กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 953

“ไม่มีวุฒิการศึกษา ที่เขาไม่ตั้งใจเรียนไม่ใช่เพราะคุณคอยเอาอกเอาใจหรือไง?”

คำพูดนี้เจียงจวิ้นพูดอย่างมีสติ แม่เอาใจลูกบรรลัย แต่เขาไม่เคยคิดว่าเขามีความผิดด้วยหรือเปล่า

ชิวหมิงเยี่ยนส่งเสียงฮึดฮัดออกมา “ลูกชายของฉันคนเดียวหรือไง หรือคุณไม่มีความรับผิดชอบอะไรเลย?”

 “คุณอยากให้ผมโมโหตายหรือไง” ถูกเจียงโม่หานหักหน้า เขาก็โกรธจนแทบตายอยู่แล้ว ยังจะมาเถียงกับเขาอีก อยากให้เขาโมโหตายไปเลยใช่ไหม?

ชิวหมิงเยี่ยนปิดปากเงียบ ในใจคิดหาแผนการอื่น คิดจะพึ่งเจียงจวิ้นทำให้เจียงโม่หานยอมเอ่ยปากดูท่าทางคงไม่ได้ผล

 หลังจากพยายามถึงสองครั้ง เจียงจวิ้นก็หมดความอดทนแล้วเช่นกัน

 ภายในห้องพักผู้ป่วย

หนานเฉิงปิดประตูแล้วเดินเข้าไป“ประธานเจียงต้องการให้ผมเปลี่ยนห้องพักให้ไหมครับ”

เจียงโม่หานบอกว่าเขาได้ตกลงกับหมอไว้แล้ว เขากลับบ้านไปพักฟื้นได้ ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนห้อง แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเป็นห่วง สิ่งที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดคือ “สืบได้หรือยังว่าเธอไปที่ไหนแล้ว”

หนานเฉิงตรวจสอบเที่ยวบิน แล้วตอบว่า “ประเทศไทยครับ”

 ทั้งสองรู้ดีว่าทำไมเธอถึงไปที่ประเทศไทย เพราะครอบครัวของเธออยู่ที่นั่น

หนานเฉิงรู้ว่าเจียงโม่หานรักจงเหยียนซี แต่เขาก็รู้ เจียงโม่หานจะขอคืนดีกับเธอมันยากมากเช่นกัน ไม่เพียงแต่จงเหยียนซีแต่คนในครอบครัวของเธอก็คงไม่เห็นด้วยเช่นกัน

 เขาไม่อยากให้เจียงโม่หานทำร้ายร่างกายของเขาด้วยเรื่องนี้ “ประธานเจียง ผมคิดว่าน้ำที่หกไปแล้ว ไม่ว่าจะทำยังไง ก็ยากที่จะกู้เอาคืนกลับมาได้ ผมยังคงคิดว่าคุณควรปล่อยไป”

ในสายตาของเจียงโม่หาน เขาถือว่าหนานเฉิง เป็นคนที่ไว้ใจได้ และเป็นคนที่เขาใกล้ชิดที่สุด อีกฝ่ายรู้เสมอว่าเขาต้องการอะไร

 แต่ว่าครั้งนี้ เขากลับพูดแบบนี้ออกมา

 ทำให้เขารู้สึกกลัวมาก

กลัวว่าสิ่งที่หนานเฉิงพูดจะเป็นเรื่องจริง

 น้ำที่หกยากจะเก็บกลับมาได้ กระจกที่แตกก็ยากที่จะกลับมาเป็นดังเดิม

 ระหว่างเขากับเธอ ถูกกั้นขวางด้วยหนึ่งชีวิต

 พอคิดถึงเรื่องนี้ดวงตาของเขาก็เปียกชื้นแล้ว

เดิมทีเขาควรจะมีครอบครัว แต่กลับถูกทำลายด้วยมือของเขาเอง เขาเป็นคนฆ่าลูกของเขาเอง

 ช่วงนี้เขามักจะนอนไม่หลับ ตาไม่ปิดตลอดทั้งคืน

เพราะความเหนื่อยทำให้เขานอนหลับไป แต่ก็ต้องตกอยู่ในฝันร้าย

 “หนานเฉิง ต่อไปนี้อย่าพูดอะไรแบบนี้อีก” เจียงโม่หานเก็บอารมณ์แปรปรวนของเขากลับไป “นายไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเถอะ”

หนานเฉิงไม่รู้เรื่องลูก เขายืนมองจากตำแหน่งของบุคคลที่สาม มองในมุมมองของคนนอก ในการมองเรื่องนี้ เขาคิดว่าการจะไม่สนใจเรื่องในอดีตแล้วกลับมาอยู่ด้วยกันมันยากมาก ยากมากจริงๆ

 กระจกที่แตกร้าว ต่อให้ใช้กาวที่ดีแค่ไหนมาติดให้เหมือนเดิม มันก็ยังมีรอยร้าวอยู่ดี

 ตอนที่ทั้งสองคนมองหน้ากัน ก็มักจะนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นในอดีต แล้วจะเป็นช่องว่างระหว่างทั้งสองคนในอนาคต

 แทนที่จะต้องอยู่กับความเสียใจ การปล่อยวาง จะทำให้ทั้งสองฝ่ายมีความสุข และอยู่อย่างสงบสุข

ครั้งนี้หนานเฉิงไม่ฟังคำพูดของเจียงโม่หาน เขาพูด “คุณผู้หญิงรู้การเจอกันระหว่างคุณกับเธอเป็นแผนที่คุณวางไว้ ความรักที่แสดงออกมา ก็เพื่อจะแก้แค้น เธอยังจะเชื่อคุณอีกไหม คำตอบคือไม่ เธอจะไม่เชื่อในตัวคุณอีกต่อไป คนที่ทำร้ายเธอ และเกือบจะต้องตายเพราะเขา เธอต้องใช้อารมณ์แบบไหน เพื่อตอบรับรักคุณอีกครั้ง”

 เขาพยายามเกลี้ยกล่อมเจียงโม่หาน เพราะไม่อยากเห็นเขาต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้

 ในตอนแรกอาจจะเจ็บปวด แต่เวลาผ่านไปแผลจะหายดี เมื่อเวลาผ่านไปแผลเป็นจะเริ่มจางลงไปเรื่อยๆ จนเหลือเพียงร่องรอยจางๆ แล้วไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป

 แต่ถ้าทั้งสองก็กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ต้องเห็นหน้ากันตลอดเวลา อาจทำให้นึกถึงเรื่องในอดีต แล้วรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง

 ถ้าเป็นแบบนี้ ทำไมไม่หาคนใหม่ที่เหมาะสม อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขสบายใจล่ะ?

เจียงโม่หานมองมาที่เขา มือของเขาค่อยๆ กำแน่น เพราะเป็นหนานเฉิงที่พูด ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงไล่ออกไปแล้ว

 แม้ว่าสิ่งที่หนานเฉิงพูดจะถูกต้อง

แต่ว่า เขาก็จะไม่ยอมแพ้เช่นกัน

ที่จริงแล้ว ในใจของเขามีเธออยู่ในนั้นตั้งนานแล้ว

 แต่เขาไม่รู้ตัว

 สถานการณ์ทั้งหมดในตอนนี้เกิดจากเขา เสียลูก และเสียเธอไป เขารู้สึกปวดใจมาก เขาจะยอมทำทุกอย่างเพื่อชดเชยและขอคืนดี

 เขารู้สึกมาตลอดว่าเขาไม่มีบ้านให้กลับ ที่จริงแล้วในช่วงสามปีที่แต่งงานกับเธอ วันเวลาที่สงบสุข และอบอุ่นเหล่านั้นก็คือบ้านคือครอบครัว