กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 886

เขาควักแหวนวงนั้นออกมา เพชรยังคงส่องประกายแวววาวอยู่เหมือนเดิม ยังคงมีรูปลักษณ์แบบเดิมอยู่ แต่คนที่เคยครอบครองมันไม่อยู่อีกแล้ว

เขาเงยหน้าขึ้นไปกระดกเหล้าที่อยู่ในแก้วเสร็จ ก็วางแก้วเหล้าลงไปอย่างแรง ก้นแก้ววางลงไปบนเสียงดังปังออกมา

ปีนั้นเพื่อที่จะขอเธอแต่งงาน เขาตั้งใจสั่งทำมาโดยเฉพาะ นี่สำหรับเธอแล้วไม่ได้เป็นแหวนที่ล้ำค่าที่สุด เธอเกิดมาจากตระกูลที่ร่ำรวยมากำเนิดอยู่แล้ว เครื่องประดับล้ำค่ามีไม่น้อยเลย ข้าวของที่มีมูลค่าแพงเองก็ไม่น้อยเลยเหมือนกัน

แต่หลังจากที่สวมแหวนวงนี้แล้ว เธอก็ไม่เคยถอดอีกเลย

เธอพูดว่า “โม่หาน ฉันชอบมาก”

ตอนนั้นใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความสุข

“ฉันจะสวมมันไปทั้งชีวิตเลย” เธอโอบลำคอของเขา พลางเอ่ยออกมา “โม่หาน ฉันรักคุณ ฉันเชื่อใจคุณ ยอมทุ่มเททั้งหมดเพื่อคุณ”

เจียงโม่หานมองออกไปยังยิ้มที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาแต่ก็งดงามของเธอ พลางเอ่ยถามออกไป “ทำไม?”

จงเหยียนซีแอบอิงอยู่ในอ้อมกอดของเขา “การรักกันก็จะต้องเชื่อใจซึ่งกันและกัน ทุ่มเทออกไปให้กันและกันไม่ใช่เหรอ?”

เพราะว่าพ่อแม่ก็เป็นอย่างนี้

ตอนนั้นเขาดูถูกเธออย่างมาก คิดแค่เพียงว่าเธอเป็นดอกไม้ที่อยู่ในเรือนกระจก ไม่รู้จักความทุกข์ทรมานของมนุษย์ และยิ่งไม่เข้าใจจิตใจคนเลย บนโลกนี้จะไปมีความรักที่มอบให้กับคนอื่นไปหมดโดยไม่เหลือไว้รักตัวเองเลยสักนิดได้ยังไง?

พ่อแม่ของเขาก็เคยรักกัน แต่สุดท้ายก็ได้กลายเป็นยังไงล่ะ?

เปลี่ยนใจ ทอดทิ้ง หย่าร้าง...

เขาไม่อยากเชื่อในความรักของเธอ ไม่เชื่อว่าในโลกนี้จะมีความรักแบบที่เธอพูดออกมา

เขาไม่เชื่อ!

“แต่หลังจากที่คุณได้จากไป ทำไมผมถึงได้เสียใจขนาดนี้ เห็นของที่คุณเหลือทิ้งเอาไว้ดูต่างหน้า ผมก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมาไม่หยุด?”

เขากำแก้วในมือแน่น แก้วแทบจะถูกบีบจนแตกละเอียด!

หวืดๆ……

โทรศัพท์ในกระเป๋าจู่ๆก็ได้สั่นขึ้นมา เขาไม่ได้ไปดู เพียงแค่ใช้มือข้างหนึ่งเท้าใบหน้าด้านข้างเอาไว้ พอที่จะมองเห็นดวงตาของถูกหมอกเข้าบดบังได้รางๆ

โทรศัพท์ดังแล้วหยุดไปอีกครั้ง หยุดไปแล้วก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง มีท่าทีที่แบบว่าถ้าไม่รับก็จะไม่ยอมรามือ

เขาควักโทรศัพท์ออกมา มองเห็นสายที่โทรเข้ามาปรากฏอยู่ที่หน้าจอ เขาก็ได้กดวางสายไปทันที

เพียงไม่นานมันก็ได้สั่นขึ้นมาอีกครั้ง

เขาเก็บระงับอารมณ์เอาไว้แล้วกดรับ น้ำเสียงฟังดูเย็นชาเป็นอย่างมาก “มีธุระ?”

“พ่อของแกป่วยหนัก กลับมาเยี่ยมเขาสักหน่อยสิ” เสียงของผู้หญิงที่อยู่ทางนั้นได้พูดออกมาอย่างระมัดระวังมาก ถึงขนาดที่ฟังดูเหมือนขอร้องอยู่บ้าง

เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแต่สีหน้าที่แสดงออกมาบนใบหน้าได้มืดครึ้มและเยือกเย็นมากขึ้น

“ไม่ว่าจะพูดยังไงเขาก็เป็นพ่อของแกนะ กลับมาเยี่ยมสักหน่อยเถอะ ถ้าเกิด...แล้วนายจะเสียใจภายหลัง”

เสียใจภายหลัง?

มุมปากของเขาแสยะยิ้มเยาะหยันออกมา แล้ววางสายไป พูดถึงเรื่องเสียใจภายหลังขึ้นมาแล้ว เขาเองก็มีเรื่องที่จะพูดกับพ่อของเขาอยู่เหมือนกัน

เขาต่อสายไปหาคนขับรถ ให้เขาเตรียมรถ เขาต้องการจะออกไปข้างนอก

ทางฝั่งคนขับรถก็ได้ตอบรับมา

เขาวางสายไป ลุกยืนขึ้นเดินไปที่หน้าโซฟาแล้วหยิบเสื้อคลุมที่อยู่ข้างบนขึ้นมาสวมไว้บนร่าง แล้วก้าวเดินออกจากบ้านไป

คนขับรถได้รออยู่ที่หน้าประตูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาเดินเข้ามา คนขับรถก็เปิดประตูเบาะหลัง แล้วเขาก็โน้มตัวเข้าไปนั่ง

คนขับรถปิดประตูรถเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินไปยังที่นั่งคนขับข้างหน้า เพียงไม่นานก็ขับออกไป

เขานั่งนวดคลึงตรงระหว่างคิ้วอยู่บนที่นั่งเบาะหลังเพื่อคลายอาการแฮ้งค์