กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 958

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หัวหน้าหวูถามเขาแล้ว

เขามองไปที่เจียงโม่หาน

“ดูเหมือนเขาจะไม่รู้จริงๆ”

ขี้ขลาดขนาดนี้ ถ้าเป็นเขาทำจริงๆ เขาคงพูดไปนานแล้ว

“คุณวางใจได้ครับ ผมไม่ปล่อยให้เธอออกจากเมืองBแน่นอน” ตอนนี้เส้นทางการขนส่งสาธารณะทั้งหมด ต้องใช้ชื่อจริงเข้าระบบ ถ้าเธอซื้อตั๋วจะมีการบันทึก เขาจะรู้ทันที

อีกทั้งเขายังส่งคนไปจับตาดูทั้งสถานีรถโดยสาร สถานีรถไฟความเร็วสูง และสนามบินด้วย

เจียงโม่หานนิ่งเงียบ กำลังคิดว่าหลิงเวยจะไปที่ไหนได้

เธอมาจากต่างถิ่น ไม่มีญาติพี่น้องที่นี่ เธอสนิทกับหนานเฉิงที่สุด

ถ้าไม่มีความช่วยเหลืออิทธิพลใดๆ เธอก็หนีไปไหนไม่ได้ ทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่ในความมืด

“หัวหน้าหวูเป็นคนของคุณที่ทำให้นักโทษหนีไปได้ คุณต้องรับผิดชอบเรื่องนี้” เจียงโม่หานพูด

หัวหน้าหวูรู้ว่าเขาผิดจริง จึงพูดว่า “คนคนนี้จะถูกลงโทษตามความผิด ส่วนผมเองก็ไม่ได้คิดที่จะหลบเลี่ยงความรับผิดชอบด้วย”

“ผมไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิหัวหน้าหวูนะครับ แต่ผมต้องการให้หัวหน้าหวูยืมคนให้ผมสักสองสามคน” เขาพูดแบบนั้น เพราะมีจุดประสงค์จะยืมคน

หัวหน้าหวูมองมาที่เขา “คุณมีเบาะแสอะไรเหรอครับ?”

“ผมแค่พอจะเดาได้ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน แต่ผมไม่มีคนช่วยเหลือเท่านั้นเอง”

หัวหน้าหวูนิ่งคิดอยู่สักพัก “ผมสามารถให้คุณยืมคนได้มากที่สุดแค่สามคนเท่านั้น”

นักโทษหนีไปได้ เพราะคนข้างกายเขาปล่อยไป เขาเองก็ต้องรับผิดชอบ เป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องตามตัวนักโทษกลับมา ถ้าเจียงโม่หานตามหาเธอเจอก็ถือว่าช่วยเขาไว้ แต่กำลังคนที่ใช้ได้มีไม่มาก รวมถึงกลุ่มที่คอยจับตาดูที่สถานีจราจร

เจียงโม่หานพยักหน้าให้ “ขอบคุณหัวหน้าหวูมากครับ”

เจียงโม่หานเองก็มีบอดี้การ์ดที่ฝึกฝนมาอย่างดีหลายคน บวกกับคนที่หัวหน้าหวูให้มา รวมแล้วมีประมาณสิบคน ซึ่งมันก็เพียงพอแล้ว

“แต่ผมขอบอกล่วงหน้าไว้ก่อนนะครับ ถ้าคุณเจอนักโทษ คุณห้ามจัดการกับเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวเด็ดขาด คุณต้องส่งนักโทษกลับมา” หัวหน้าหวูเป็นคนรักษากฎหมาย ถ้าทำผิดกฎหมาย ก็ต้องจับมาดำเนินการตามความผิด เขาไม่อนุญาตให้เจียงโม่หานจัดการกับนักโทษเป็นการส่วนตัวแน่นอน เพราะเจียงโม่หานไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น ถ้าเขาจัดการนักโทษเป็นการส่วนตัว เขาก็จะกลายเป็นอาชญากรไปด้วย

เจียงโม่หานพูดว่า “แน่นอนครับ”

เรื่องความเป็นและความตายเขาไม่สามารถรับประกันได้ ถ้าในระหว่างขั้นตอนการจับกุม เธอไม่ให้ความร่วมมือต่อสู้จนเสียชีวิตไปก็ไม่ใช่ความผิดของเขาแล้ว

ทั้งคู่ต่างพอใจกับการสนทนาในครั้งนี้ เจียงโม่หานออกไปก่อน เพื่อทำการวางแผนที่จะจับตัวหลิงเวย หัวหน้าหวูส่งเสี่ยวหวางกลับไปขังไว้ในห้องขัง ต้องการจะเค้นข้อมูลของหลิงเวยจากปากของเขาคงไม่มีผลอะไรแล้ว

เจ้าของบ้านรับเงินมา “ทำความสะอาดเองแล้วกันนะ”

หลิงเวยถือเงินห้าร้อยหยวนที่เหลือไว้ในมือแน่น มองดูห้องตรงหน้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ แล้วบังคับความรังเกียจในใจแล้วเดินเข้ามาในห้อง

เธอสะบัดผ้าห่ม เพื่อดูว่าจะใช้งานได้ไหม ผู้เช่าคนสุดท้ายจะต้องเป็นคนที่สกปรกมากแน่ๆ

อยู่ที่นี่เธอคงนอนไม่หลับ

เธอจึงตัดสินใจโยนมันทิ้ง ในห้องไม่มีหน้าต่าง เธอเปิดประตูทิ้งไว้เพื่อระบายอากาศ ก่อนจะออกไปซื้อของกิน ยังไงในห้องก็ไม่มีอะไร จึงไม่กลัวว่าจะมีขโมยเข้าห้อง

ถนนคอนกรีตไม่ราบเรียบ เป็นหลุมเป็นบ่อ สภาพดูสกปรกมาก

ตรงหัวมุมของถนนมีร้านขายบะหมี่ผัดเล็ก เส้นก๋วยเตี๋ยวผัด และอื่นๆ เธอเดินไปซื้อบะหมี่ผัดมาหนึ่งถุง

ตอนที่กำลังจะกลับห้อง เธอได้พบกับเจ้าของห้องที่เพิ่งเช่าห้องให้กับเธอ

อีกฝ่ายไม่ได้เดินมาคนเดียว มีผู้หญิงอีกสองคนที่อายุพอๆ กับเธอ แต่ผอมแห้งกว่าเดินตามมาด้วย ผู้หญิงทั้งสองคนทาแป้งและทาลิปสติก อีกทั้งยังสวมกระโปรงใส่ถุงน่องสีดำ พร้อมกับเสื้อคอต่ำ

หลิงเวยเดินไปด้านข้าง ไม่ได้กล่าวทักทายใดๆ เธอก้มหน้าลง ใช้ผมยุ่งๆ ปกคลุมใบหน้าเกือบทั้งหมดของเธอไว้