กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 972

เธอฝันเห็นตัวเองถูกมัดจนขยับตัวไม่ได้ ถูกคนโยนลงในกองไฟลุกโชนที่กำลังเผาไหม้อยู่

ฉันพยายามร้องขอความช่วยเหลืออย่างสุดชีวิต ทว่ากลับไร้เสียงออกมา

ฉันตื่นตระหนกและหวาดกลัวสุดขีด

นียาที่ล้างมือเสร็จก็ถามถึงจงเหยียนซีกับซงเก้น

ซงเก้นบอกเธอกำลังนอนอยู่

“หนูจะไปดูหน่อย”

“ไม่ได้” ซงเก้นปฏิเสธ “เดี๋ยวทำให้เธอตื่นเอา”

“หนูแค่ไปดูแวบเดียวเอง ไม่ส่งเสียงดังหรอก พ่อวางใจแล้วตามหนูมาเถอะ” นียาลากเขาไปด้วยขณะที่พูด

ในตอนที่ซงเก้นลังเล นียาก็พูดอีกว่า “เธอนอนหลับแล้ว คงไม่รู้หรอก”

พูดจบก็ไม่สนว่าซงเก้นจะเห็นด้วยไหม ดึงเขาเดินไปที่ห้อง

ซงเก้น“......”

เปิดประตูห้องอย่างเบา ๆ นียาทำมือบอกจุ๊ ๆ ให้ซงเก้น

ซงเก้น“......”

เขาถูกนียาดึงไปถึงข้างเตียง จงเหยียนซีขดร่างกาย เป็นท่านอนที่ไร้ความปลอดภัย บนศีรษะมีเหงื่อไหลโชก

ใบหน้าดูทุกข์ทรมาน

นียาขมวดขึ้น เธอร้อนเหรอ?

แต่ในห้องไม่ร้อนเลยนะ

ทำไมเธอเหงื่อไหลเยอะขนาดนี้ล่ะ?

จงเหยียนซีที่กำลังตะเกียกตะกายในความฝัน มองเห็นเงาคนผ่านแสงไฟ เธอมองหน้าตาของคนนั้นได้ไม่ชัดเจน มีเพียงรูปร่างที่สูงยาว

เธอพยายามจะจับเขาอย่างสุดชีวิต ออกแรงตะโกนเต็มที่ “ช่วยฉันด้วย .....ช่วยฉัน”

นียากะพริบตา “เธอกำลังพูดอะไร?”

ซงเก้นคิดได้ว่า เธออาจจะฝันร้าย จึงยื่นมือไปตบที่ไหล่เธอเบา ๆ “คุณจง”

“ช่วยฉัน”

เธอเห็นคนนั้นเดินมา หน้าตาของเขาเริ่มชัดเจนมากขึ้น จากนั้นยื่นมือไปจับเขา......

เธอลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว หายใจหอบ ตื่นจากความฝันแล้ว

ที่สะท้อนในนัยน์ตาคือใบหน้างดงามของซงเก้น เครื่องหน้าลุ่มลึกที่ชัดเจน ในตอนนี้กำลังมองเธออย่างเป็นกังวล

เธอตื่นแล้ว

“ฝันร้ายเหรอ?” ซงเก้นถามอย่างเป็นห่วง

จงเหยียนซีลุกขึ้นนั่ง พบว่าตัวเองจับแขนซงเก้นไว้อยู่ เธอปล่อยออกอย่างลุกลี้ลุกลน “ขอโทษนะ คือฉัน......”

“ไม่เป็นไร” ไปหยิบผ้าเช็ดหน้ามาผืนหนึ่งแล้วยื่นให้ฉัน “เช็ดเหงื่อหน่อย”

จงเหยียนซีรับมาแล้วกุมไว้ในมือ เธอยังไม่คืนสติจากที่ตกใจในความฝัน ที่ผ่านมานั้น เธอไม่เคยฝันแบบนี้มาก่อน

เหตุการณ์ในความฝันสมจริง

สมจริงจนทำให้เธอรู้สึกเหมือนร่างกายยังปวดแสบปวดร้อนจากการโดนเผา

ซงเก้นเห็นเธอไม่ขยับ จึงยื่นมือไปเช็ดเหงื่อที่หน้าผากเธอให้ ตอนที่นิ้วมือสัมผัสโดนหน้าผากของเธอ จงเหยียนซีถอยไปข้างหลังเล็กน้อยอย่างรวดเร็ว

การถูกสัมผัสที่ไม่คาดคิดนี้

มือของซงเก้นหยุดชะงักกลางอากาศ

ดวงตาสองคู่จ้องมองอีกฝ่าย สองคนไม่รู้จะทำอย่างไรดี

บรรยากาศเปลี่ยนไปแปลก ๆ นิดหน่อย

ซงเก้นดึงมือกลับ เอ่ยขอโทษการกระทำที่ล่วงเกินของตัวเองอย่างมีจิตสำนึก “ขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจล่วงเกิน ”

“ไม่เป็นไร” จงเหยียนซีสติกลับมา ละสายตาออกจากเขาแล้วเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก การกระทำของเธอค่อนข้างยุ่งเหยิง ตื่นตระหนกอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ส่วนตื่นตระหนกอะไรนั้น เธอก็ไม่รู้

“หนูไปเก็บผลไม้มา แซลลี่เอาไปล้างแล้ว ตื่นแล้วก็มากินหน่อยเถอะนะ” นียาพูด

สายตาของจงเหยียนซีหยุดอยู่ที่นียา พยายามหลบเลี่ยงที่จะสบสายตาซงเก้น พลางพูด “ได้จ้ะ”

นียาแย้มยิ้ม “งั้นหนูไปรอพวกคุณข้างนอกนะ”