กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 970

เมื่อจงเหยียนซีเข้าไปในห้อง นียา ก็ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น เพิ่งถูกแซลลี่โยนลงไปในบ่ออาบน้ำ และเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าที่สะอาด

ผมของเธอยังเปียกอยู่เล็กน้อย แค่ใช้ผ้าขนหนูเช็ดก็แห้งแล้ว ไม่ต้องเป่าแห้ง ในขณะนั้นก็เบิกตากว้างและมองไปทางประตู

ซงเก้นเดินเข้ามา

เสื้อผ้าของเขาเปียกโชก เสื้อผ้าแนบเนื้อ กล้ามเนื้อที่ปรากฏออกมาแสดงให้เห็นความแข็งแกร่งของเขา

นียาตกใจตั้งแต่แรกเห็น เธอเห็นร่างกายท่อนบนของพ่อไม่ใส่เสื้อผ้า

ตอนนี้เธอกังวลเรื่องอื่นมากกว่า

“ พ่อ ” นียาขวางทางเขา “ ทำไมคุณไม่อยู่กับเธอสักพักล่ะ ”

ยากที่เธอจะมีโอกาสเข้ามา

ซงเก้น "..."

คิดไม่ถึงว่าเขาและเธอสองคนจะเล่นน้ำด้วยกัน ?

“ นี่ ขาของเธอหายดีแล้วและก็กำลังจะจากไป ถ้าพ่อไม่คว้าเอาไว้ก็จะไม่มีโอกาสแล้วนะ ” นียาร้อนใจอย่างมาก

เริ่มพูดถึงเหตุผลว่า “ ลองคิดดูนะ ถ้าเธอไปแล้ว หลังจากกินข้าวพวกเขาสองคนก็เงียบสงัด ”

“ ลูกไม่ได้อยากให้เธอไป เป็นเพราะกลัวการกินข้าวเงียบ ๆ หรือเปล่า ? ” ซงเก้นขมวดคิ้วเล็กน้อย

หรือไม่ใช่ว่าเพราะชอบเธอ ?

“ แน่นอนว่ามีมากกว่านั้น เธอสวย เล่านิทานให้หนูฟังและกอดหนูจนนอนหลับไป รู้สึกเหมือนกับแม่ ถ้าพ่อกับเธอดีกันแล้ว หนูก็จะมีพ่อแม่ ” นียาพูดจุกจิก แต่เหมือนพูดไม่ตรงประเด็น

“ นียาลูกไม่ใช่ว่าชอบเธอเลยยังอยากมีเธออยู่เหรอ ? ” ซงเก้นถาม

“ แน่นอนว่าหนูชอบเธอ แล้วพ่อไม่ได้ชอบเธอหรือไง ? ” นียาถามกลับ

ซงเก้นนิ่งอึ้ง

เขาชอบเธอเหรอ ?

ดูเหมือนว่าไม่ได้เกลียด และชอบความรู้สึกที่อยู่กับเธอมาก

“ พ่อ โอกาสครั้งนี้ ถ้าพลาดก็หมดโอกาสแล้วนะ ” นียารู้สึกไม่สบอารมณ์

ซงเก้นลูบหัวของเธอเบา ๆ “ เรื่องของผู้ใหญ่ เด็ก ๆ อย่าไปสนใจเลย ”

นียา เบ้ปาก “ แต่พ่อ พ่อต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต ”

ซงเก้น “…”

เด็กคนนี้ฉลาดจริง ๆ!

หลังกินข้าวกลางวันเสร็จ ซงเก้นก็ออกไป จงเหยียนซีและนียาถูกทิ้งไว้อยู่ในบ้าน

นียาหมดหนทาง รู้สึกว่า ซงเก้นเป็นคนโง่มาก ไม่นานจงเหยียนซีก็จะไปแล้ว เขาวิ่งอยู่ข้างนอก ไม่รู้ว่าจะเอาชนะใจผู้หญิงอย่างไร

จงเหยียนซีที่นอนอยู่บนโซฟากำลังจองตั๋วเครื่องบิน

หลังจากไปร่วมงานเลี้ยงกับ ซงเก้นในคืนนี้ พรุ่งนี้เธอก็จะกลับแล้ว

นียาเข้ามาใกล้ “ ทำอะไรเหรอคะ ? ”

จงเหยียนซีจองตั๋วเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็วางโทรศัพท์แล้วเอื้อมมือไปกอดยากะพริบตา นียาเอาไว้ในอ้อมแขน เธอจะกลับแล้ว ต่อไปจะไม่เจอเด็กน้อยซุกซนคนนี้แล้ว

นีแล้วถามว่า “ คุณคิดว่าพ่อของหนูเป็นคนยังไง ? ”

จงเหยียนซีพูดโดยไม่ต้องคิด “ เป็นคนจิตใจดี ”

นียา ยังคงมองไปที่เธอ หลังจากนั้นจงเหยียนซีก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

นียา "..."

“ คุณไม่ชอบพ่อของฉันเหรอ ? ” นียาถามอย่างมีความหวัง กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด และพูดต่อว่า “ ชอบเหมือนที่ผู้ชายชอบผู้หญิงยังไงล่ะ ”

จงเหยียนซี "..."

ในหัวของเด็กคนนี้คิดอะไรอยู่นะ ? ทั้งยังรู้ความชอบระหว่างผู้ชายและผู้หญิงอีก ?

“บอกมาสิคะ” นียาพูดอย่างไม่พอใจ

ด้านนอกประตู ตอนที่ซงเก้นถือกล่องหนึ่งใบเข้ามาก็ได้ยินคำพูดของนียาที่กำลังถามจงเหยียนซี เลยหยุดเดิน อยากรู้ว่าจงเหยียนซีรู้สึกยังไงกับตัวเอง

ยืนนิ่ง ๆ ไม่ขยับตัว เพื่อฟังคำตอบของจงเหยียนซี

จงเหยียนซีมองไปที่ นียาและส่ายหัว “ พ่อของคุณเป็นคนดี แต่ฉันไม่ชอบเขา ”

นียานั่งอยู่ไม่นิ่ง “ ทำไมล่ะ ? ”

ซงเก้นที่อยู่หน้าประตูรู้สึกผิดหวังมาก

“ ไม่มีเหตุผล ” จงเหยียนซีเตรียมตัวไปนียา ดึงเธอเอาไว้ “ บอกหนูทีว่าทำไม ”

“ นายท่านครับ ” แซลลี่จัดเตรียมผลไม้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เห็น ซงเก้น อยู่ที่ประตู

เมื่อได้ยินเสียง นียาและจงเหยียนซีก็มองกลับไปที่ประตู

ซงเก้นก้าวเข้ามาและส่งเสียงเบาๆ

“ คุณพ่อ ” นียาตะโกนเรียก

ซงเก้นวางกล่องไว้บนโต๊ะแล้วอุ้มนียาขึ้นมาหอมแก้มของเธอ “ น้อยหน่าข้างหลังบ้านสุกแล้ว ให้แซลลี่พาเธอไปเก็บดีไหม? ”

นียาพยักหน้า “ ได้ค่ะ ”

แซลลี่เข้ามาพานียาไป

นียาตะโกนว่า “ เราไปเอาตะกร้ากันเถอะ ”

แซลลี่ปล่อยเธอลงไปหลังบ้านหยิบตะกร้าไม้ไผ่ใบเล็ก ๆ

ซงเก้นนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม

ดูเหมือนเขามีบางอย่างจะพูดกับจงเหยียนซี แต่กลับไม่รู้จะเริ่มพูดตรงไหนก่อน สักพักทั้งสองคนก็เงียบกริบ

จู่ ๆ บรรยากาศก็เงียบสงบ ดูอึดอัดเล็กน้อย

จงเหยียนซีทำลายความเงียบก่อน เธอหาหัวข้อสนทนา “ อะไรอยู่ด้านในกล่องนี้เหรอคะ ? ”

“ ชุดราตรี ”

เธอเงยหน้าขึ้น

ซงเก้นพูด “ ฉันให้เธอ ”

จงเหยียนซีก็เข้าใจทันทีว่าควรแต่งกายด้วยชุดสุภาพนี้ไปงานเลี้ยง

“ คือว่า... ” ซงเก้น พูดตะกุกตะกัก

คิดแล้วคิดอีกก็ยังไม่รู้จะแสดงความคิดเห็นของตัวเองยังไงดี

ความคิดของเขาคือต้องการปลอบใจจงเหยียนซี แต่ไม่สามารถพูดคำพูดปลอบใจนี้ได้

จงเหยียนซีมองดูท่าทางเงอะงะของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“ คุณมีอะไรจะพูดก็พูดมาตรง ๆ เถอะ ” เธอพูด