กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 877

" เท่านี้ก็จะมีพี่ชายคอยปกป้องแล้ว " ซางหยูพูดตามมาติดๆ

หลินซินเหยียนเงยหน้าหันไปมองซางหยู " ถ้างั้นเธอก็คลอดลูกสาวแล้วให้แกแต่งงานกับลูกน้อยสิ จะได้ปกป้องกันไปทั้งชีวิตเลยไง "

 ซางหยูหัวเราะ

นี่มันก็น่าคาดหวังอยู่นะ

ถ้ามีวันนั้นจริงๆ มันคงจะเป็นเรื่องที่เรียกได้ว่าพรหมลิขิตมากๆเลยใช่ไหม?

จงจิ่งห้าวขึ้นมาแล้ว ซางหยูก็ออกไป

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าของเขาดูอิดโรยอย่างชัดเจนผ่านดวงตานั้น เลยพูดขึ้นมาเบาๆว่า " คุณนอนสักพักเถอะ ให้ลูกน้อยนอนข้างๆคุณ "

" ผมไม่ง่วง " เขารับลูกน้อยเอาไว้ ลูกน้อยขยับเล็กน้อย แต่ก็นอนแนบลงไปที่อ้อมอกของเขาต่อไป

หลินซินเหยียนหลุบตาลง แล้วเดินออกไปจากห้อง เพื่อจะให้พื้นที่ในการพักผ่อนกับเขา

เมื่อลงมาชั้นล่าง จวงจื่อจิ่นกับเฉิงยู่เวินทั้งสองดูเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก เพื่อไปรับหลานๆตอนเลิกเรียน

" ใส่เพิ่มอีกสักตัวสิ อากาศเริ่มหนาวแล้วนะ " จวงจื่อจิ่นหยิบเสื้อคลุมตัวนอกตัวหนึ่งให้เฉิงยู่เวิน

เฉิงยู่เวินตอบไปว่า " นั่งอยู่ในรถก็ไม่หนาวซะหน่อย "

" ใส่ไปเถอะน่า อายุก็ปูนนี้แล้ว ทำอะไรให้มันรอบคอบหน่อย " จวงจื่อจิ่นเอาเสื้อคุมใส่ให้เขา เฉิงยู่เวินก็ใส่มันเข้าไปโดยที่ไม่ปฏิเสธ ยอมยืนนิ่งๆอยู่กับที่เพื่อให้จวงจื่อจิ่นเอาเสื้อคลุมตัวนอกสวมให้กับตัวเอง หลังจากใส่ไปแล้ว จวงจื่อจิ่นก็จัดแจงปกคอเสื้อของเขาให้เรียบร้อย พอดูว่าไม่มีอะไรแล้วก็พูดขึ้นมาว่า " ไปเถอะ "

เฉิงยู่เวินมองไปที่เธอแล้วพยักหน้า จากนั้นก็เปิดประตูให้จวงจื่อจิ่นเดินออกไปก่อน เมื่อเขาเดินตามออกไปแล้วก็ปิดประตู

หลินซินเหยียนยืนมองพวกเขาอยู่ตรงหัวบันไดก็ใจลอยไปช่วงหนึ่ง ตั้งแต่จวงจื่อจิ่นกับหลินกั๋วอันหย่าร้างกันไป ก็ไม่เคยเห็นเธอดูแลใครคนไหนได้อบอุ่นเท่าผู้ชายคนนี้

หลังจากที่พวกเขาออกไปได้ไม่นาน กริ่งของประตูบ้านก็ดังขึ้น เธอจึงเดินลงมาเปิดประตู หน้าประตูมีพนักงานส่งของวัยรุ่นคนหนึ่งยืนอยู่ " ขอสอบถามหน่อยครับว่าที่นี่มีคนชื่อหลินซินเหยียนคุณหลินไหมครับ "

หลินซินเหยียนตอบ " ฉันเองค่ะ "

" นี่คือพัสดุของคนครับ รบกวนเซ็นชื่อหน่อยนะครับ " พนักงานส่งของยื่นกล่องใบหนึ่งให้เธอ

เมื่อเธอเซ็นชื่อแล้วก็ยื่นมือไปรับไว้ จากนั้นก็เข้าบ้านปิดประตูแล้วเปิดกล่องพัสดุดู ในนั้นมีสร้อยเงินที่ห้อยตัวมรกตชั้นดี ถูกแกะสลักจนกลายเป็นแท่งหยกสวยงาม เธอเลิกคิ้วน้อยๆ ได้แต่คิดในใจว่าใครเป็นคนส่งมากันนะ?

【อันที่จริงอยากจะให้ของขวัญชิ้นนี้กับลูกชายของคุณด้วยตัวเอง แต่เนื่องจากสามีของคุณที่ใจแคบเกินไปหน่อย ผมเลยไม่อยากสร้างปัญหาให้ จึงทำได้แค่ส่งมันผ่านบริษัทส่งของ ผมได้ข่าวเรื่องของจงฉีเฟิงแล้ว  ผมได้แต่เศร้าอยู่ลึกๆ และขอแสดงความเสียใจด้วย ผมคิดว่าเขาอยากให้คนที่มีชีวิตอยู่มีความสุข ไม่ใช่ใช้ชีวิตไปด้วยความโศกเศร้า คนที่จากไปแล้ว คงกำลังภาวนาให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่มีความสุขในอีกโลกหนึ่ง!——ไป๋ยิ่นหนิง】

หลินซินเหยียนปิดการ์ดลงแล้ววางกลับไปในกล่อง จากนั้นเธอก็หยิบแท่งอยู่ข้างในออกมา แล้ววางกล่องไว้ในลิ้นชัก

เขาส่งของขวัญมาด้วยใจจริง เธอก็ยินดีจะรับไว้

เธอขึ้นไปชั้นบนแล้วเปิดประตู ก็เห็นว่าจงจิ่งห้าวเขานั่งกึ่งนอนและเอนตัวอยู่บนเตียง  ลูกน้อยซุกตัวอยู่ตรงข้อพับกลางตัวของเขานอนหลับสนิท

เขาหลับตาและดูเหมือนว่าจะหลับไปแล้ว

เธอจึงหยิบผ้าห่มผืนบางออกมาจากในตู้ คลุมตัวให้พวกเขาเบาๆ และหยิบแท่งยกออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ แล้วใส่ไว้ที่คอของลูกน้อย 

ทารกน้อยขยับปากอมชมพูนั้นจ๊อบแจ๊บ  เหมือนกำลังนอนหลับฝันหวานอยู่

เธอที่นั่งอยู่ข้างเตียงเอื้อมมือไปลูบใบหน้ารูปไข่ของลูกชายเบาๆ ใบหน้าแสดงอารมณ์ปลื้มใจออกมา และสายตาของเธอก็จดจ้องไปยังใบหน้าของจงจิ่งห้าว ก็ทำให้รู้สึกปวดใจแบบแปลกๆ

ดูมันหลายวันมานี้เขาไม่ค่อยได้นอน เลยทำให้ดูซูบลงไปเยอะ

ถ้าเอามือของเขากับตัวเองมาประกบแล้วเอานิ้วทั้งสิบประสานกัน และจูบลงไปบนหน้าผากของเขาอย่างอ่อนโยน " ชีวิตนี้คุณคงเสียใจมาเยอะแล้ว ฉันปวดใจมาก แต่หลังจากนี้จนถึงบั้นปลายชีวิต ฉันจะอยู่ข้างคุณเอง " 

ชายที่กำลังหลับตาอยู่ เหมือนคิ้วจะกระตุกเล็กน้อย ขนตางอนหนานั้นก็พริ้วไหวไปตามๆกัน แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นสภาพเดิม ซึ่งแม้แต่หลินซินเหยียนเองก็ไม่ทันได้สังเกตเห็น

เวลามักจะผ่านไปไวเสมอ ฤดูใบไม้ร่วงไปฤดูหนาวก็มาถึง วันเวลาผ่านไปทุกอย่างเปลี่ยน เพื่อนและคนรักที่จากไปเช่นใด ยังไงทุกคนก็ยังต้องเดินหน้ากันต่อไป เธอแป๊บเดียวก็ถึงช่วงปีใหม่แล้ว

ช่วงเวลาที่ผ่านมาทุกคนต่างใช้ชีวิตกันอย่างเงียบสงบมาก ลูกน้อยจ้อแจ้หัวเราะได้แล้ว ซางหยูท้องโตจนเห็นได้ชัด เลยต้องพักการเรียนเพื่อเตรียมตัวผดุงครรภ์ 

ฉินยากับซูจ้านอาศัยอยู่ที่เมืองC เป็นคู่รักที่ใช้ชีวิตด้วยความครื้นเครงและเร่าร้อน ถึงแม้ทั้งสองคนจะไม่มีลูก แต่ต่างคนก็มีงานการที่รุ่งเรือง และใช้ชีวิตในทุกๆวันอย่างคุ้มค่า

และยังมีเรื่องใหญ่อีกเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือจวงจื่อจิ่นกับเฉิงยู่เวินตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน

แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่หลินซินเหยียนเป็นคนหยิบยกขึ้นมาพูดก่อน เพราะหลายเดือนมานี้เธอดูออกว่าจวงจื่อจิ่นกับเฉิงยู่เวินสองคนต่างดูแลซึ่งกันและกัน ทั้งคู่ต่างปลอบโยนกัน มาถึงช่วงอายุมีแล้วความรักไม่ใช่เรื่องสำคัญ จะมีก็แต่ความรู้สึกของการอยู่ด้วยกันที่มั่นคง ทั้งสองต่างเป็นครึ่งหนึ่งของกันและกัน

เธอรู้สึกว่าไม่ควรสิ้นเปลืองวันเวลา ผ่านไปวันนึงแล้วก็เสียเวลาไปแล้ววันนึง ไม่จำเป็นที่จะต้องไปสนใจสายตาหรือคำพูดของคนอื่น เพียงแค่ตัวเองมีความสุขก็พอแล้ว

ทั้งสองคนไม่ได้ไปจดทะเบียน และไม่ได้จัดงานแต่งงานแต่อย่างใด เพียงแค่ในคืนวันปีใหม่นั้น ได้เรียกทุกคนมารวมตัวกัน เพื่อกินอาหารได้เฉลิมฉลองในคืนวันปีใหม่

ในขณะที่กินข้าวกันอยู่นั้น ซางหยูก็พูดขึ้นมาว่า " พี่สะใภ้ ลูกในท้องฉันเป็นลูกสาวนะคะ " 

" แล้วเธอจะทำอะไรล่ะ? " ฉินยาหัวเราะแล้วมองเธอ " ยังไม่ทันได้คลอดก็จะเลือกลูกเขยให้ลูกสาวตัวเองแล้วเหรอ ? "

อันที่จริงหลินซินเหยียนมีลูกชายทั้งสองคน

จงเหยียนเฉินโตกว่าหน่อย แต่ลูกน้อยอายุมากกว่าลูกสาวของเธอขวบนึงพอดี

ซางหยูคีบเต้าหู้กรอบเข้าปาก หัวเราะและพูดว่า " แล้วจะทำไมล่ะ? ก็พ่อแม่หน้าตาดีขนาดนี้ ลูกชายก็คงไม่ต่างกันหรอกน่า หอคอยที่ใกล้น้ำมักได้พระจันทร์ก่อน ฉันเป็นคนรวดเร็วทันใจ ใครมือยาวสาวได้ก็สาวเอา เผื่ออีกหน่อยเสียเปรียบคนอื่นขึ้นมาจะทำยังไง "

" โอ้โห โอ้โห " ซูจ้านอิจฉาจนทนไม่ได้ " นี่ยังไม่คลอดเลย คิดแล้วเรอะ " เขาเหลือบตาไปมองเสิ่นเผยซวน " ภรรยานายนี่ดูเค็มกว่านายเยอะเลยนะ "

เสิ่นเผยซวนรินเหล้าให้เขา " นายรู้ได้ยังไง นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ของการที่เราสองคนคุยกันซะหน่อย "

ซูจ้าน " ..... "

เพราะว่าหิมะตก ทำให้แสงสีในยามราตรีไม่ได้ดูมืดขนาดนั้น

พวกเขาทั้งสองกลุ่มมือแล้วเดินช้าๆอยู่ริมถนน รู้ตัวอีกทีด้านหลังของพวกเขาทั้งสองก็เป็นรอยเท้าเรียงเป็นทางยาวไปเสียแล้ว หิมะสีขาวร่วงลงบนผมของเขา  หลินซินเหยียนพูดจาทะเล้นไปว่า " ผมของคุณขาวน่ะ "

จงจิ่งห้าวชะงักเท้า ยืนมองเธอท่ามกลางหิมะที่ร่วงหล่นลงมา

หลินซินเหยียนสบตากับเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม " ถึงคุณจะมีผมหงอกเต็มหัวจริงๆ ฉันก็ไม่รังเกียจคุณหรอก แต่ก็ยังรักคุณเหมือนเดิมด้วย "

พูดจบก็เขย่งปลายเท้าแล้วประทับรอยจูบลงบนคางเขา เมื่อจุมพิตแล้ว ก็คิดว่าจะผละออก แต่กลับถูกเขาโอบเอวเอาไว้ ทำให้ร่างกายของทั้งสองแนบชิดกัน

สายตาที่เขาส่งมาดูลึกซึ้ง แสดงถึงความอบอุ่นอย่างไรขีดจำกัด เขาเอาปลายนิ้วเชยใบหน้าที่แดงเรื่องของเธอขึ้นมา แล้วประทับริมฝีปากไปที่หน้าผาก ดวงตา ปลายจมูก สุดท้ายก็ประทับลงบนริมฝีปากของเธอ จูบนี้เริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ และมันช่างยาวนานเหลือเกิน

หลินซินเหยียนโอบรอบคอของเขาและจูบตอบอย่างเร่าร้อน ราวกับว่าทั้งสองจะหลอมละลายร่างกายภายในเข้าด้วยกันอย่างไม่มีทางลดละ!

———————เส้นกั้นเวลา————————

" ผมไม่เคยรักคุณเลยสักครั้ง"

ครบรอบแต่งงานสามปี เมื่อจงเหยียนซีอยากจะบอกกับเจียงโม่หานว่าเธอได้ตั้งท้องลูกของเขา แต่เขากลับชิ่งให้' ของขวัญ ' สุดพิเศษกับเธอเสียก่อน

" ทำไมล่ะ? " เธอเบิกตา มันหยดน้ำตาได้ก่อตัวรอบดวงตาของเธอในตอนนี้ แต่กลับไม่ไหลออกมา

เพราะเธอไม่อยากจะเชื่อ

ที่เขาเคยบอกว่ารักนั่นคือเรื่องโกหกทั้งหมดใช่ไหม?

ถ้ามันเป็นเรื่องโกหก แล้วเขาทำเพื่ออะไรกันล่ะ?

เจียงโม่หานสาวเท้าเข้ามา เธอถึงกับต้องถอยไปข้างหลัง จนกระทั่งถอยจนสุดทาง เจียงโม่หานก็กุมคางของเธอเอาไว้ " ผมแต่งงานกับคุณ เพราะว่าคุณเป็นคุณหนูในตระกูลที่ร่ำรวยอย่างตระกูลจงยังไงล่ะ ผมแต่งงานกับคุณ ที่ผ่านมาไม่ใช่เพราะความรัก แต่เป็นเพราะความเกลียดต่างหาก! "

เพื่อวันนี้วันเดียว! เขาวางแผนมันมากว่ายี่สิบปีแล้ว!

" เกลียดเหรอ ? " ริมฝีปากของเธอสั่นเครือ เวลาผู้หญิงร้องไห้มักจะร้องออกมาอย่างหมดอาลัยตายอยาก ผู้หญิงบางคนทำตัวอ่อนหวานนุ่มนวลในคราที่ต้องบอกลากัน แต่ในเวลานี้จงเหยียนซีไม่มีน้ำตาสักหยดให้ฟูมฟาย เมื่อเจอเรื่องเยอะแย่แบบนี้ กลับปกปิดความผิดหวังโดยการไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา

ได้แต่ยอมรับความเจ็บปวดที่เขามอบให้อย่างเงียบๆ

" ใช่ เกลียด ในสายตาของคุณ ในสายตาของพ่อคุณ ชีวิตคนสามารถใช้เงินซื้อได้ใช่ไหมล่ะ? " ดวงตาของเขาดูนิ่งสนิท เย็นชาและให้ความรู้สึกทิ่มแทงใจ

จงเหยียนซีไม่เข้าใจที่เขาพูด " คุณกำลังจะพูดอะไร? "

คำพูดของเขาหมายความว่ายังไงกันแน่? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพ่อของเธอ?

เจียงโม่หานปล่อยเธอ แล้วยื่นใบยาไว้ตรงหน้า " เซ็นซะ "