กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 890

“คุณหลิน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” เจียงโม่หานยังนึกว่าตนมองผิดไปเสียอีก

มือทั้งสองข้างของจงเหยียนซีกำหมัดแน่น ข่มกลั้นอารมณ์ที่ปั่นป่วนอยู่ภายในใจเอาไว้อย่างสุดกำลัง กว่าจะสามารถรักษาความสงบนิ่งบนใบหน้าได้

“ฉัน...” เสียงของเธอแหบแห้งไปเล็กน้อย “ฉันหลงทาง”

“ผมไปส่งคุณเอง ขึ้นรถมาสิ” เขามองเธอพลางเอ่ยออกมา

จงเหยียนซีคลายหมัดที่กำแน่นลง ยิ้มพลางเอ่ยออกไป “งั้นก็รบกวนประธานเจียงแล้ว”

เจียงโม่หานเงียบจนไม่มีคำพูดอะไรออกมา

เธอเปิดประตูเบาะหลังรถขึ้นไปนั่ง

“ไม่ทราบว่าเรื่องของประธานเจียงจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วหรือยังคะ?” ในความหมายที่เธอพูดออกไปได้มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงไปด้วย “ในช่วงที่พวกเราร่วมงานกัน ฉันไม่หวังให้มันเกิดปัญหาอะไรขึ้นมาหรอกนะคะ”

เจียงโม่หานยังคงเงียบ เขาสตาร์ทรถขับออกไป

เรื่องเมื่อคืนวาน มันเป็นอุบัติเหตุ ถูกคนที่วางแผนใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้จงใจหาเรื่องกลับดำเป็นขาวกลับขาวเป็นดำเผยแพร่ลงอินเทอร์เน็ต เขาได้จัดการไปเรียบร้อยแล้ว

เรื่องนี้มันก็ทำให้เขาไม่พอใจเหมือนกัน

“คุณหลินยังไม่ได้กินมื้อเที่ยงใช่มั้ยครับ? ผมเลี้ยงเอง” จู่ๆเจียงโม่หานก็โพล่งออกมา

จงเหยียนซีคิดอยู่แป๊บนึง “น้ำใจของประธานเจียง ฉันจะปฏิเสธได้ยังไงกันคะ”

เจียงโม่หานมองเธอจากกระจกมองหลัง ทุกครั้งที่เจอเธอ มักจะทำเรื่องที่นอกเหนือความคาดหมายของเขาอยู่เสมอ

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

บนร่างของเธอเหมือนกับมีพลังลึกลับบางอย่างที่ดึงดูดเขา มักจะทำให้เขาอยากเข้าใกล้อยู่เสมอ

ภายในใจของเขาก็ไม่ได้ชอบความรู้สึกแบบนี้หรอก

เขาไม่ชอบเพราะว่าผู้หญิงทำให้ตัวเองทำเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุมของตัวเองออกมา

รถขับมาจอดอยู่ที่หน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง

จงเหยียนซีเห็นร้านอาหารชัดเจนแล้ว อารมณ์ที่ได้สงบลงไปก็ได้ปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง ที่นี่เป็นร้านอาหารร้านที่เมื่อก่อนเธอชอบมากินมากที่สุด และก็ชอบตื้อให้เจียงโม่หานมาด้วยกัน ที่นี่มีเมนูที่เธอชอบกิน

ทำไมเขาถึงได้พาตนมาที่ร้านนี้?

เขารู้อะไรมา?

ในใจของจงเหยียนซีมีความร้อนรนอยู่บ้างเล็กน้อย

เจียงโม่หานลงจากรถ ไม่เห็นเธอลงมา ก็ช่วยเปิดประตูรถให้เธอ “คุณหลิน”

จงเหยียนซีนั่งอยู่ไม่ขยับ “ฉันไม่ค่อยหิว ประธานเจียงไปส่งฉันกลับโรงแรมดีกว่า”

“มาถึงแล้ว คุณหลินลงมาดีกว่านะครับ” เจียงโม่หานไม่ได้มีท่าทีจะส่งเธอกลับไป บ่งบอกชัดเจนแล้วว่าให้เธอลงจากรถ

จงเหยียนซีกัดริมฝีปากออกมาเล็กน้อย โค้งตัวลงจากรถไป เจียงโม่หานเดินอยู่ข้างหน้า เขาเป็นลูกค้าเก่า พอเข้ามาผู้จัดการร้านก็ได้เข้ามาต้อนรับด้วยตัวเอง “ประธานเจียง”

เจียงโม่หานพยักหน้าทักทาย

“ทางนี้มีที่ว่าง และก็เงียบด้วยครับ” ผู้จัดการได้นำเจียงโม่หานมายังที่นั่งริมหน้าต่างโซนแขกวีไอพี

จงเหยียนซีหลุบตาลงเดินตามเข้าไป

“คุณผู้หญิงท่านนี้เชิญครับ” ผู้จัดการได้ดึงเก้าอี้ให้เธอ

เธอบอกขอบคุณไปคำนึง จากนั้นก็นั่งลง

“เอาเหมือนเดิม” เจียงโม่หานนั่งลงแล้วพูดออกมา

ผู้จัดการตะลึงงันไปเล็กน้อย เมื่อก่อนเขาจะมาด้วยกันกับภรรยา ทุกครั้งล้วนแล้วแต่จะเป็นสองสามเมนูนั้นตลอด เพราะว่าภรรยาของเขาชอบกิน มาตอนนี้นี่เป็นผู้หญิงอีกคน ก็ยังจะเอาอย่างเดิม?

เจียงโม่หานเงยหน้าขึ้นไป ชำเลืองมองไปทางผู้จัดการ “ผู้จัดการหลี่?”

“อ้อ ผมจะไปให้ห้องครัวเขาเตรียมให้เดี๋ยวนี้เลยครับ ได้โปรดรอสักครู่นะครับ” ผู้จัดการรีบยิ้มให้เพื่อเป็นการขอโทษพลางเอ่ยออกไป

ผู้จัดการไปให้ห้องครัวจัดเตรียม จงเหยียนซีหยิบน้ำเปล่าที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม พลางเอ่ยถามออกไป “ประธานเจียงชอบอาหารร้านนี้?”

“อืม” เขาเอ่ยออกมาโดยที่แทบจะไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ แต่หลังจากที่พูดจบถึงได้ตระหนักขึ้นมาได้ว่าที่นี่ไม่ใช่ร้านที่เขาชอบกิน แต่เป็นร้านที่เธอชอบกันต่างหาก

เขามาหลายครั้งมาก จึงเคยชินไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าตัวเองนั้นชอบหรือว่าเคยชิน แต่สรุปแล้วก็คือชอบมา

จงเหยียนซีตาปรือเหมือนจะหลับออกมาเล็กน้อย ขนตางอนเด้งได้สั่นไหวออกมาเล็กน้อย

“อันที่จริงเป็นภรรยาเก่าของผมที่ชอบน่ะครับ” ร่างของเจียงโม่หานเอนไปข้างหลัง มองเธอไป แสงอาทิตย์ทแยงเข้ามาจากด้านนอกหน้าต่าง ปกคลุมร่างของเธอไปอย่างเลือนราง เขาตกตะลึง เหมือนกับเห็นเธอเลย

เขาชี้นิ้วออกไป “คุณเหมือนกับเธอ”

จงเหยียนซีเงยหน้าขึ้นไปมองเขาโดยทันที คิ้วอดไม่ได้ที่จะย่นออกมาเล็กน้อย เขาค้นพบอะไร?

อาหารอันโอชะเต็มโต๊ะ แต่เขากลับไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย ได้พูดประเด็นเรื่องเมื่อกี้นี้ออกมาต่อ “คุณทำลงเหรอครับ? กับคนที่ตัวเองเคยรัก?”

“คนที่รังแกคุณ หลอกลวงคุณคนหนึ่ง มีอะไรให้ต้องใจอ่อนกัน? รัก? มันได้มลายหายไปตั้งแต่ตอนที่เขาทำร้ายฉันแล้ว เหลือเพียงแค่ความแค้นเท่านั้น” จงเหยียนซีโน้มไปข้างหน้าเข้าไปใกล้เขา “ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากจะควักหัวใจของเขาออกมาดูสักหน่อยว่าคุณไปทำร้าย หลอกลวงคนคนนึงอย่างนั้นได้ยังไง”

ลูกกระเดือกของเจียงโม่หานขยับขึ้นลงเล็กน้อย ในตอนที่หลินลุ่ยซีพูดคำพูดประโยคนี้อยู่นั้น เขานึกถึงตัวเองขึ้นมาเลย

จากนิสัยของเธอแล้ว เธอจะเป็นอย่างนี้ด้วยหรือเปล่า?

ในนาทีนี้เขาคิดว่าถ้าเธอยังอยู่บนโลกนี้ ถึงแม้ว่าจะเกลียดเขา เหมือนที่หลินลุ่ยซีเกลียด มันก็ดี

แต่ว่าตอนนี้เธอได้จากเขาไปจากโลกนี้ไปโดยสมบูรณ์แล้ว

“ได้ยินประธานเจียงพูดถึงภรรยาเก่าขึ้นมา แล้วทำไมประธานเจียงถึงได้หย่าล่ะคะ?” จงเหยียนซีเลิกคิ้วถามออกมา

ความคิดของเจียงโม่หานไม่มีการแสดงออกมา เบื้องหน้าดูสงบนิ่งไม่ได้สนใจอะไรเลย “จู่ๆผมก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังมีธุระต้องทำ คุณหลินทานให้อร่อยนะครับ”

พูดจบเขาก็ลุกยืนขึ้นก้าวเดินออกไป

จงเหยียนซีนั่งอยู่ที่โต๊ะไม่ได้ขยับไปไหน แผ่นหลังเหยียดตรง

นี่คือร้อนตัวขึ้นมาเหรอ?

แม้แต่คำตอบก็ยังไม่ให้กันเลย?

เจียง，โม่，หาน!

เธอหลับตาลงไปช้าๆ เพียงครู่เดียวก็ได้ลืมตาออกมา อารมณ์ทั้งหมดได้ถูกเธอเก็บซ่อนเอาไว้ลึกๆ หยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร คีบเมนูที่เธอชอบกินที่สุดจานนั้นมาวางเข้าไปในปากแล้วค่อยๆเคี้ยวไปอย่างช้าๆ

ไม่รู้ว่าสภาพจิตใจเปลี่ยนไปหรือเปล่า หรือไม่ก็เชฟที่ทำเมนูนี้เปลี่ยนคนไปแล้ว รสชาติจึงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ทั้งหมดมันได้เปลี่ยนไปแล้ว เธอไม่ใช่เธอคนเดิมอีกแล้ว

เธอคีบเข้าปากต่อ “เจียงโม่หาน คุณฆ่าลูกของฉัน ฉันจะต้องทำให้คุณชดใช้มาให้ได้”

วางตะเกียบลง เธอเงยหน้าขึ้นไปมองฟ้าข้างนอก แสงอาทิตย์กำลังส่องสว่างอยู่อย่างนั้น

เธอหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปากเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นเดินออกไป

สถานที่แห่งนี้เรียกรถง่ายแล้ว แต่เธอไม่อยากกลับโรงแรมไปตอนนี้ เดินไปตามริมถนน ช่วงเวลาหนึ่งปี ไม่ได้ยาวนานเลย ทั้งหมดมันไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไรเลย

ต้องบอกว่าสิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือใจคน