กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 973

จงเหยียนซีถอยตามสัญชาตญาณ ลักษณะท่าทางแบบนี้สนิทสนมเกินไปแล้ว

ซงเก้นไม่เก้อเขิน พลางพูด “ผมของคุณยุ่งหมดแล้ว”

เธอยื่นมือจัดเส้นผมที่ยุ่ง หลบตาลงแล้วพูด “ขอบคุณ”

นียาจ้องจงเหยียนซีแล้วก็จ้องซงเก้น แย้มยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเริ่มกินน้อยหน่าอย่างมีความสุข สายตาจับจ้องไปที่กล่องที่ดูประณีตบนโต๊ะ พลางถาม “คุณพ่อคะ ในกล่องนี้คืออะไรเหรอคะ?”

“เสื้อผ้า” ซงเก้นตอบ

“ให้ใครเหรอคะ?” เธอถามอีกครั้ง

ซงเก้นบอกว่าให้จงเหยียนซี นียาดึงจงเหยียนซี “ลองเปิดดูสิคะ”

จงเหยียนซีตอบอย่างไม่สบายใจ “ไม่ดูจะดีกว่า”

“ต้องลองสวมดูก่อนว่าพอดีไหม เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสได้เปลี่ยนค่ะ” นียา ดึงเธอ “แค่ดูเองนะคะ”

จงเหยียนซีจึงทำได้แค่เปิดกล่อง ด้านในเป็นเสื้อผ้าสีดำหนึ่งชุด

มองทรงไม่ออก แต่ว่ามองออกว่าเป็นเนื้อผ้าพิเศษ เนื้อผ้าสีดำสนิทกลับซุกซ่อนด้วยลวดลาย หากเจอที่ที่มีแสงก็จะสะท้อนเป็นแสงแวววาว

“ลองสวมดูสิคะ” นียายื่นมือเล็กมาลูบคลำ “แวววาวจังเลย”

จงเหยียนซีดีดที่หน้าผากของเธอเบา ๆ “เด็กน้อย อย่าซนจะดีกว่านะ”

“หนูซนเหรอคะ?” นียากะพริบตา

“อยู่ไม่สุขเลย ต้องทำตัวเป็นสาวน้อยที่เงียบ ๆ นะ” จงเหยียนซีจงใจพูด

นียา“......”

เธอเบียดในอ้อมกอดของซงเก้น พลางฟ้องกับซงเก้น “คุณพ่อ ดูสิคะเธอไม่น่ารักเลย”

จงเหยียนซี “......”

สายตาของซงเก้นเปลี่ยนไปมองทางจงเหยียนซี

เธอรีบก้มศีรษะมองดูเสื้อผ้าในกล่องทันที พยายามหลีกเลี่ยงการบรรจบสายตาของสองคน

“เธอใส่เถอะ ตอนนี้ห้าโมงแล้ว หกโมงครึ่งพวกเราต้องออกเดินทาง” ซงเก้นรู้ว่าเธอกำลังหลบเลี่ยงตัวเอง “ให้แซลลี่ช่วยเธอนะ”

พูดจบเขาก็หันไปมองแซลลี่ “เธอช่วยคุณจงหยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องที”

แซลลี่เดินมาหยิบเสื้อผ้า จงเหยียนซีบอก “อย่างนั้นฉันเข้าไปก่อนนะ”

เธอลุกขึ้น ตั้งแต่นั่งจนลุกออกไปเธอไม่แม้แต่จะมองซงเก้นเลย

ซงเก้นเม้มริมฝีมาก พอจะรู้ว่าทำไมเธอถึงหลบเลี่ยงตัวเองขนาดนี้

เขาถอนหายใจเล็กน้อย

“คุณพ่อ ถอนหายใจอะไรเหรอคะ?” นียาเงยศีรษะ

ซงเก้นอุ้มเธอขึ้นมา “เราไปให้อาหารปลากัน”

นียาตอบอย่างดีใจ “ค่ะ”

ปลาเลี้ยงอยู่ในบ่อที่เป็นหินเจาะออกมา เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ไม่เป็นระเบียบนัก ด้านในปลูกพื้นในน้ำ ปลาสองสามตัวที่น่ารักว่ายน้ำอยู่ข้างในอย่างสนุกสนาน

นียาหยิบอาหารปลามาแล้ว ก้มตัวลงที่ขอบ โยนอาหารปลาทีละเม็ดลงไป

จิตใจของซงเก้นกลับไม่ได้อยู่ที่นี่ เงยศีรษะมองไปยังในห้องของจงเหยียนซี

ในห้อง

จงเหยียนซีเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว

พอดีตัว เหมือนสั่งทำตามที่วัดตัวเธออย่างไรอย่างนั้น แม้แต่โครงร่างสัดส่วนร่างกายที่เว้านูนของเธอก็ละเอียดไม่ขาดตกบกพร่อง

แซลลี่ที่ยื่นอยู่ข้าง ๆ พูดด้วยภาษาไทย “เหมาะกับคุณมากจริง ๆ ค่ะ”

จงเหยียนซียิ้ม ๆ พอดีตัวจริง ๆ “แซลลี่ไปทำงานเถอะ ตรงนี้ไม่ต้องแล้ว”