กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 954

เดิมทีหนานเฉิงคิด ว่าจะปกปิดเรื่องการหลบหนีไปของหลิงเวยต่อ เจียงโม่หาน ไว้ก่อนดีหรือไม่ แต่ตอนนี้ถ้าเขาไม่บอก เขาอาจจะคิดถึง แต่เรื่องของจงเหยียนซี แต่ว่า ตอนนี้อาการบาดเจ็บที่ขาของเขายังไม่หายดี จะให้เขาไปหาเธอไม่ได้

 ถ้าบอกให้เขารู้เกี่ยวกับเรื่องของหลิงเวย เขาอาจจะไม่รีบไปหาจงเหยียนซีทันทีก็ได้

 ทำไมถึงอยากให้หลิงเวยตายขึ้นมากะทันหัน ทำให้หนานเฉิงรู้สึกแปลกใจมาก

 ทำไมจู่ๆ เขาถึงอยากให้หลิงเวยตาย

 แต่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ ไม่ถามจะดีกว่า

เจียงโม่หานสงบสติอารมณ์ แล้วถามออกมา “เรื่องอะไร?”

 “คือว่า... หลิงเวย หนีไปแล้วครับ” หนานเฉิงตอบ

 “อะไรนะ?” เจียงโม่หานหรี่ตาลง “เป็นฝีมือใคร?”

 ด้วยตัวของหลิงเวยเอง เธอไม่มีทางหนีไปได้อย่างแน่นอน

 ต้องมีคนช่วย เขาเลยไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถามว่าใครเป็นคนช่วยแทน

 “ลูกน้องคนสนิทของหัวหน้าหวูครับ ผมยังไม่รู้รายละเอียดที่แน่ชัด พรุ่งนี้ผมจะไปสอบถามให้แน่ชัดครับ”

เจียงโม่หานขมวดคิ้ว “พรุ่งนี้ฉันจะไปกับนายด้วย”

 ดวงตาของหนานเฉิงเบิกกว้าง เพิ่งผ่าตัดเสร็จ ขาห้ามลงพื้น

“ตอนที่ออกจากโรงพยาบาล นายไปเตรียมวีลแชร์ไว้ด้วย”

หนานเฉิงนิ่งเงียบก่อนจะพยักหน้าให้

 อีกด้านหนึ่ง จงเหยียนซีไม่ได้ไปที่โรงแรม

 พอรู้ว่านียาไม่ใช่ลูกนอกสมรสของซงเก้นแต่ถูกรับเลี้ยง เธอไม่เพียงเปลี่ยนมุมมองความคิดของเธอที่มีต่อซงเก้นเท่านั้น แต่ยังรู้สึกเสียใจต่อนียาเป็นอย่างมากด้วย

 เธอตัวเล็กขนาดนี้ กลับสูญเสียพ่อแม่ไป แต่โชคดีที่เธอถูกรับเลี้ยงโดยครอบครัวที่ดี ไม่อย่างนั้นชีวิตของเธอคงจะลำบากมาก และเอาชีวิตรอดในสังคมนี้ได้ยาก

 ในตอนเช้าซงเก้นบอกว่าเขาจะพานียาออกไปเที่ยวสวนสนุก แต่มีเรื่องต้องไปทำกะทันหัน ทำให้ไม่สามารถพาเธอไปเที่ยวได้

และแน่นอน ไม่สามารถส่งจงเหยียนซีไปที่โรงแรมได้เช่นกัน ดังนั้นเธอต้องอยู่ที่นี่ต่ออีกหนึ่งวัน

 แล้วช่วยซงเก้นปลอบโยนนียาด้วย

 เพราะซงเก้นทำผิดสัญญาอีกครั้ง

ทำไมถึงพูดอีกครั้ง?

 เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำผิดสัญญาแล้ว

นียากอดโตราห์แล้วซุกตัวอยู่ในโซฟาสไตล์ยุโรปใบใหญ่จนดูตัวเล็กกลม

 เธอมุดหน้าเข้าไป ท่าทางดูเศร้าและน่าสงสารเอามากๆ

จงเหยียนซีเดินกะเผลกเข้ามา แล้วนั่งบนโซฟาอย่างระมัดระวัง หลังจากมองดูอยู่สักพัก นียาไม่ได้พูดอะไรหรือเงยหน้าขึ้นมอง

 เธอยื่นสองมือจับที่แขนเสื้อลายลูกไม้ที่แขนเสื้อ แล้วดึงเบาๆ “นียาจ๊ะ”

 “ไม่ต้องมาปลอบหนูหรอกค่ะ หนูไม่เป็นไร คุณพ่องานยุ่ง หนูเข้าใจ” เธอเงยหน้าขึ้นมา แล้วลืมตาขึ้นมา ขนตางอนยาวของเธอสั่นไหว แต่ดวงตาของเธอน้ำตาคลอเล็กน้อย

ทั้งที่ปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง

จงเหยียนซีรู้สึกสงสาร จึงเอื้อมมือไปกอดเธอไว้แน่น

 “รอขาฉันหายดีแล้ว ฉันจะพาหนูไปเที่ยวเอง ดีไหมจ๊ะ” เธอพูดเกลี้ยกล่อมเบาๆ “วันนี้หนูไปสวนสนุกไม่ได้ ฉันสอนหนูวาดรูปดีไหม”

จงเหยียนซีลูบศีรษะอย่างเอ็นดู “ได้จ้ะ”

 เด็กสาวปลอบใจง่าย จงเหยียนซีเล่นกับเธอทั้งวัน หลังกินอาหารเย็นเสร็จ ซงเก้นก็ยังไม่กลับมา จงเหยียนซีจึงพาเธอเข้านอน

 เล่านิทานให้เธอฟังจนหลับไป

นียาเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่เล่านิทานให้ตัวเองฟัง ขนตากะพริบตาปริบๆ “เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ”

คิดในใจ ถ้าเธอเป็นแม่ของตนเองได้ก็ดีสิ

หลายวันมานี้จงเหยียนซีไม่ได้พักผ่อนเต็มที่เลย แต่วันนี้หลังจากที่นียานอนหลับไป เธอก็ผล็อยหลับตามไปโดยไม่รู้ตัว

 ตอนที่ซงเก้นกลับมาก็ดึกมากแล้ว

เขาสอบถามสาวใช้ว่าวันนี้มีอะไรเกิดขึ้นที่บ้านบ้าง

แซลลี่บอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคนที่ไปวาดภาพริมแม่น้ำในวันนี้ แล้วชี้ไปที่ภาพวาดที่นียาวาดในวันนี้ แล้วพูดว่า “นี่ เป็นภาพวาดที่คุณหนูนียาวาดเองค่ะ คุณหนูดูมีความสุขมาก”

ซงเก้นเดินไปหยิบมันขึ้นมาดู วาดได้ไม่เลว

 “คุณผู้หญิงคนนั้นดูแลคุณหนูนียาดีมากค่ะ วันนี้เธอเป็นเด็กดีมาก หลังจากดิฉันอาบน้ำให้เสร็จก็เข้านอนเลยค่ะ”

ซงเก้นเลิกคิ้วขึ้น คำว่า “นียาเป็นเด็กดี” ทำให้เขาประหลาดใจมาก

 ปกติแล้วเด็กคนนี้ ถ้าเขากลับมาช้า ก็จะไม่ยอมเข้านอน รอจนกว่าเขาจะกลับมา

 วันนี้เป็นเด็กดีแบบนี้ ทำให้ดูผิดปกติมาก

 “ฉันไปดูเธอก่อน”

 เขาเดินไปที่ห้องของนียา