กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 878

" ถ้าฉันไม่เซ็นล่ะ? " ในใจของเธอยังคงโอบอุ้มความคาดหวังเอาไว้ หวังลึกๆว่าเขาจะยังหลงเหลือความรู้สึกอยู่บ้าง แล้วเธอก็ไม่สามารถให้ลูกของตัวเองไม่มีพ่อได้

" คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าคุณเคยบอกว่าจะรักฉันตลอดชีวิต..... "

" หุบปาก! " จู่ๆเจียงโม่หานก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แววตาของเขาดูสับสนอยู่ชั่วขณะ

ไม่!

เขาไม่ได้รัก เขาอยู่กับเธอเพื่อแก้แค้นเท่านั้น

" ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น! การแต่งงานครั้งนี้ คุณอยากหย่ายังไงก็ต้องหย่า ไม่อยากหย่าก็ต้องหย่าอยู่ดี! " พูดจบเขาก็สาวเท้าออกไปจากห้อง

เพราะกลัวว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเธอ จะทำให้ตัวเองใจอ่อน

ไม่ ไม่ เขาจะใจอ่อนไม่ได้ จะใจอ่อนกับคนที่ทำร้ายแม่ของเขาจนตายไม่ได้ ความรักและความรู้สึกนั้น มันก็แค่แผนการที่ทำให้เธอตกหลุมรักตัวเองเท่านั้นแหละ

เขาจะไปรักคนที่ทำร้ายแม่ของตัวเองจนตายได้ไงกัน?

ไม่

เป็นไปไม่ได้!

ไม่ได้เด็ดขาด!

จงเหยียนซีมองตามเงาของเขาที่เดินออกไป น้ำตาที่กลั้นเอาไว้สุดท้ายก็ไหลออกมา

เมื่อเห็นใบหย่าที่วางอยู่บนโต๊ะแล้ว เธอแค่รู้สึกถึงความปวดใจ ปวดใจเหลือเกิน จนร่างของเธอทนไม่ไหวต้องลงไปกองอยู่กับพื้น

เวลานี้จู่ๆ ก็มีชายใส่ชุดดำหลายคนบุกเข้ามา แล้วฉุดเธอขึ้นมาจากพื้น ใช้ที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้นว่า " ประธานเจียงสั่งให้คุณเซ็นใบหย่าซะ คุณเซ็นๆจบๆไปเถอะ เราไม่อยากใช้กำลัง "

จงเหยียนซีค่อยๆไงหน้าขึ้นมา เธอไม่รู้จักคนพวกนี้เลย แล้วก็ไม่เคยเจอมาก่อน แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วดูเหมือนจะเป็นคนที่เจียงโม่หานส่งมา เธอขำเหอะๆ

เขาไม่มีความรู้สึกอะไรต่อเธอเลยจริงๆเหรอ?!

ตั้งแต่เล็กเธอเห็นว่าพ่อกับแม่เธอก็รักและประคบประหงมซึ่งกันและกัน รักเลยปราศจากความสงสัย ก็คิดว่าตัวเองคงจะมีโอกาสได้เจอรักแท้เช่นกัน แล้วอยู่กับคนที่เธอรักไปตลอดทั้งชีวิตอย่างมีความสุข แต่ไม่เคยคิดเลยว่า.......

" ฉันเซ็นเอง.... "มือของเธอสั่นไปมา แล้วหยิบปากกาขึ้นมาช้าๆ แล้วเซ็นชื่อของตัวเองลงบนใบหย่า ทุกรอยขีดที่จรดปากกาลงใหม่ เหมือนดั่งมีดที่แหลมคม กรีดและทิ่มแทงลงไปในใจของเธอ เมื่อเขียนเสร็จแล้วเธอก็ทิ้งปากกาลง

" เอาไปให้เขาสิ "

" เราต้องเอาไปให้ประธานเจียงอยู่แล้ว แต่ประธานเจียงยังสั่งมาอีกนะว่า " ผู้ชายคนนั้นยิ้มชั่วร้ายออกมา

จงเหยียนซีถอยหลังทันทีที่รู้ตัว " พวกแก.... "

เธอยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกตีจนสลบไป

พวกเขามัดตัวจงเหยียนซีที่ยังไม่ได้สติ ออกไปจากคฤหาสน์ ตรงทางเข้าคฤหาสน์มีรถพอร์ชสีแดงคันหนึ่งจอดอยู่ ตำแหน่งคนขับมีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนนั้น

เมื่อเห็นว่าจงเหยียนซีถูกแบ่งออกมาแล้ว เธอจึงพูดขึ้นมา " รีบแบกมันขึ้นมา "

ไม่นานนักจงเหยียนซีก็ถูกยัดเข้าไปในรถ แล้วถูกพาตัวออกจากคฤหาสน์ไป

เจ็บ จงเหยียนซีเจ็บจนต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา ตัวเธอถูกแขวนอยู่ในกองไฟที่รุกโหมราวกับว่าเธอกำลังจะถูกย่างอย่างไรอย่างนั้น เธอจึงลืมตาขึ้นมา ภาพตรงหน้าที่เธอเห็นก็คือกองไฟที่ลุกโชนไปทั่ว

เธอเบิกตาและร้องตะโกนออกมา " ช่วยด้วย! "

" คุณผู้หญิงคุณจากไปให้สบายเถอะนะ ประธานเจียงบอกแล้วว่าเขาไม่อยากเจอคุณอีก แล้วยังกำชับกับพวกเราอีกว่า ให้ส่งคุณจนถึงสุดทางเลยล่ะ "เสียงของชายคนนั้นก้องเข้ามาในหู

ก่อนเซ็นชื่อ พวกเขาก็พูดว่า ' ประธานเจียงมีคำสั่งอีกอย่างหนึ่ง! '

เหอะเหอะ

ฮ่าฮ่าๆ! ——

" เจียงโม่หาน ! ฉันรักคุณด้วยใจจริง เชื่อทุกคำพูดของคุณ เรายกทุกอย่างให้กับคุณ สุดท้ายสิ่งที่ฉันได้กลับมาก็คือคุณไม่อยากเจอหน้าฉันอีก ถึงกับต้องฆ่าต้องแกงกันขนาดนี้เลยหรอ? !! "

ดวงตาทั้งสองข้างของจงเหยียนซีแดงก่ำ ออกมา ทั้งรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวังจนถึงขีดสุด เธอร้องตะโกนออกมาด้วยความโศกเศร้าอาดูร " เจียงโม่หาน ! ฉันเกลียดคุณ!! "