กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 982

หยางเจินเจินไม่พูดไม่จา สองตาถมึงทึงจ้องไปยังรถคันหรูที่ขับไกลจนพ้นสายตาไป

เพื่อนที่อยู่ข้างๆ ก็พูดต่อ " เธอคิดว่าหล่อนจะแค้นแล้วมาเอาคืนไหม? "

หยางเจินเจินทำเป็นไม่สะทกสะท้านแล้วพูดว่า " ฉันก็แค่เข้าใจผิดก็เท่านั้นเอง หล่อนจะมาแค้นอะไรกัน? อีกอย่างนะ ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิด หล่อนจะมาเอาอะไรกับฉันได้? "

ในรถ

" คุณไปมีเพื่อนแบบนั้นได้ยังไงกัน? " จวงเจียเหวินเลิกคิ้วเล็กน้อย

เสิ่นซินเหยาพูด " ฉันไม่ได้สนิทอะไรกับพวกเธอ แค่บังเอิญเจอกันเฉยๆ น่ะ "

พูดจบเธอก็หันหน้าไปมอง " คุณโกรธเหรอ? "

" มีอะไรให้ผมโกรธล่ะ? " จวงเจียเหวินจงใจเปลี่ยนเรื่องคุย " วันนี้ตอนกลางคืนพี่สาวผมจะมาที่นี่ คุณกับผมไปรับเธอด้วยกันเถอะ "

เสิ่นซินเหยาพยักหน้า " เอาสิ "

เรื่องที่เกี่ยวกับจงเหยียนซี เธอเองก็รู้ รู้มาจากที่จวงเจียเหวินกับพวกผู้ใหญ่คุยกัน

เธอไม่ได้ถามอะไรมากมาย

" อ่ะ ให้ " จวงเจียเหวินเอาเค้กที่ตัวเองซื้อมาวางไว้บนตักของเธอ " กินสิ "

เสิ่นซินเหยามองเค้กที่อยู่ในกล่อง แล้วถามขึ้นมาด้วยความอุตลุด " ถ้าฉันกินแล้วอ้วนขึ้นมาจะทำยังไง? "

" ไม่เป็นไรหรอกน่า เวลากอดกระดูกจะได้ไม่ทิ่มไง " จวงเจียเหวินยิ้มน้อยๆ

" น่าเกลียด " เสิ่นซินเหยากลอกตา แต่ในแววตานั้นก็ยังมีความขบขันอยู่เล็กน้อย แต่ก็ทำที่เป็นโกรธ

ไม่นานรถก็จอดลง

นี่คือบ้านที่เพิ่งจะถูกซื้อใหม่ วันนี้มีกำหนดว่าจะเอาเฟอร์นิเจอร์ใหม่เข้าบ้าน จึงจำเป็นที่จะต้องให้เสิ่นซินเหยามาดูว่าจะจัดวางตรงไหน

เมื่อลงมาจากรถแล้ว เสิ่นซินเหยาก็ยังคงถือเค้กที่ยังกินไม่หมด เธอกินไปสามชิ้นแล้ว จะเหลือก็แต่คำสุดท้าย แต่เธอก็กินไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าจวงเจียเหวิน " คุณอ้าปากสิ "

จวงเจียเหวิน" ..... "

" จะทำอะไร? "

" อ้าปากเลย " เสิ่นซินเหยาทำอ้อน

จวงเจียเหวินทำทีระเเวงแต่ก็ค่อยๆ อ้าปากออกช้าๆ เมื่อสบโอกาสเธอก็รีบเอาเค้กก้อนนั้นใส่ปากเขาทันที จากนั้นก็พึมพำอะไรออกมา " ฉันกินไม่ไหวแล้วจริงๆ คุณกินแทนฉันทีนะ "

จวงเจียเหวินเหลือบตามองเธอ แต่ก็กลืนเค้กก้อนนั้นลงไป จากนั้นก็ยื่นแขนไปดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด " เจ้าจิ้งจอกน้อยอย่างเธอนี่นะ "

เสิ่นซินเหยาผลักเขา " นี่มันข้างนอกนะ ทำตัวให้มันปกติหน่อยสิ "

" โอ้โห ทีคุณวิ่งไล่แล้วผมวิ่งหนีล่ะ? " จวงเจียเหวินแกล้งพูดแขวะเธอ

" ประโยคนี้ พูดไปกี่รอบแล้วเนี่ย "จวงเจียเหวินเดินเข้ามาก็โอบไหล่ของเธอไว้ " กลัวตัวเองจะแก่หรือไง? วางใจเถอะน่า คุณอาซูเอาอกเอาใจขนาดนั้น แก่แล้วก็ไม่มีทางทิ้งหรอกนะ "

" ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่จริงๆ เจ้าคนนี้ " ฉินยาเบือนหน้ามาถลึงตาใส่เขา

จวงเจียเหวินหัวเราะ " ผมผิดไป แล้วอย่าโกรธเลยนะ เดี๋ยวก็แก่จริงๆ หรอก "

ฉินยายกมือขึ้นเตรียมที่จะฟาดชายหนุ่มหนึ่งที แต่เขารีบวิ่งออกไปก่อน " ระวังภาพลักษณ์หน่อยสิครับ ทุบตีคน แถมถลึงตาแบบนั้นดูไม่แพงเลยนะ "

จวงเจียเหวินเป็นคนนิสัยร่าเริงสนุกสนาน ถึงแม้จะต้องแยกจากพ่อแม่เร็วตั้งแต่เด็ก แต่ก็เติบโตมาอย่างดีท่ามกลางทุกคน ฉินยากับซูจ้านไม่มีลูก แต่ก็ดูแลเขา เป็นห่วงเป็นใยราวกับลูกของตัวเอง และเขาก็ยังเป็นลูกเขยของเสิ่นเผยซวนอีก เป็นทั้งลูกเขยและลูกชายอย่างละครึ่ง นี่ก็เป็นเรื่องที่ดีสำหรับเขาในใจลึกๆ เลยทีเดียว

อายุน้อยแต่ก็สามารถรับหน้าที่ได้เพียงคนเดียว เสิ่นเผยซวนก็คอยชี้แนะเขาไม่น้อย

" เมื่อไหร่แกจะโตสักที นี่ก็จะแต่งงานอยู่แล้ว " ฉินยาก็หยิบหมอนอิงของโซฟาจัดวางอย่างเป็นระเบียบ พรางส่ายหัวไปด้วย ราวกับว่าไม่มีวิธีที่จะจัดการกับเจ้าเด็กคนนี้ แต่พอนึกอะไรขึ้นมาได้ก็ไงหน้าขึ้นมามองจวงเจียเหวินแล้วหุบยิ้ม จ้างนั้นก็พูดด้วยท่าทีที่ดูจริงจังและสุขุม " เหยียนซีจะมาถึงที่นี่เมื่อไหร่? "

ระหว่างที่พูดเธอก็ถอนหายใจไปด้วย " สุขภาพแม่แกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะเรื่องนั้น พ่อแกก็เลยโกรธเข้า ก็เลยใช้โอกาสที่แกไม่กลับมา คนทางนั้นยังน่าเป็นห่วงอยู่หรือเปล่า? "

เมื่อพูดถึงจงเหยียนซี จวงเจียเหวินก็เก็บไว้น่าทะเล้นทะลึ่งเมื่อกี้ลงไป " เดี๋ยววันนี้ตอนกลางคืนผมจะไปรับที่สนามบิน "

" จริงเหรอ? ในที่สุดเธอก็ยอมกลับมาเจอหน้าพวกเราแล้วใช่ไหม? " ฉินยาถามออกมาด้วยความตื่นเต้น

" จริงครับ "

" จริงอะไรกัน? " ซูจ้านที่ยืนอยู่บนชั้นสอง ในมือก็ยังสวมถุงมืออยู่ เหมือนจะย้ายอะไรบางอย่างอยู่ เขาถอดถุงมือพลางเดินลงมาชั้นล่าง