงานแลกเงิน แต่เมื่อเห็นเด็กน้อยน่ารักแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะชอบ เพียงแค่ไม่เข้าใจว่า ทำไมพวกเขาถึงเอาเด็กน้อยมาฝากเลี้ยงไว้ที่นี่ได้

แต่หล่อนก็ไม่กล้าถาม คุณป้าจึงห่มผ้าให้ลูกน้อยแล้วเดินออกไปจากห้อง

หญิงสาวเดินไปที่เตียง เมื่อเห็นว่าใบหน้าของลูกน้อยเหมือนหลินซินเหยียนไม่มีผิด ในใจก็ปะทุความโกรธสุดขีดออกมา เป็นผู้หญิงเหมือนกันแท้ๆ

แต่เธอทำได้เพียงปรนนิบัติชายแก่พวกนี้ แต่หลินซินเหยียนกลับได้แต่งงานกับผู้ชายดีๆ มีทั้งลูกชายลูกสาว เธอยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียด

จากนั้นเธอก็กระชากผ้าห่มบนตัวของลูกน้อยออก ลูกน้อยสะดุ้งโหยง แล้วร้องไห้แง

" ร้องไปสิ ร้องเสียให้พอ   พ่อแม่แกได้ยิน คงจะปวดใจแย่เลยสินะ? " หญิงสาวควักโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็ถ่ายรูปลูกน้อยที่กำลังแหกปากร้องเตรียมไว้ เมื่อถึงเวลาจะให้จงจิ่งห้าวได้ดู ให้เขาดูว่า นี่คือจุดจบที่เขากล้ามาแตะต้องเธอ งั้นก็คือลูกของเขาจะต้องโดนลงโทษ !

เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วก็ลูบไปที่หน้าของลูกน้อย " โชคดีอะไรอย่างนี้ "

ชาติหน้าก็ไปเกิดใหม่กับครอบครัวดีๆก็แล้วกันนะ

เธอยิ้ม แต่ในดวงตานั้นกลับมีความโหดเหี้ยมและเย็นชา " ช่างน่าเสียดาย ที่ดันมาตกอยู่ในมือฉันเสียได้

ขณะพูดเธอก็เอามืออุดไปที่ปากกับจมูกของลูกน้อย " ห้ามร้องนะ! "

ลูกน้อยกลั้นจนหน้าแดง

" ฮ่าๆ....... " หญิงสาวหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ " ความทุกข์ทรมานที่ฉันได้รับในวันนี้ ก็ให้มันกลับไปอยู่บนตัวเธอ ถ้าเธอจะโกรธจะเกลียด ก็ไปโกรธพ่อแม่ของเธอโน่น ! "