กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 956

เขาเคยเห็นจงเหยียนซีมาก่อน ตอนที่จงเหยียนซีมาหาจงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียน

ในความทรงจําที่น่าจดจำที่สุดคือรอยยิ้มของเธอ แววตาที่สดใส คมชัด และเปล่งประกายระยิบระยับดุจดวงดาว แค่มองจากดวงตาของเธอก็รู้ว่าเธอเป็นคนใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวที่มีความสุข

ที่จริงแล้วตอนที่เขาเห็นนียาเป็นครั้งแรก เห็นดวงตาที่คมชัดของเด็กสาวคนนี้ คนที่เขานึกถึงคือจงเหยียนซี

 แต่พอครั้งนี้เขาได้เจอเธออีกครั้ง ดวงตาของเธอไม่แจ่มใสเหมือนตอนนั้นแล้ว ยิ้มออกมาก็ไม่รับรู้ถึงความสุขเลย

 เขาอยากจะถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่า เขารู้สึกว่ามันละลาบละล้วงเกินไป

 พออาบน้ำเสร็จเขาก็นอนอยู่บนเตียงเป็นเวลานานยังไงก็นอนไม่หลับ

 ในช่วงเช้าตรู่ ในบ้านถูกเสียงดังลั่นบ้านรบกวนความสงบ

จงเหยียนซีกับนียาตื่นตั้งแต่เช้า นียาร้อนใจ ยังไม่ทันได้กินอาหารเช้า เธอก็ออดอ้อนให้จงเหยียนซีไปวาดรูประบายสีกับเธอ

 ในตอนที่กำลังเดินออกไป ในบ้านก็มีแขกผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาที่บ้าน

 พอเห็นพวกเธอก็รีบตะโกนออกมาทันที “เธอเป็นใคร ทำไมคุณถึงมาอยู่ในบ้านของซงเก้นได้?”

 ในขณะที่พูด เธอก็มองพิจารณาจงเหยียนซีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“เธอเป็นแม่ของหนู” นียาตอบ

 จงเหยียนซี “...”

เธอเบิกตาโตมองไปทางนียา

นียาดึงมุมเสื้อของเธอ จงเหยียนซีเข้าใจความหมายที่เธอต้องการแสดงออก จึงก้มตัวเข้าไปใกล้

นียายืดตัวเข้าไปข้างหู แล้วพูดกระซิบข้างหู “ผู้หญิงคนนี้ชอบมากวนใจคุณพ่อของหนูตลอด แต่คุณพ่อไม่ชอบเธอ หนูเองก็ไม่ชอบเธอเหมือนกัน ดังนั้น คุณแกล้งทำให้เธอโกรธจนออกไปจากที่นี่ด้วยค่ะ”

จงเหยียนซี “...”

 เธอสงสัยมาก ว่านี่คือเด็กอายุห้าขวบจริงหรือเปล่า?

 ไม่รู้ว่าในสมองเล็กๆ นี้มีอะไรอยู่ในนั้น

 “หนูยังเป็นเด็ก ควรทำในสิ่งที่เด็กควรทำ เรื่องของคุณพ่อของหนู ปล่อยให้เขาแก้ปัญหาเอง หนูเข้าไปยุ่งไม่ได้” หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็รีบอธิบายเป็นภาษาจีนว่า “คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันแค่ขอพักที่นี่หนึ่งคืน พรุ่งนี้ก็จะไปแล้ว”

ข้อเท้าของเธอดีขึ้นมากแล้ว พรุ่งนี้เธอตั้งใจจะไปแล้ว

พายัมเคยเรียนภาษาจีน ฟังเข้าใจสิ่งที่เธอพูด สีหน้าจึงดีขึ้น “อ๋อ”

 ที่เธอเรียนภาษาจีน เพียงเพราะซงเก้นพูดได้

จงเหยียนซียิ้มอย่างสุภาพ แล้วพานียาออกไป

นียาไม่ค่อยสบอารมณ์มากเท่าไหร่ เธอมุ่ยปากเล็ก แล้วพึมพำเบาๆ “ผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญมาก พ่อของหนูไม่ชอบเธอ แต่เธอก็มักจะมารังควานคุณพ่อตลอด”

จงเหยียนซีเดินไปที่ริมน้ำ แล้วเหลือบมองเธอเบา ๆ “หนูยังเด็ก จะสนใจเรื่องพวกนั้นไปทำไมกันจ๊ะ”

 “หนูไม่อยากให้คุณพ่อปวดหัวนี่คะ” นียาพูดด้วยใบหน้าขมขื่น

จงเหยียนซีดึงกระดานวาดภาพออกมา “เด็กน้อยคิดให้น้อยลงจะดีกว่า”

นียามองมาที่เธอ “ทำไมคุณถึงไม่สนใจคุณพ่อของหนูเลยคะ เขาอุตส่าห์ให้คุณมาพักที่บ้านนะคะ”

 จงเหยียนซี “...”

 “ฉันรู้สึกเคารพเขา และขอบคุณเขาที่ให้ฉันเข้ามาพักที่นี่ แต่ก็เพียงแค่นั้น เพราะฉันไม่สนิทกับเขา จะเข้าไปยุ่งกับชีวิตของเขาไม่ได้” เธอรู้ฐานะของตัวเองดี และควรจะรักษาระยะห่างกับซงเก้นไว้

นียานั่งลงบนหญ้าอย่างอารมณ์เสีย “คุณนี่ใจแข็งจริงๆ”

 จงเหยียนซี “...”