กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 974

จงเหยียนซีอยากปฏิเสธก็ไม่ทันแล้ว

แซลลี่ยิ้มพูด “ดูดี”

เธอมองดูกระจก เพชรที่เปล่งประกายระยิบระยับขนาดนี้ สวมใส่กับเสื้อผ้าสีดำ ก็ยิ่งสว่างไสวโดดเด่นแวววาว

“ว้าว” นียาวิ่งเข้ามาตอนไหนไม่รู้ มองเห็นจงเหยียนซีงดงามขนาดนี้เลยส่งเสียงร้องอุทานออกมา เดินมาสายตาจับจ้องสร้อยที่คอของเธอพลางพูด “หนูเคยบอกแล้ว พ่อของหนูมีอัญมณีเต็มห้องเลี้ยงดูคุณไหว หนูไม่ได้หลอกคุณเห็นไหม”

ซงเก้นเคยพาเธอเข้าไปครั้งหนึ่ง เคยเห็นอัญมณีที่อยู่เต็มในห้องนั้น

จงเหยียนซีถอนหายใจเล็กน้อย เด็กคนนี้ เธอไม่มีวิธีอะไรแล้ว ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร พูดยังไง เด็กคนนี้หันศีรษะไปก็ลืมแล้ว จากนั้นดึงเธออยู่ด้วยกันกับซงเก้นต่อ

“เข้ามาได้ยังไงเหรอ? ไม่ให้อาหารปลาแล้วเหรอ?” แซลลี่ถามเธอ

คราวนี้นียาเพิ่งจะนึกออกว่าตัวเองมาทำอะไร

ยุ่งจนลืมบอกจงเหยียนซี “ใกล้ได้เวลาแล้วค่ะ หนูเลยมาเรียกคุณ คุณพ่อกำลังรอคุณอยู่ค่ะ”

นียาช่วย “หนูช่วยคุณใส่พวกนี้แล้วกันนะ”

ในตอนที่จงเหยียนซีลังเล นียาพูด “สวมเถอะค่ะ ดูดีมาก”

เธอเหลือบมองนียาผ่านกระจก จึงอะลุ้มอล่วยให้แซลลี่ใส่ให้เธอ อย่างไรเสียเธอต้องร่วมงานเลี้ยงกับซงเก้น พูดตามหลักแล้ว นั่นก็คืองานที่เป็นสถานที่สนับสนุนผู้ชาย เธอจะซอมซ่อไม่ได้ จะทำให้มาร์ควิสนี้ขายหน้า

เก็บของดีแล้ว เธอก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้อง

นียากับแซลลี่เดินตามเธอ

ซงเก้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว แต่ไม่ใช่ชุดสูท เป็นเครื่องแบบทหารตรงทื่อ ตอนที่ใบหน้าหล่อเหลาไร้สีหน้าอยู่นั้นก็เผยความน่าเกรงขามทำให้คนเกรงกลัว

ร่างสูงชะลูดสง่าผ่าเผย ใบหน้าเคร่งขรึม ทั้งหมดนี้ทำให้ปรากฎท่วงทีอันห้าวหาญของเขาอย่างเด่นชัด

เขายืนอยู่หน้าประตู กำลังคุยกับคนขับรถอยู่

“คุณพ่อ”

เสียงของนียาทำให้สายตาของเขาเบี่ยงเข้ามาในห้อง

จงเหยียนซียืนอยู่ไม่ห่างจากเขานัก รูปร่างเธอสูงเพรียว อรชรอ้อนแอ้น คำพูดและอากัปกิริยาเพียบพร้อมและสุภาพอ่อนโยน “ทำให้คุณต้องรอนานแล้ว”

สายตาของซงเก้นหยุดอยู่ที่ร่างของเธอ

ผมหยักศกสีดำขลับเป็นมันคลอเคลียที่หน้าอก ผิวดั่งหยก ดวงตางดงามที่ชายตามอง สีหน้าบนใบหน้าเผยเสน่ห์ที่บรรยายไม่ถูกออกมา เธอราวกับดอกโบตั๋นที่เริ่มผลิบาน งดงามบริสุทธิ์ ชุดเดรสสีดำเปิดไหล่สูง สวยงามแบบไม่ฉูดฉาด ขาเรียวขาวที่พอเผยให้เห็นบ้างนั่น เผยความยั่วยวนที่ไร้เสียงท่ามกลางสีดำขลับ

เขาหยั่งเชิงถาม

จงเหยียนซีไม่ปฏิเสธ “รู้จัก แต่ไม่สนิท เราไปกันเถอะ”

คนขับเริ่มขับใหม่อีกครั้งหนึ่ง

คราวนี้เจียงโย่เชียนมองเห็นจงเหยียนซีที่อยู่ในรถ ก็เบิกตาโตอย่างรวดเร็ว พลางตะโกน “พี่สะใภ้”

ว่าแล้วเขาก็วิ่งมาหา แต่ต่อให้เขาไวแค่ไหน ก็ไวไม่ทันรถ

“พี่สะใภ้” ”เจียงโย่เชียนที่วิ่งตามรถตะโกน

จงเหยียนซีมองเห็นก็ไม่ได้บอกให้คนขับรถหยุด

เจียงโย่เชียนปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้ จงเหยียนซีคิดว่ามีความเป็นไปได้สูงที่เป็นเพราะเจียงโม่หาน

ไม่อย่างนั้น เขาคงหาที่แห่งนี้ไม่พบ

พอนึกถึงผู้ชายคนนั้น มือของเธอก็เริ่มเย็น

ซงเก้นมองเห็นสีหน้าของเธอดูไม่สบายใจ ในใจเป็นกังวล “เขา คืออดีตสามีของเธอเหรอ?”