กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 875

ภายในห้องสอบสวนนั้น หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ผู้ชายคนนี้อยู่ในกำมือของเธอมาโดยตลอด ฟังเธอทุกเรื่อง รักเธอจนแทบจะขาดใจ เขากล้าทำกับเธออย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

หรือว่าตอนนี้เขาจะสลัดเธอทิ้ง? แล้วเอาตัวรอด?

" จงหยุนเฉียง แกคิดว่าจะสลัดฉันทิ้งได้ " หญิงสาวลุกขึ้นมาจากพื้น และชี้นิ้วไปที่เขา " เรื่องที่ลักพาตัว ยังไงแกก็มีส่วนเกี่ยวข้อง ถึงฉันต้องตาย ฉันก็จะลากแกลงไปรับโทษด้วยกันนี่แหละ ! "

เธอโกรธจนทนไม่ไหว เมื่อก่อนมีอะไรเธอก็ไม่เคยพูด เพราะอยากให้เราทั้งคู่รอด ไม่นึกเลยว่าเมื่อความฉิบหายครั้งใหญ่มาถึงเขาคิดจะเอาตัวรอดเพียงคนเดียว

จงหยุนเฉียงตะลึงไปสักพัก ผู้หญิงคนนี้อยู่ต่อหน้าเธอก็เป็นคนอ่อนโยนอ่อนหวาน เห็นใจผู้อื่น ท่าทางร้ายกาจแบบนี้ เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น

" เธอไม่เล่นละครแล้วเหรอ? " จงหยุนเฉียงถึงกับบางอ้อ " ที่แท้เมื่อก่อนเธอก็แสร้งทำนี่เอง ใช่หรือเปล่า? "

" เหอะ แกคิดว่ายังไงล่ะ ? " ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว หญิงสาวก็ไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบังอีก เธอแค่นยิ้มและพูดว่า " ฉันยังสาวยังแซ่ ยังสวยราวกับดอกไม้และมีค่าดั่งหยก วันๆก็ต้องมันนอนขลุกอยู่กับคนแก่ๆอย่างแก ฉันคิดทีไรก็ขยะแขยง ทั้งที่มันไม่รอด ก็ยังต้องให้ฉันแสร้งทำเป็นสุขสบาย ทุกวินาทีที่ฉันอยู่ข้างแก มันผ่านไปนานจนทุกข์ทรมานแบบไม่มีอะไรมาเทียบได้ แกลองสำรวจผิวหนังที่หย่อนยานบนตัวแกสิ  ยังคิดว่าตัวเองดีเด่อยู่อีกเหรอ? หัดตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาที่น่ารังเกียจของแกซะบ้าง "

" แก..... " จงหยุนเฉียงพี่นิ้วไปที่เธอ เขาโกรธจนนิ้วมือสั่นไปหมด " แกมันผู้หญิงสาระเลว! "

" ถ้าฉันเป็นหญิงสาระเลว แล้วแกเป็นอะไร? " หญิงสาวเอนตัวพิงไว้ที่ประตู และมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา" ฉันเป็นคนสาระเลว แกก็ยังหลงหัวปักหัวปำขนาดนั้น ฟังคำพูดฉันทุกอย่าง ไม่ใช่ว่าแกมันสาระเลวมากกว่าฉันหรอกเหรอ? "

จงหยุนเฉียงเดินเซถอยหลังไปสองเก้า ร่างกายแทบจะยืนไม่ไหว " แก แก.... ฉันจะฆ่าแก! "

เขาพุ่งตัวออกไป จากนั้นก็มีเข้าไปที่คอของหญิงสาว " ไอ้คนชั่ว แกหลอกฉัน ไปตายซะ! "

หญิงสาวถูกบีบคอจนขาดอากาศหายใจ ใบหน้าของเธอขาดอากาศจนเปลี่ยนเป็นสีแดง ดวงตาเบิกกว้าง " อุกอุก..... "  หญิงสาวแค่หัวเราะออกมาจากลำคอ " แกบีบคอฉันตาย แกมันก็เป็นไอ้ฆาตกรที่ต้องรับโทษ! "

" คนอย่างกูมีเงิน วันนี้กูซื้อชีวิตมึงได้ กูจะหัดมึงให้แหลกเป็นชิ้นๆ! " จงหยุนเฉียงพูดออกมาอย่างเหี้ยมโหด

ท่าทีที่ดุร้ายของเขาทำให้ริ้วรอยบนใบหน้ายับยู่ยี่รวมกันเป็นกระจุก ทั้งดูอัปลักษณ์และน่าขัน

หญิงสาวไม่มีเสียงจะร้องออกมา ดูมันจะทนไม่ไหวแล้ว

ในห้องสังเกตการณ์นั้น มีคนเห็นว่าหญิงสาวใกล้จะถูกจงหยุนเฉียงมีพอจนตายแล้ว จึงถามขึ้นมาว่า" พวกเขาจะทะเลาะกันจนมีคนตายไหมครับ? "

เสิ่นเผยซวนมองหน้าจงจิ่งห้าว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เขาหันตัวแล้วเดินออกไป จากนั้นก็ผลักประตูเข้าไปในห้องสอบสวน จากนั้นก็ลากจงหยุนเฉียงออกมา " ที่นี่มันที่ไหนถึงอนุญาตให้นายทำตัวเหิมเกริมไม่เกรงกลัวกฎหมายแบบนี้ได้ ? "

จงหยุนเฉียงยังไม่ทันได้หายโมโห " ผมจะฆ่ามันให้ตาย "

ในใจเขาคิดแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา

ในเวลานี้จงหยุนเฉียงมีคำพูดของเสิ่นเผยซวน ที่ยืนยันว่าตัวเองจะไม่เป็นไร ใจของเขาก็รู้สึกผ่อนคลายลงมา จากนั้นก็พูดกับเสิ่นเผยซวนว่า " ฉันคงตาบอดไปแล้วจริงๆ เป็นเพราะฟังคำพูดหญิงชั่วคนนี้ เกือบจะต้องทำร้ายตัวเองแล้วไหมล่ะ "

เสิ่นเผยซวนอย่าคิ้วน้อยๆ ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะยุยงหรือเซี่ยมเขา แต่ยังไงในใจของเขาก็ต้องรู้จักช่างน้ำหนักผิดชอบชั่วดี ไม่งั้นก็คงยุยุงไม่สำเร็จหรอก

" ไม่ว่าจะพูดยังไงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน แค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกน่า  "จงหยุนเฉียงยิ่งพูดก็ยิ่งได้ใจ

เสิ่นเผยซวนมองดูท่าทางอวดดีของเขาอย่างเงียบๆ  ครอบครัวเดียวกันงั้นเหรอ? คนบ้านเดียวกันที่ลักพาตัวลูกของคนในครอบครัวเนี่ยนะ? แถมยังไม่ใช่ทารกที่โตแล้วเสียด้วย

ถ้าเป็นคนในครอบครัวเดียวกันปกติแล้ว ก็คงไม่มีคำพูดคำจาหลุดออกมาแบบนี้หรอก โดยเฉพาะกับจงจิ่งห้าว

" มึงไปตายซะ! " จู่ๆหญิงสาวก็หยิบของมีคมเอาไว้ในมือ แล้วพุ่งมาทางจงหยุนเฉียง 

เสิ่นเผยซวนเห็นว่าที่จริงเขาเองก็มีโอกาสที่จะรั้งเธอไว้ แต่เขาก็ไม่ได้ห้าม ชายตรงหน้าเขาเป็นถึงผู้อาวุโส เขากลับจงจิ่งห้าวคงไม่สามารถลงมือด้วยตัวเองได้ ก็เลยให้ผู้หญิงคนนี้ลงมือแทนพวกเขา นี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วล่ะ

จงหยุนเฉียงได้ยินเสียงๆหนึ่งก็เลยหันไป ก็เห็นมันเข้ากับใบหน้าที่ดูบิดเบี้ยวอันบ้าคลั่งพุ่งเข้ามาใกล้ๆ ในมือของเธอยังกำบางอย่างอยู่ในนั้น