กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 874

" ไม่เคยมีปัญหากัน " จงจิ่งห้าวแล้วหลุบเปลือกตาลง เพื่อปกปิดสายตาที่นิ่งเฉยนั้น

หลินซินเหยียนก็ยังดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจ " ถ้างั้นเป็นเพราะอะไรล่ะ ? "

มันเธอใจรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง เลยถามแบบไม่ค่อยแน่ใจนัก " เพราะเรื่องเงินหรอ? "

เธอคิดไม่ตกเลยจริงๆ หลายปีมานี้ไม่เคยมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องเงินเลย ทำไมถึงมาเกิดเรื่องแบบนี้ ในช่วงนี้ได้?

" เป็นเพราะเมื่อก่อนไม่มีใครคอยยุยงปลุกปั่นยังไงล่ะ " จงจิ่งห้าวยื่นมือไปอังหน้าผากของเธอ แล้วถามเบาๆ " วันนี้ยังมีไข้อยู่หรือเปล่า? "

หลินซินเหยียนทั้งส่ายหัวแล้วพยักหน้าในเวลาเดียวกัน " ก็นิดหน่อย แต่ก็ดีขึ้นมากแล้วแหละ " 

" เหมือนผมจะมีเรื่องที่ต้องจัดการ คุณพักผ่อนดีๆล่ะ "

จงจิ่งห้าวเลิกผ้าห่มที่อยู่ข้างตัวลูกน้อยออก จากนั้นก็ประคองเธอให้นอนลง " หลับซักตื่นเถอะ เดี๋ยวผมกลับมาหา "

หลินซินเหยียนจ้องไปที่เขา ก็เห็นใบหน้าที่ดูอิดโรย มันทำให้เธอรู้สึกปวดใจมากขึ้น ในช่วงเวลานี้คนที่ลำบากและทรมานที่สุดก็คงจะเป็นเขา พ่อที่เพิ่งจะจากไป ไหนจะเกิดเรื่องกับลูกน้อยอีก แต่ก็ยังดีที่ลูกน้อยไม่เป็นอะไร " ฉันจะรอคุณนะคะ "

" โอเค " จงจิ่งห้าวห่มผ้าให้เธอ

เมื่อเห็นว่าเธอหลับตาลงแล้ว เขาจึงยืนขึ้น จากนั้นก็หันไปมองลูกชาย แล้วค่อยๆเดินออกไปเงียบๆ

เมื่อเห็นว่าจงจิ่งห้าวลงมาแล้ว ซางหยูก็ดีดตัวขึ้นมาจากโซฟา สองมือของเธอประสานเข้าด้วยกัน ให้ความรู้สึกที่ตื่นเต้นเป็นกังวล " ลูกน้อยโอเคใช่ไหมคะ? "

จงจิ่งห้าวตอบน้ำเสียงราบเรียบ ซางหยูค่อยรู้สึกโล่งอกขึ้นมาหน่อย

" ฉันขอขึ้นไปดูลูกน้อยหน่อยได้ไหมคะ? " ซางหยูถามเสียงต่ำ

" เขาหลับอยู่นะ อาจจะนานหน่อยนะ " พูดจบจงจิ่งห้าวก็เดินออกไป

ซางหยูพยักหน้าติดกันรัวๆ

จงจิ่งห้าวเดินออกไปแล้วก็โทรศัพท์หาเสิ่นเผยซวน

เสิ่นเผยซวนกำลังสอบปากคำอยู่ คุณป้าที่คอยดูแลลูกน้อยในตอนนั้น และยังมีคนขับรถที่เป็นพยานบุคคล หากมีความผิดจริง คงต้องว่ากันไปตามขั้นตอนของศาล พยานวัตถุต่างยืนยันอย่างครบถ้วนแล้ว

แต่จงหยุนเฉียงกับผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมให้ความร่วมมือ ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับว่าลักพาตัวเด็กไป

" นายแน่ใจเหรอว่าจะมา? " เสิ่นเผยซวนถาม 

เขาสามารถจัดการเรื่องพวกนี้ได้ จงหยุนเฉียงพูดยังไงก็ยังคงเป็นคนของตระกูลจง เหมือนครั้งนี้จะถูกใครบางคนหลอกใช้ จึงทำผิดมหันต์ขนาดนี้ การที่เขามาจะทำให้มันยุ่งยากขึ้นไหม?

จงจิ่งห้าวตอบอืม แล้ววางสายไป 

จากนั้นเขาก็ขับรถไปสถานีตำรวจ

เสิ่นเผยซวนตอนนี้อยู่ในห้องสอบสวนเสี่ยวเฉินจึงออกมารอรับจงจิ่งห้าวแทน เขาเดินนำหน้าเพื่อนำทางไป " ผู้บัญชาการเสิ่นสอบสวนด้วยตัวเองครับ กลับมาก็ยังไม่ได้หยุดเลยครับ "

จงจิ่งห้าวพยักหน้านิดๆ เมื่อเดินทะลุห้องโถงมาแล้วด้านหลังก็เป็นตึกใหญ่ ห้องสอบสวนถูกตั้งอยู่ภายในตึกด้านหลังนั้น

ไม่นานเสี่ยวเฉินก็นำทางจงจิ่งห้าวมาจนถึงห้องสอบสวน ตัวห้องสอบสวนนั้นถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ครึ่งนึงไว้สำหรับใช้สอบสวน ส่วนอีกครึ่งหนึ่งใช้สำหรับคอยติดตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างใกล้ชิด 

ในห้องสอบสวนตอนนี้มีเจ้าหน้าที่อยู่ทั้งหมดสองคน คนหนึ่งเป็นผู้จดบันทึก ส่วนอีกคนหนึ่งรับหน้าที่สอบสวน

จงจิ่งห้าวพักประตูเข้าไปในห้องที่ใช้สำรวจการณ์ ก็เห็นภาพภายในห้องการสอบสวนอีกฝั่ง

" ผมไม่ได้ลักพาตัว ผมแค่รับหลานชายคนเล็กกลับบ้านไปด้วยวันเดียวเฉยๆ ไม่ได้หรือไง? " จงหยุนเฉียงจะเป็นจะตายยังไงก็ไม่ยอมรับ ผู้หญิงคนนั้นที่ได้รับการสอบสวนก่อนหน้านี้ก็ปากแข็งไม่แพ้กัน 

" คุณมีพยานวัตถุหรือเปล่าล่ะ ? " จงหยุนเฉียงคาดไว้แล้วว่าในมือเขาตอนนี้ไม่มีตัวพยานที่เป็นแก่นแท้เลย แล้วยังจะทำตัวมันหน้าไม่เกรงกลัวอะไรอีก " ผมต้องการพบทนายของผม "

เสิ่นเผยซวนนั่งลงไปบนเก้าอี้ตรงหน้า " นี่คุณยังไม่รู้เหรอ? "

จงหยุนเฉียงมองเขาด้วยความระแวง " คุณหมายความว่าอะไร ? "

พนักงานจดบันทึกปิดสมุดแล้วเดินออกไปพร้อมเสิ่นเผยซวนจากนั้นพวกเขาก็ปิดประตู

" หยุนเฉียง " หญิงสาวยังคงคิดว่าจงหยุนเฉียงคือความหวังสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตเธอได้ ตอนที่เสิ่นเผยซวนพยายามสอบสวนเธอ เธอกลับไม่ปริปากพูดอะไร ต่อให้ตายเธอก็ไม่ยอมรับว่าลักพาตัว

เธอจับแขนของจงหยุนเฉียงเอาไว้ " คุณรีบเรียกทนายเถอะค่ะ แล้วประกันตัวพวกเราออกไปก่อน "

จงหยุนเฉียงสะบัดแขนออกจากเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา " ถึงฉันจะประกันตัวออกไป แล้วเธอน่ะมีสิทธิ์อะไรมาขอให้ประกันตัวให้ ! "

หญิงสาวเบิกตาโพลง " ฉันเป็นคนของคุณนี่คะ...... "

" คนของฉันแล้วเหรอ? " จงหยุนเฉียงแสยะยิ้ม " ตอนที่เธอขายฉัน เคยคิดว่าเธอเป็นคนของฉันไหมล่ะ ? "

หญิงสาวมึนงงกับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยิน " ฉันทรยศหักหลังคุณที่ไหน? "

" ยังจะแสร้งทำอยู่อีกเหรอ ? " จงหยุนเฉียงบีบใต้คางขอเธอไว้ " ยัง ยังจะแสร้งอยู่อีก เธอไม่ได้บอกพวกมันเหรอว่า ฉันเป็นคนลักพาตัวลูกน้อย? แล้วยังบอกอีกว่าเธอโดนฉันผู้บังคับ ก็เลยจำใจต้องยอมทำ เธอนี่ช่างกล้าโยนความรับผิดชอบจริงๆ คิดจะให้ฉันรับความซวยแทนเธอหรือยังไงฮ้ะ? "

หญิงสาวงงตาแตก เธอเคยพูดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

" คุณ คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า? " หญิงสาวพยายามอธิบาย " ฉันไม่เคยพูด...... "

" ยังจะเถียงข้างๆคูๆอยู่อีก " ต่อหน้าฉันก็ทำเป็นซื่อสัตย์ภักดี แต่พอไปฝั่งหนึ่งก็ผลักความรับผิดชอบมาให้ฉันเนี่ยนะ?  "จงหยุนเฉียงคิดว่าตัวเองพูดออกมาอย่างชาญฉลาด

" ฉันเปล่าทำนะ " หญิงสาวส่ายหัวปฏิเสธ " คุณต้องเชื่อฉันนะคะ " 

" เธอจะให้ฉันเชื่อเธอยังไง? " จงหยุนเฉียงโกรธจัดจนสะบัดตัวผู้หญิงออก หญิงสาวรับแรงสะบัดไม่ไหว ทำให้ร่างกายกระเด็นไปทางด้านหลัง ศีรษะของเธอจึงกระแทกเข้ากับประตู เธอเจ็บจนแยกเขี้ยวยิงฟัน แล้วลงไปกองอยู่กับพื้น

ฝั่งสังเกตการณ์ จงจิ่งห้าวกับเสิ่นเผยซวนยืนอยู่ตรงหน้าจอภาพ พวกเข้าได้เห็นเหตุการณ์ในห้องสอบสวนทั้งหมด 

เสิ่นเผยซวนมองไปที่หญิงสาวที่แสดงอาการเจ็บปวดออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา " หมากัดกัน ก็น่าสนุกดี "