กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 992

เมื่อกับข้าววางครบแล้ว พนักงานก็ออกจากห้องอาหารไป จงเหยียนซีก็เริ่มเปิดปาก “คุณเจียงมีเรื่องอะไรจะพูด ก็พูดตอนนี้เลยสิคะ”

เจียงโม่หานไม่ได้ชายตาขึ้นมา “ผมเคยบอกคุณไปแล้ว ว่าผมจะคุยกับคุณแค่สองคนเท่านั้น”

เขาแทบไม่อยากจะมองท่าทีที่ดูสนิทสนมระหว่าง จงเหยียนซีกับซงเก้นเลยด้วยซ้ำ

“แต่พอดีว่าฉันไม่อยากเจอกับคุณลับหลังแฟนตัวเองนี่คะ คุณมีอะไรจะพูด ก็พูดออกมาต่อหน้าแฟนฉันเลยค่ะ แฟนฉันจะได้ไม่เข้าใจผิด ตอนนี้ฉันค่อนข้างแคร์ความรู้สึกของเขาเสียด้วยสิ”

พูดไปสายตาของเธอก็มองไปที่ ซงเก้น แล้วพูดด้วยความลึกซึ้ง “เมื่อก่อนฉันมีตาหามีแววไม่ แต่ก็ยังโชคดี ที่ฉันมีโอกาสได้เจอเขา”

เธอมองไปที่ ซงเก้นเหมือนคำพูดมีนัย ที่ใครๆ ฟังก็รู้

ขณะนั้นเอง ซงเก้นก็พูดความในใจที่แท้จริงออกมา “พรหมลิขิตมันไม่สนว่าช้าหรือเร็วหรอกนะ”

อันที่จริงเขาอยากจะโพล่งออกไปว่า เขาไม่รังเกียจเรื่องที่เธอแต่งงานมาก่อนเลย

เมื่อรู้ว่า ซงเก้นหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ จงเหยียนซีก็รีบเบือนหน้าหนีเพื่อหลบสายตาของเขา

ดูเหมือนอาหารค่ำในคืนนี้จะไม่ใช่อาหารค่ำอีกต่อไป ต่างคนต่างนิ่งและกินอะไรกันไม่ลง

ซงเก้นคีบเมนูดักแด้ที่พนักงานแนะนำ มันผ่านการแปรรูป จนไม่เหลือเค้าเดิม ถูกเชฟปรุงจนดูน่ารับประทาน แค่เห็นก็ทำให้รู้สึกอยากอาหารขึ้นมาทันที เขาคีบมันลงในจานของ จงเหยียนซี “คุณผอมเกินไปแล้ว”

พนักงานบอกว่าเมนูนี้มีสารอาหารมาก เลยอยากให้เธอกินเยอะๆ

“เธอกินอันนี้ไม่ได้ โปรตีนที่สูงเกินไปจะทำให้เธอแพ้ “เจียงโม่หานเตือน

ซงเก้นรีบคีบมันกลับมา จงเหยียนซีกันตะเกียบของเขาเอาไว้ แล้วบอกเขาว่า “นั่นมันคือเมื่อก่อน ตอนนี้ฉันไม่แพ้แล้วค่ะ”

ว่าแล้วเธอก็คีบอาหารเข้าปาก แล้วกลืนเข้าไป จากนั้นก็มองไปยัง เจียงโม่หาน “คุณอย่าคิดว่าคุณรู้จักฉันดีนักเลย ฉันเปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว”

พูดไปเธอก็คีบอีกชิ้นนึงเข้าปาก

เจียงโม่หานมองเธอนิ่งๆ “เอาร่างกายตัวเองมาล้อเล่นมันคุ้มหรือไง?”

“ถ้าคุณอยู่ห่างจากฉันสักหน่อย คงจะดีต่อร่างกายฉันอย่างไม่มีที่ติเลยล่ะ”

จงเหยียนซีตอบด้วยความเย็นชา

เจียงโม่หานมองเธอสักพักก็พูดขึ้นว่า” เรื่องที่เจอกันแค่เราสองคน ค่อยนัดกันครั้งหน้าเถอะ”

พูดจบก็ลุกขึ้น แล้วเดินออกจากห้องอาหารไป

จงเหยียนซีตะโกนตามหลังเขา “ฉันไม่ได้อยากเจอคุณสักหน่อย”

เจียงโม่หานชะงักฝีเท้า แต่ก็รีบเดินออกไป

ภายในห้องอาหารก็เหลือเพียงแค่จงเหยียนซีกับซงเก้น และลงเหลือไว้เพียงความเงียบ ซงเก้นรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก " ผมไม่รู้ว่า.... "

" ไม่เป็นไร พวกเราไปกันเถอะ "จงเหยียนซีทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซงเก้นพยักหน้านิ่งๆ

ค่าอาหารทั้งหมดเจียงโม่หานเป็นคนจ่ายก่อนออกไป เมื่อพวกเขาออกจากร้านอาหารแล้ว ซงเก้นก็มองไปรอบทิศ แต่ก็ไม่เห็นร้านยาเลยสักที่ " เดี๋ยวผมส่งคุณกลับไปเอง "