กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 873

หญิงสาวงงงวยในทันที และเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองนั้นตกหลุมพรางเข้าให้แล้ว แต่กว่าจะรู้ตัวก็คงสายเกินไป

เธอเอามือกุมบริเวณท้องที่ปวดแล้วค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมา จากนั้นก็กอดขาจงหยุนเฉียงเอาไว้ " เขาวางแผนหลอกพวกเรา "

ในตอนนั้นเธอตกใจมาก หลังจากที่ถูกช่วยออกมาเธอจะเอาเวลาไหนไปคิดว่ามันจะเป็นกับดัก?

" คุณเป็นถึงญาติมีศัดิ์เป็นลุงของเขา เขาคงไม่ทำอะไรคุณหรอก " พอถึงตอนนี้ หญิงสาวก็อยากให้จงหยุนเฉียงถือไพ่ความเห็นอกเห็นใจขึ้นมา 

กวนจิ้งที่อยู่อีกข้างก็ถอนหายใจเหอะ " ตอนนี้นึกขึ้นได้แล้วหรอว่าเป็นญาติกัน? แล้วก่อนหน้านี้ไปไหนซะล่ะ? ทำไมตอนขโมยตัวลูกน้อยถึงไม่คิดถึงผลที่จะตามมา? "

จงหยุนเฉียงมองไปที่กวนจิ้ง แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา " ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็ไม่ใช่คนที่แกจะแตะต้องได้ไงง่ายๆหรอกนะ! "

กวนจิ้งข้างนอกมา " ยังไงฉันก็แตะต้องนายไม่ได้อยู่แล้วล่ะ แต่การลักพาตัวและขู่กรรโชก นั่นคือนายกำลังทำผิดกฎหมาย ฉันก็คงจะไม่อะไรกับนาย แต่กฎหมายก็คงจัดการนายอย่างแน่นอน "

" พวกแกไม่มีหลักฐานนี่ " หญิงสาวกอดขาจงหยุนเฉียงแน่น ตอนนี้เธอจะหลุดรอดจากความเสี่ยงทั้งหมดนี้ไปได้ คงต้องพึ่งจงหยุนเฉียงแล้ว

เธอไม่รู้เรื่องอะไรนี้ทั้งหมด จงหยุนเฉียงก็อย่าหวังว่าจะวางมือจากเรื่องนี้เลย

กวนจิ้งชายตามองผู้หญิงคนนั้น " ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้ว่าหัวหน้าของพวกเราเวลาโมโหเป็นยังไงสินะ "

เขาใช้ปลายเท้าเชยขากรรไกรล่างของหญิงสาวขึ้นมา " ถ้าอยากจะให้เธอตายจริงๆ พวกเราก็สามารถหสพันหมื่นเหตุผลนั้นมาอ้างได้ "

หญิงสาวเมื่อได้ยินแล้วก็ขนลุกขนชัน จนพูดไม่เป็นคำ " ถึง  ถึงแม้ฉันจะทำผิดกฎหมาย โทษก็ไม่ถึงตายหรอก! "

ขณะที่พูดมือของเธอก็ออกแรงจับไปที่ขากางเกงของจงหยุนเฉียงมากขึ้นกว่าเดิม 

จงหยุนเฉียงจับกางเกงของเขาไว้ แล้วตะคอกเสียงดัง " เธอจะลนลานอะไร? ฉันไม่เชื่อเธอแล้ว เขาจะเอาชีวิตเธอจริงๆ! "

" หยุนเฉียง ฉันพึ่งคุณได้แค่คนเดียวนะ " ยังสาวยังคงกอดขาของจงหยุนเฉียงเอาไว้อย่างนั้น นี่คือความหวังสุดท้ายที่จะสามารถช่วยชีวิตเธอได้

เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามา และพูดด้วยน้ำเสียงเงียบขรึม " พวกคนถูกตั้งข้อสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวและการถูกกรรโชก จึงต้องการได้รับการตรวจสอบครับ "

จากนั้นเขาก็ให้ลูกน้องและคนที่จัดการเกี่ยวกับเรื่องนี้พาพวกเขากลับไป

" เพราะแกกล้าแตะต้องฉันเหรอ! " เมื่อถึงตอนนี้ สองมือของจงหยุนเฉียงถูกไขว้ไว้ข้างหลัง จากนั้นก็ทำวางมาดว่าเป็นจงจิ่งห้าวญาติมีศัดิ์เป็นลุง " ฉันเป็นคนของตระกูลจงเลยนะเว้ย " 

เสิ่นเผยซวนพูดตอบไป " ในสมัยก่อนกษัตริย์ทำผิดยังต้องได้รับโทษเช่นเดียวกับมวลประชาชน แล้วยิ่งในสังคมที่ปกครองด้วยกฎหมายแบบนี้ เมื่อนายทำผิดแล้วก็ต้องได้รับการตรวจสอบเช่นเดียวกันสิ มานี่ เอาตัวเขาไปได้! "

" แกกล้าดียัง... "

เขายังไม่ทันพูดจบประโยค ก็ทุกคนควบคุมตัวไป เจ้าหน้าที่ต่างทำงานได้วางไว้และเป็นระเบียบ เขาไม่สนใจหรอกว่าคุณจะเป็นใคร หากคุณทำผิดแล้วแล้วก็ จำเป็นต้องได้รับการตรวจสอบ

ถึงแม้ว่าร่างกายของจงหยุนเฉียงจะมีข้อบกพร่องบางอย่าง แต่ตั้งแต่เด็กจนโตเขาก็ได้ใช้ชีวิตอยู่เหนือคนอื่นเสมอ ในตอนนี้อายุก็มากแล้ว แต่กลับโดนควบคุมตัว เรื่องขายหน้าไม่ต้องพูดถึง ตัวเขาเองเขาไม่เคยรับโทษเช่นนี้มาก่อน

" ฉันต้องการเจอจงจิ่งห้าว ! "จงหยุนเฉียงยังคงไม่ให้ความร่วมมือเช่นเดิม 

" ถ้าคุณยังทำตัวไม่ดีอยู่แบบนี้ ผมจะให้โทษคุณในฐานะที่ขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่! " เสิ่นเผยซวนตะคอกออกมาเสียงดังและหนักแน่น 

คนที่เป็นลูกน้องไม่กล้าออกตัว จึงนำเขาควบคุมตัวขึ้นไปบนรถ เมื่อเห็นว่าเสิ่นเผยซวนมีท่าทีแข็งกร้าวเช่นนี้ หญิงสาวก็ไม่กล้าเปงเสียงพูดจาอะไรออกไป ได้แต่นั่งอัดเข้าไปบนรถนิ่งๆอย่างระมัดระวังตัว เมื่อขึ้นไปแล้วก็ไปนั่งเบียดอยู่ข้างๆตัวจงหยุนเฉียง

" ธุระที่เหลือก็ให้นายจัดการแล้วกัน " กวนจิ้งทำท่าทางปัดฝุ่นบนร่างกายตัวเองทั้งที่ไม่มีฝุ่นเลยด้วยซ้ำ

เสิ่นเผยซวนพยักหน้า ก่อนขึ้นรถเขาก็โทรศัพท์หาใครบางคน แล้วค่อยขับออกไป

เหมือนหนึ่งวันหนึ่งคืนนี้ซางหยูไม่ได้พักผ่อนมาก่อน เธอเอาแต่ขลุกอยู่บนโซฟา ในใจมันมีเรื่องที่ปล่อยวางไม่ได้ รู้สึกตะขิดตะขวงอยู่ทั้งวัน

ในตอนนี้ทุกคนได้หาลูกน้อยเจอ เสิ่นเผยซวนก็โทรหาเธอตั้งแต่ทีแรกที่พบเด็ก

เมื่อสายเรียกเข้ามา เธอเห็นว่าเป็นเบอร์ของเสิ่นเผยซวน ซางหยูทั้งคาดหวังและหวาดกลัว คาดหวังว่าจะหาตัวของลูกน้อยพบ แต่ก็กลัวว่าจะได้รับข่าวร้าย เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย จากนั้นก็รับสายแล้วแนบหู ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมา " ฮัลโหล "

เสิ่นเผยซวนรู้ว่าซางหยูนั้นเป็นห่วง จึงพูดปลอบไป " คุณไม่ต้องกังวลเลย เราเจอลูกน้อยแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว "

ซางหยูตื่นเต้นจนแทบจะร้องไห้ออกมาจนจมูกเจ็บแปล๊บๆ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "  จริงเหรอ ? "

เสิ่นเผยซวนตอบ " จริงสิ เรื่องนี้ผมจะหลอกคุณได้ยังไงล่ะ "

ซางหยูยิ้มออกมา แต่นัยน์ตาก็ยังคงมีน้ำตาปริ่มๆ " ดีจังเลยเนอะ " ไม่นานเธอก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ " แล้วจับคนร้ายที่ลักพาตัวลูกน้อยมาได้ไหม? "