กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 889

เธอเดินเข้าไป ถือโอกาสเอาโทรศัพท์มาตั้งโหมดเงียบเอาไว้ เผื่อว่าถ้าเกิดกู้เสียนโทรเข้ามา

เดินอยู่บนถนนมันเห็นชัดเกินไป เธอเดินเข้าไปใกล้รถสีแดงคันนั้นจากในพงหญ้าที่อยู่ตรงตีนเขา

ตอนนี้เธอจึงได้สังเกตเห็นตรงหน้ารถคันสีแดงว่ายังมีรถออฟโรดคันสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ด้วย

“คุณนัดมาที่บ้าอะไรกันเนี่ย?” ชายคนนั้นสวมแว่นกันแดดอันใหญ่มาก ในน้ำเสียงได้มีความหงุดหงิดอยู่หลายส่วน

หลิงเวยเอ่ย “ฉันต้องการกำลังคน จะยืมคนสักสองสามคน นายสบายใจได้ เงินไม่ใช่ปัญหา”

ชายคนนั้นส่งเสียงเฮอะเสียงเย็นออกมา “ฉันไม่กล้าให้เธอยืมคนไปอีกแล้ว เมื่อปีที่แล้ว สองคนที่ฉันให้เธอยืมไป หายสาบสูญไปจนถึงตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอเลย ฉันไหนเลยจะไปกล้าให้เธอยืมอีก?”

“คนของนายหายสาบสูญไปแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน อีกอย่าง ฉันเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ให้เงินนายเสียหน่อย ทำไม มีงานแล้วจะไม่ทำ?” หลิงเวยยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดอก “ครั้งนี้ฉันจ่ายให้มากกว่าเดิม”

ชายคนนั้นถอดแว่นกันแดดออก มองไปทางหลิงเวย “ครั้งนี้เธอทำไปทำไมอีก?”

“นี่เป็นเรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง แค่ยืมคนมาให้ฉันก็พอแล้ว” เธอเอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจอย่างมาก “ฉันกับนายยังไม่วางใจกันอีกเหรอ?”

ชายคนนั้นไม่ได้ตอบรับออกมาโดยทันที ยังคงครุ่นคิดอยู่

เรื่องเมื่อหนึ่งปีก่อน เขามักจะรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอด สองคนนั้นที่ให้เธอยืมไป หายสาบสูญไป ไม่ว่าเขาจะหายังไงก็ไม่เจอเบาะแสอะไรเลย

“ครั้งนี้ล้านนึง” หลิงเวยเพิ่มเงินต่อรองขึ้นมา

เมื่อปีที่แล้วแค่ห้าแสน

จงเหยียนซีที่หลบอยู่ในพงหญ้าจู่โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็สว่างออกมา กู้เสียนมาถึงที่อยู่ที่เธอบอกไปแล้ว แต่ผลกลับไม่เจอใครเลย

จงเหยียนซีเห็นหน้าจอโทรศัพท์สว่างออกมา ก็กุมอกเอาไว้ ใจหายใจคว่ำไปหมดแล้ว โชคดีที่เธอปิดเงียบเอาไว้ก่อนแล้ว ไม่อย่างนั้น...

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ กดวางสายไปแล้วมองดูพวกเขาต่อ

ชายคนนั้นเหมือนกับว่าจะสับสนเล็กน้อย เงื่อนไขที่หลิงเวยให้มามันดึงดูดใจมาก แต่ก็กลัวจะเกิดเรื่องขึ้นมาอีก ครุ่นคิดอยู่ครู่นึง “ได้ แต่คนของฉันเธอต้องคืนกลับมาในสภาพที่สมบูรณ์ด้วย”

หลิงเวยตอบรับออกไป “ได้”

“พรุ่งนี้ฉันจะส่งคนสองคนไปให้เธอ” พูดจบเขาก็เปิดประตูรถขึ้นรถไป

หลิงเวยมองหน้าหลังเล็กน้อย เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครก็ได้ขึ้นรถไปเหมือนกัน เพียงไม่นานจงเหยียนซีก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถ

รอจนพวกเขาออกไป เธอก็ได้เดินออกมาจากพงหญ้า

บทสนทนาของพวกเขาเธอได้ยินมันทั้งหมด

ความหมายคร่าวๆคือเมื่อหนึ่งปีที่แล้วคนที่ปลอมตัวเป็นคนที่เจียงโม่หานส่งมา เป็นคนที่หลิงเวยหามาผ่านทางผู้ชายคนนี้

ครั้งนี้ เธอหาคนมาเพื่อที่จะทำร้ายใครอีก?

คิดไปแล้วในใจของเธอก็รู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมาชั่วขณะ เมื่อก่อนทำไมเธอถึงไม่สังเกตเห็นเลย? นึกไม่ถึงว่าหลิงเวยจะเป็นคนมีจิตใจโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้?

ตอนนี้หน้าจอโทรศัพท์ของเธอก็สว่างออกมาอีกครั้ง เธอรีบกดรับไปทันที น้ำเสียงร้อนใจของกู้เสียนที่อยู่ทางปลายสายดังเข้ามา “ตัวเธออยู่ไหนล่ะ?”

“ฉันใกล้จะถึงแล้ว” เธอรีบเดินไปยังปากทางทันที

กู้เสียนยืนอยู่ข้างๆรถร้อนใจจนเดินวนไปมา “เธอไปไหนมา?”

“ฉัน...ถูกเรื่องนิดหน่อยมาทำให้เสียเวลาไปน่ะ”

จงเหยียนซีเอ่ยออกไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างมาก

“เธอทันใจหายใจคว่ำไปหมด รู้หรือเปล่า?” กู้เสียนมองเธอ “เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

เธอส่ายหน้าออกมา “ไม่เป็นไร”

“ฉันยังนึกอยู่เลยว่าเธอจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรขึ้นมาอีก เห็นเธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว รีบขึ้นรถเถอะ” กู้เสียนเปิดประตูรถให้เธอ

จงเหยียนซีเดินเข้าไปข้างหน้าเขา เอ่ยออกไปด้วยใจจริง “กู้เสียน ขอบคุณนายนะ”

“กระตุ้นความรู้สึกคนอื่นเขาให้รู้สึกไม่ดีให้มันน้อยๆลงหน่อย ขึ้นรถ สถานที่นี้มันเปลี่ยวมากจริงๆ” กู้เสียนพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

จงเหยียนซีรู้ว่าเขาไม่ได้โกรธจริงๆ โค้งตัวขึ้นรถไป