กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 965

“เรื่องในครั้งนี้ฉันจะไม่สืบเสาะหาความ นายก็ตักเตือนเธอให้มาก ๆ ก็แล้วกัน สำหรับนายฉันก็ยังมีคำพูดนั้นคือไปเรียนซะ พอนายจบแล้วก็มาช่วยฉันที่บริษัท”

ก่อนหน้านี้เพราะเรื่องบางอย่างเขาจึงไม่ยอมปล่อยและพลาดสิ่งที่สำคัญสำหรับเขาไปมากมาย หลังจากนี้เขาไม่คิดที่จะพลาดอะไรไปเพราะตัวเองอีก

เจียงโย่เชียนเม้มปากแน่น ซาบซึ้งกับคำพูดทั้งหมดของเจียงโม่หานอย่างมาก

เขาไม่พูดอะไร เพราะเขาไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

ตอบรับความใจกว้างนี้

ผ่านไปพักใหญ่เขาถึงปรับอารมณ์ได้แล้วพูดขึ้น “ขอบคุณครับ”

ในใจมีคำพูดมากมายที่อยากพูด แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดออกมายังไง ได้แต่ใช้คำพูดง่าย ๆ สองคำนี้สื่อถึงความในใจ

เจียงโม่หานไม่ได้ตอบสนอง สายตามองตรงไปข้างหน้าแต่กลับไม่ได้โฟกัส แววตาของเขาว่างเปล่า

พวกเขาเดินกันไปนานมากและนิ่งเงียบไปตลอดทาง แต่ต่างฝ่ายกลับครุ่นคิด ใคร่ครวญอยู่ในใจมากมาย

เมื่อส่งเจียงโม่หานกลับไปแล้วเจียงโย่เชียนก็กลับบ้าน

ชิวหมิงเยี่ยนนั้นปลอดภัยดี ไม่ได้ถูกพาตัวไปสอบปากคำหรือถูกจับกุม

ตัวเธอเองก็หวั่นกลัวว่าเจียงโม่หานจะต้องเกลียดชังเธอแล้วอย่างแน่นอน

จากนี้เธอคงไม่มีชีวิตที่มีความสุขอีกแล้ว

เจียงโย่เชียนสั่งอาหารมาเพราะเขาเองทำไม่เป็น จนอาหารเต็มโต๊ะ

“ยังมีอารมณ์กินอีกเหรอ?” ชิวหมิงเยี่ยนไม่สบอารมณ์ในความไม่เอาถ่านของลูก วันนี้โอกาสดี ๆ ที่จะสำเร็จมลายหายไปกับอากาศ ไม่ได้อะไรเลย

เจียงโย่เชียนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วเข็นเจียงจวิ้นมายังโต๊ะอาหาร

ชิวหมิงเยี่ยนทนไม่ไหว “เจียงโย่เชียน แม่พูดกับลูกอยู่นะ ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้แม่อาจจะโดนจับก็ได้”

เรื่องที่เธอทำเอง เธอเองรู้ดีและไม่คิดว่าเจียงโม่หานจะปล่อยเธอไปด้วย

เจียงโย่เชียนพลันตวาดขึ้นมา “ถ้าจะโดนจับ แม่ก็โดนจับไปนานแล้ว ไม่รอให้ถึงพรุ่งนี้หรอก”

ชิวหมิงเยี่ยนไม่ค่อยเข้าใจ “ลูกหมายความว่ายังไง?”

จะพูดว่าไม่ค่อยเข้าใจก็คงไม่ได้ เพียงแต่ไม่กล้าที่จะเชื่อเท่านั้น

เจียงโย่เชียนถอนหายใจและพยายามทำให้ตัวเองสงบลง “มากินข้าวเถอะครับ”

ชิวหมิงเยี่ยนเดินเข้ามานั่งลง แต่กลับไม่มีความอยากอาหาร เธอมองไปที่ลูกชาย “โย่เชียนเอ๋ย ลูกรู้เบื้องหลังอะไรใช่ไหม? ครั้งนี้ ลูกต้องช่วยแม่นะ แม่เองก็ทำทั้งหมดเพื่อลูกทั้งนั้น”

“ทำเพื่อผม?” เจียงโย่เชียนหัวเราะ “แม่ทำเป็นหงายไพ่ว่าทำเพื่อผม ความจริงกำลังพึงพอใจในตัวเองอยู่สินะ?!”

“ลูก นี่ลูกพูดอะไร!” ชิวหมิงเยี่ยนทนไม่ได้ทันที

เจียงโย่เชียนจ้องมองเธอ “แม่เคยถามไหมว่าสิ่งที่ผมต้องการคืออะไร?”

ชิวหมิงเยี่ยนพูดไม่ออก “ในสังคมนี้ ถ้าไม่มีเงินและอำนาจก็จะไม่ได้รับความเคารพและให้ความสำคัญ ทั้งหมดที่แม่ทำก็ก็เพื่อผลประโยชน์ของลูก หรือลูกไม่อยากมีเงิน ไม่อยากมีอำนาจอย่างงั้นเหรอ?”

“เฮอะ” เจียงโย่เชียนแค่นหัวเราะเย็นชา “แม่ไม่ถามผมสักนิด แล้วก็ตัดสินใจแทนผมว่าผมต้องการอะไร สุดท้ายแล้วนั่นคือสิ่งที่แม่ต้องการ หรือสิ่งที่ผมต้องการกันแน่?!”

ชิวหมิงเยี่ยนสะอึก ผ่านไปพักใหญ่ถึงเอ่ยปาก “งั้นลูกต้องการอะไรล่ะ?”

“ผมต้องการให้คุณแม่เป็นคนอบอุ่นและใจดี...”

“ลูกว่าอะไรนะ?!” ชิวหมิงเยี่ยนตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น “ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ทำเพื่อลูก แล้วจะมาอยู่ในจุดนี้อย่างตอนนี้ไหม?”

“เพื่มผม เพื่อผม แม่ยังจะบอกว่าทำเพื่อผมอีก! ข้ออ้างทั้งนั้น!” เจียงโย่เชียนเองก็ยืนขึ้นด้วยความโมโหแล้วประจันหน้ากับเธอ “สิ่งที่ผมต้องการแต่เดิมมันไม่ใช่อะไรพวกนี้เลย!ของพวกนี้มันเป็นสิ่งที่แม่อยากได้เองแล้วเอาผมมาบังหน้าเท่านั้น”

“แม่ครับ แม่เคยคิดว่าตัวเองผิดไหม?” เจียงโย่เชียนค่อย ๆ เปลี่ยนน้ำเสียง

“ตั้งแต่แรก แม่ทำดีกับคนที่แต่งงานแล้ว ประสบความสำเร็จขึ้นมาจากการเป็นมือที่สาม ทารุณลูกเลี้ยง กลายเป็นแม่เลี้ยงอำมหิตอย่างแท้จริง แม่เคยเสียใจไหม? ในตอนดึกสงัดไม่มีใครเคยคิดว่าตัวเองผิดบ้างรึเปล่า?”

“อย่ามาสั่งสอนฉัน แกไม่มีสิทธิ์ ฉันเป็นแม่แก!” ชิวหมิงเยี่ยนหลบสายตา ถูกลูกชายแท้ ๆ พูดแบบนี้ เธอไม่มีหน้าจะไปมองใครแล้ว