กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 890

“คุณหลิน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” เจียงโม่หานยังนึกว่าตนมองผิดไปเสียอีก

มือทั้งสองข้างของจงเหยียนซีกำหมัดแน่น ข่มกลั้นอารมณ์ที่ปั่นป่วนอยู่ภายในใจเอาไว้อย่างสุดกำลัง กว่าจะสามารถรักษาความสงบนิ่งบนใบหน้าได้

“ฉัน...” เสียงของเธอแหบแห้งไปเล็กน้อย “ฉันหลงทาง”

“ผมไปส่งคุณเอง ขึ้นรถมาสิ” เขามองเธอพลางเอ่ยออกมา

จงเหยียนซีคลายหมัดที่กำแน่นลง ยิ้มพลางเอ่ยออกไป “งั้นก็รบกวนประธานเจียงแล้ว”

เจียงโม่หานเงียบจนไม่มีคำพูดอะไรออกมา

เธอเปิดประตูเบาะหลังรถขึ้นไปนั่ง

“ไม่ทราบว่าเรื่องของประธานเจียงจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วหรือยังคะ?” ในความหมายที่เธอพูดออกไปได้มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงไปด้วย “ในช่วงที่พวกเราร่วมงานกัน ฉันไม่หวังให้มันเกิดปัญหาอะไรขึ้นมาหรอกนะคะ”

เจียงโม่หานยังคงเงียบ เขาสตาร์ทรถขับออกไป

เรื่องเมื่อคืนวาน มันเป็นอุบัติเหตุ ถูกคนที่วางแผนใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้จงใจหาเรื่องกลับดำเป็นขาวกลับขาวเป็นดำเผยแพร่ลงอินเทอร์เน็ต เขาได้จัดการไปเรียบร้อยแล้ว

เรื่องนี้มันก็ทำให้เขาไม่พอใจเหมือนกัน

“คุณหลินยังไม่ได้กินมื้อเที่ยงใช่มั้ยครับ? ผมเลี้ยงเอง” จู่ๆเจียงโม่หานก็โพล่งออกมา

จงเหยียนซีคิดอยู่แป๊บนึง “น้ำใจของประธานเจียง ฉันจะปฏิเสธได้ยังไงกันคะ”

เจียงโม่หานมองเธอจากกระจกมองหลัง ทุกครั้งที่เจอเธอ มักจะทำเรื่องที่นอกเหนือความคาดหมายของเขาอยู่เสมอ

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

บนร่างของเธอเหมือนกับมีพลังลึกลับบางอย่างที่ดึงดูดเขา มักจะทำให้เขาอยากเข้าใกล้อยู่เสมอ

ภายในใจของเขาก็ไม่ได้ชอบความรู้สึกแบบนี้หรอก

เขาไม่ชอบเพราะว่าผู้หญิงทำให้ตัวเองทำเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุมของตัวเองออกมา

รถขับมาจอดอยู่ที่หน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง

จงเหยียนซีเห็นร้านอาหารชัดเจนแล้ว อารมณ์ที่ได้สงบลงไปก็ได้ปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง ที่นี่เป็นร้านอาหารร้านที่เมื่อก่อนเธอชอบมากินมากที่สุด และก็ชอบตื้อให้เจียงโม่หานมาด้วยกัน ที่นี่มีเมนูที่เธอชอบกิน

ทำไมเขาถึงได้พาตนมาที่ร้านนี้?

เขารู้อะไรมา?

ในใจของจงเหยียนซีมีความร้อนรนอยู่บ้างเล็กน้อย

เจียงโม่หานลงจากรถ ไม่เห็นเธอลงมา ก็ช่วยเปิดประตูรถให้เธอ “คุณหลิน”

จงเหยียนซีนั่งอยู่ไม่ขยับ “ฉันไม่ค่อยหิว ประธานเจียงไปส่งฉันกลับโรงแรมดีกว่า”

“มาถึงแล้ว คุณหลินลงมาดีกว่านะครับ” เจียงโม่หานไม่ได้มีท่าทีจะส่งเธอกลับไป บ่งบอกชัดเจนแล้วว่าให้เธอลงจากรถ

จงเหยียนซีกัดริมฝีปากออกมาเล็กน้อย โค้งตัวลงจากรถไป เจียงโม่หานเดินอยู่ข้างหน้า เขาเป็นลูกค้าเก่า พอเข้ามาผู้จัดการร้านก็ได้เข้ามาต้อนรับด้วยตัวเอง “ประธานเจียง”

เจียงโม่หานพยักหน้าทักทาย

“ทางนี้มีที่ว่าง และก็เงียบด้วยครับ” ผู้จัดการได้นำเจียงโม่หานมายังที่นั่งริมหน้าต่างโซนแขกวีไอพี

จงเหยียนซีหลุบตาลงเดินตามเข้าไป

“คุณผู้หญิงท่านนี้เชิญครับ” ผู้จัดการได้ดึงเก้าอี้ให้เธอ

เธอบอกขอบคุณไปคำนึง จากนั้นก็นั่งลง

“เอาเหมือนเดิม” เจียงโม่หานนั่งลงแล้วพูดออกมา

ผู้จัดการตะลึงงันไปเล็กน้อย เมื่อก่อนเขาจะมาด้วยกันกับภรรยา ทุกครั้งล้วนแล้วแต่จะเป็นสองสามเมนูนั้นตลอด เพราะว่าภรรยาของเขาชอบกิน มาตอนนี้นี่เป็นผู้หญิงอีกคน ก็ยังจะเอาอย่างเดิม?

เจียงโม่หานเงยหน้าขึ้นไป ชำเลืองมองไปทางผู้จัดการ “ผู้จัดการหลี่?”

“อ้อ ผมจะไปให้ห้องครัวเขาเตรียมให้เดี๋ยวนี้เลยครับ ได้โปรดรอสักครู่นะครับ” ผู้จัดการรีบยิ้มให้เพื่อเป็นการขอโทษพลางเอ่ยออกไป

ผู้จัดการไปให้ห้องครัวจัดเตรียม จงเหยียนซีหยิบน้ำเปล่าที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม พลางเอ่ยถามออกไป “ประธานเจียงชอบอาหารร้านนี้?”

“อืม” เขาเอ่ยออกมาโดยที่แทบจะไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ แต่หลังจากที่พูดจบถึงได้ตระหนักขึ้นมาได้ว่าที่นี่ไม่ใช่ร้านที่เขาชอบกิน แต่เป็นร้านที่เธอชอบกันต่างหาก

เขามาหลายครั้งมาก จึงเคยชินไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าตัวเองนั้นชอบหรือว่าเคยชิน แต่สรุปแล้วก็คือชอบมา

จงเหยียนซีตาปรือเหมือนจะหลับออกมาเล็กน้อย ขนตางอนเด้งได้สั่นไหวออกมาเล็กน้อย

“อันที่จริงเป็นภรรยาเก่าของผมที่ชอบน่ะครับ” ร่างของเจียงโม่หานเอนไปข้างหลัง มองเธอไป แสงอาทิตย์ทแยงเข้ามาจากด้านนอกหน้าต่าง ปกคลุมร่างของเธอไปอย่างเลือนราง เขาตกตะลึง เหมือนกับเห็นเธอเลย

เขาชี้นิ้วออกไป “คุณเหมือนกับเธอ”

จงเหยียนซีเงยหน้าขึ้นไปมองเขาโดยทันที คิ้วอดไม่ได้ที่จะย่นออกมาเล็กน้อย เขาค้นพบอะไร?