กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 955

พอเปิดประตูแต่ในห้องกลับไม่มีใครอยู่เลย

 เตียงนอนว่างเปล่า

 เขาไม่แปลกใจ เหมือนรู้ว่านียาจะไม่อยู่ในห้อง เขาหันหลังกลับแล้วเดินไปที่หน้าประตูห้องของจงเหยียนซี ประตูห้องปิดสนิท เขายกมือขึ้นตั้งใจจะเคาะประตู แต่นึกขึ้นได้ว่ามันดึกแล้ว มือของเขาค้างอยู่ในอากาศสองวินาที ก่อนจะเก็บมือกลับ ไม่เข้าไปรบกวน

 “คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”

 ในตอนที่ซงเก้นหันหลังกลับ ประตูห้องก็เปิดออก จงเหยียนซียืนอยู่ที่หน้าประตู

ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยเธอนอนหลับไม่ลึก แค่ได้ยินการเคลื่อนไหวก็ตื่นแล้ว

 “ผมทำให้คุณตื่นหรือเปล่า?” ซงเก้นหันกลับมา “เพราะอยู่ที่นี่ถึงนอนไม่สนิทเหรอครับ?”

จงเหยียนซีก้มหน้าลงเท่ากับยอมรับคำพูดของเขา

 ถึงแม้เธอจะเหนื่อยมากแค่ไหน แต่จะให้นอนหลับสนิทได้ในบ้านที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้คงจะทำไม่ได้

 “ข้อเท้าของคุณดีขึ้นบ้างไหม” เขาพูดพร้อมกับสายตาที่เลื่อนลงไปที่ข้อเท้าของเธอ

จงเหนียนซีหุบข้อเท้าของเธอโดยไม่รู้ตัว

 “ขอบคุณที่ดูแลนียาแทนผม”

 “คุณก็ให้ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ฟรีไม่ใช่เหรอคะ” จงเหยียนซียกยิ้มเล็กน้อย “คุณกลับมากลับมาดึกขนาดนี้ กินอะไรมาหรือยังคะ?”

ซงเก้นตอบว่ายัง

 แซลลี่เตรียมอาหารเรียบร้อย จึงเดินเข้ามาหา “คุณชายคะ อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ”

 “ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ” เขาชวน “ตอนนี้ถึงเวลาอาหารดึกแล้ว”

จงเหยียนซียกยิ้ม “ในประเทศของเรา มีคำพูดหนึ่งบอกไว้ว่า “ทานข้าวไม่พูด นอนหลับไม่คุย นั่นหมายความว่าเวลามีอะไรเคี้ยวอยู่ในปากไม่ต้องพูด ถึงเวลานอนให้นอนตรงเวลา ห้ามส่งเสียงดีงรบกวนคนอื่น ตอนนี้ถึงเวลานอนของฉันแล้ว คงจะกินข้าวกับคุณไม่ได้”

สีหน้าของซงเก้นมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมา เหตุผลของเธอทำให้เขาไม่สามารถหักล้างเหตุผลของเธอได้

 “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ฉันไปพักผ่อนก่อน นียา ฉันจะดูแลเธอเอง”

 “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” ซงเก้นพูดเสียงทุ้ม

จงเหยียนซีปิดประตู ส่วนซงเก้นเดินไปที่ห้องอาหาร

 นียานอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เธอไม่รู้ว่าจงเหยียนซีตื่นขึ้นมาครั้งหนึ่ง

 เธอยืนอยู่ข้างเตียง รู้สึกแปลกใจมากซงเก้นที่เป็นชายโสด ทำไมถึงรับเลี้ยงเด็กสาว แทนที่จะส่งไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ถ้าเขาแต่งงานแล้ว มีภรรยา มีครอบครัว จะรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เขายังไม่ได้แต่งงานกลับรับเลี้ยงลูกบุญธรรม ทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ค่อยปกติ

 เธอเดินไปที่ห้องอาหาร ด้วยความสงสัยที่มีอยู่เต็มอก

เธอเทน้ำใส่แก้ว แล้วนั่งที่เก้าอี้

ซงเก้นเงยตาขึ้นเหลือบมองเธอ

 เธอยกยิ้ม “ฉันไม่พูดค่ะ”

ซงเก้นยังคงกินต่อไป หลังจากกินเสร็จ เขาหยิบผ้าเช็ดปากมาเช็ดที่มุมปาก แล้วพูดว่า “คุณมีอะไรอยากจะถามผมใช่ไหม”

จงเหยียนซีคิดว่าผู้ชายคนนี้ฉลาดมาก สามารถอ่านความคิดของเธอออกได้เสมอ

“ค่ะ” เธอเม้มปากแล้วถาม “คุณยังไม่แต่งงาน ทำไมคุณถึงรับนียามาเลี้ยงคะ นิสัยของผู้ชายส่วนใหญ่คงไม่ทำแบบนี้ ใช่ไหมคะ”

 “ไม่มีเพราะอะไร ผมแค่อยากจะเลี้ยงดูเธอ” ซงเก้นตอบอย่างเรียบง่าย ตอนที่เห็นนียาครั้งแรก ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยดินโคลน ถูกลักพาตัวมาโดยพวกค้ามนุษย์ เธอกับเด็กคนอื่นๆ มุดตัวอยู่ในมุมห้องที่เรียบง่าย

 ตอนที่เธอได้รับการช่วยเหลือ เด็กคนอื่นๆ มีใบหน้าแบบไทยแท้ มีเพียงใบหน้าของเธอเท่านั้นที่ต่างไปจากคนอื่น ก่อนจะกล่าวขอบคุณผู้ที่ช่วยชีวิตเธอไว้ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง