กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 959

ทั้งสามคนเดินผ่านเธอไป เธอยังได้กลิ่นน้ำหอมราคาถูกจากตัวผู้หญิงทั้งสองคนด้วย

ไม่นานพวกเขาก็เดินเข้าไปในร้านที่เขียนไว้ว่า บริการอาบอบนวดที่หน้าประตู ก่อนที่ร้านจะเปิดไปสว่างด้วยไฟสีชมพู

บริเวณประตูกับกระจกมีป้ายโฆษณาเล็กๆ ติดไว้ เธอเห็นผู้หญิงหนึ่งในสองคนถูกชายวัยกลางคนกอดรอบเอวแล้วเดินเข้าไปข้างในห้อง และอีกคนก็ยืนอยู่ที่หน้าประตู ยืนพิงประตู แล้วทักทายผู้คนที่เดินผ่านไปมา “จะตัดผมไหมจ๊ะ? ทักษะของฉันดีมากเลยนะ รับรองว่าจะทำให้พี่พึงพอใจ"

ชายคนนั้นไม่สนใจ เธอจึงเริ่มพูดกับคนต่อไป

หลิงเวยเข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่าพวกเธอกำลังทำอะไร ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะดูถูกมาก ตอนนี้เธอซ่อนตัวอยู่ในชายแดน ใช้ชีวิตไม่ดีเท่าพวกเธอเลย เธอยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง ก่อนจะเดินกลับไป

เงินในมือเธอไม่มีมาก ถ้าเธอนั่งกินนอนกินแบบนี้ เงินไม่กี่ร้อยที่มีติดตัวต้องหมดไปแน่ๆ เธออยากหางานทำ แต่ไม่กล้าโชว์หน้า เพราะตอนนี้เทคโนโลยีมันก้าวหน้าแล้ว ตำรวจติดประกาศตามจับเธอ ถ้าไปในที่ที่ คนเยอะ จะต้องมีคนจำหน้าเธอได้แน่นอน

เธอไม่กล้าออกไปข้างนอกง่ายๆ

หลังจากอยู่ในห้องได้สองวัน เธอไม่สามารถนิ่งเฉยได้อีกต่อไป เงินในมือของเธอเริ่มน้อยลงทุกที ถ้าเธอไม่มีเงิน เธอจะมีชีวิตรอดได้ยังไง?

เธอจึงเสี่ยงอันตรายออกไปหางานทำ

คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ส่วนใหญ่จะทำงานที่โรงงาน ในโรงงานคนเยอะ เธอไม่กล้าไปทำงานที่โรงงาน มีซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ แห่งหนึ่งกำลังรับสมัครพนักงาน แต่ตรงนั้นมีคนเดินไปมาเยอะ เธอไม่กล้าไปทำงานที่นั่น

“ทำไม กำลังหางานทำหรือไง” เจ้าของบ้านแทะเมล็ดทานตะวันแล้วมองมาที่เธอ

หลิงเวยหันกลับมาทันที พอเห็นเธอจึงพูดว่า “ไม่ใช่”

“ไม่ได้จ้องป้ายรับสมัครนานอยู่หรือไง?” เจ้าของบ้านหัวเราะออกมา “เธออายุยังน้อย หน้าตาก็ดี หรือฉันแนะนำงานดีๆ ให้ไหมให้? รับรองเงินดีกว่าทำงานในร้านขายของอีก”

หลิงเวยนึกถึงผู้หญิงสองคนนั้นขึ้นมาทันที “ฉันไม่ทำ”

พูดจบเธอก็หันหลังเดินหนีไปทันที เธอหมดหนทางแล้ว แต่เธอไม่มีทางไปทำอาชีพขายบริการเด็ดขาด ต่อให้เธอต้องหิวตายก็ไม่มีทางไปขายบริการให้กับผู้ชายสกปรกพวกนั้น

เจ้าของบ้านบ่นว่า “เธอคิดว่าตัวเองสูงส่งมากหรือไง ไม่ดูเลยว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน”

หลิงเวยกำหมัดแน่น สีหน้าของเธอซีดเผือด

ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?

ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะการปรากฏตัวของหลินลุ่ยซีเธอเกือบจะได้เจียงโม่หานอยู่แล้ว ได้ใช้ชีวิตสะดวกสบายเป็นที่น่าอิจฉาของผู้หญิงคนอื่น แต่พอหลินลุ่ยซีเข้ามา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น

แม้ว่าเธอจะตาย เธอก็ต้องดึงหลินลุ่ยซีไปด้วย

เธอเป็นคนที่ทำให้ชีวิตของตนเองต้องมาตกระกำลำบากต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้

คนเราพอมีความคิดที่อยากจะแก้แค้นอย่างแรงกล้า พวกเขาก็จะทำอะไรบ้าคลั่งไม่คิดหน้าคิดหลัง เธอจะไปฆ่าผู้หญิงคนนั้นซะ!

เธอเปลี่ยนทิศทาง เธอไม่อยากกลับไปในบ้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นน่าขยะแขยง และสุดแสนจะลำบากนั้น มีชีวิตอยู่แบบนี้ เธอตายไปเลยยังดีซะกว่า

เจียงโม่หานดูเหมือนจะรู้ความคิดของหลิงเวย เขารู้ว่าเธอจะเลือกซ่อนตัวอยู่ที่ไหน เขาจำกัดสถานที่ที่มีประชากรหนาแน่นและห่างไกลในการออกตามหา สุดท้าย เขาได้ล็อกสถานที่ไว้ได้สองแห่ง แห่งแรกคือบริเวณที่หลิงเวยอาศัยอยู่ในตอนนี้ ส่วนอีกแห่งก็เป็นสถานที่ที่ชาวต่างถิ่นอาศัยอยู่ค่อนข้างหนาแน่นเช่นกัน

คนของเขาถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม และแอบไปตรวจค้นทั้งสองแห่ง

แต่ก็บังเอิญมาก ก่อนที่คนจะมาถึง หลิงเวยก็เพิ่งจากไป เธอกลับเข้าในเมืองอีกครั้งเพื่อรอโอกาสที่จะฆ่าหลินลุ่ยซี

หลายวันต่อมา พวกเขาได้รับแจ้งเกี่ยวกับเบาะแสของหลิงเวย แต่พอมาถึงบ้านเช่าของเธอ ก็ไม่มีใครอยู่ในนั้นแล้ว

พอหนานเฉิงได้รับข่าว เขาก็รีบรายงานเจียงโม่หานทันที “ในเขตทิศตะวันตกของเมือง เราพบร่องรอยของเธอแล้วครับ แต่ตอนนี้เธอไม่อยู่ที่นั่นแล้ว”

พบร่องรอยของเธอแล้ว นั่นทำให้พวกเขามั่นใจว่าเธอยังไม่ได้หนีออกไปจะเมือง

“ตามหาต่อไป” เจียงโม่หานพูดเสียงเรียบนิ่ง “ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตาย นายต้องหาเธอให้เจอ”

หนานเฉิงตอบ “ได้ครับ”

“ยังมีอีกเรื่องครับ” หนานเฉิงลังเลว่าจะบอกหรือไม่บอกดี “เจียงโย่เชียนอยู่ข้างนอกครับ เขาบอกว่ามีอะไรจะพูดกับคุณ”

“ไม่เจอ” เจียงโม่หานปฏิเสธ

เขาไม่อยากเจอคนในครอบครัวนั้นอีกแล้ว

หนานเฉิงพูด “งั้นผมจะตอบเขาตามนี้ครับ”

หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกไป

เจียงโย่เชียนเดาไว้อยู่แล้วว่าเจียงโม่หานจะต้องไม่ยอมเจอเขา

ไม่ว่าชิวหมิงเยี่ยนจะคิดยังไง แต่เจียงโย่เชียนก็แค่ชอบก่อเรื่อง ไม่ยอมทำการทำงาน แต่เขาเคารพเจียงโม่หานเป็นพี่ชายของตัวเองมาโดยตลอด

ไม่เคยทำอะไรชั่วร้ายมากเกินไป ที่โมโหครั้งที่แล้ว แค่ต้องการบังคับให้เขาทำดีกับพ่อแม่บ้าง ไม่ได้ตั้งใจที่จะไม่ได้คิดจะทำร้ายเขา

“ประธานเจียงไม่มีเวลาครับ คุณกลับไปเถอะ ถ้าไม่กลับ ผมคงต้องเรียกรปภ” หนานเฉิงไม่อยากคุยกับเขาต่อแล้ว

เจียงโย่เชียนมองไปทางหนานเฉิง “นายไม่เข้าใจที่ฉันพูดหรือไง ที่ฉันมาที่นี่เพื่อเจรจาสันติภาพ ไม่ใช่มาเพื่อก่อปัญหา ...”

“รปภ!” หนานเฉิงตะโกนเรียก

เจียงโย่เชียนโมโหจนเจ็บปอด “ฉันไปเองได้ ไม่ต้องมาไล่!”

พูดเสร็จเขาก็เดินออกไป

พอถึงเวลาเลิกงานตอนเย็น

หนานเฉิงเข็นวีลแชร์ที่เจียงโม่หานนั่งเข้าไปในลิฟต์ “ที่จริงแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องมาที่บริษัทก็ได้นะครับ ผมจัดการได้ ถ้าผมไม่สามารถจัดการได้ ผมสามารถเอาไปให้คุณดูที่บ้านได้ ตอนนี้แผลของคุณยังไม่หายดี”

“ฉันเจ็บที่ขา ไม่ใช่มือกับสมอง” ความจริงแล้วเขาไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว

พออยู่คนเดียว จะทำให้เขาคิดถึงเธอ

พอคิดถึง หัวใจของเขาก็เจ็บขึ้นมา

หนานเฉิงถอนหายใจอยู่ในใจ

ลิฟต์หยุดลง เขาเข็นเจียงโม่หานออกจากลิฟต์

พอเดินออกไปข้างนอก เจียงโย่เชียนก็ปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าเจียงโม่หาน

หนานเฉิงพูดเสียงดัง “ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีก”

“ฉันไม่ได้อยู่ในเขตของนาย นายจะมายุ่งว่าฉันจะกลับไปหรือไม่ทำไม” เขาไม่ได้อยู่ในเขตอาคารของบริษัท เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่มีสิทธิ์ไล่เขา

เขามองไปที่เจียงโม่หาน

“ขอแค่คุณกลับไปหาพ่อแม่กับผมในวันนี้ ฉันสัญญาว่าจะไม่มารบกวนคุณอีก เป็นยังไง” เจียงโย่เชียนพยายามโน้มน้าวเขาอย่างเต็มที่ “มาคุยกันให้จบเถอะ แล้วเราจะไม่รบกวนคุณอีก คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยใจ แบบนี้ไม่ดีเหรอ?”