กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 993

บนป้ายนั้นมีอีกษรที่ดูใหญ่และทรงพลังสามตัว เป็นอักษรพื้นดำเลี่ยมทองที่ดูใหญ่และโอ่อ่า

" ข้างบนนี้เขียนว่าอะไรเหรอ? " ซงเก้นถาม

จงเหยียนซีเงยหน้ามอง บนป้ายนั้นเขียนคำว่า《หอหงส์ฟ้า》สามตัว เธอจึงอธิบายให้ซงเก้นฟัง " เหมือนมีคนเคยเล่าว่าในช่วงสมัยหนึ่งมีฮองเฮาเคยอาศัยอยู่ที่นี่ ก็เลยตั้งชื่อว่าหอหงส์ฟ้า "

ซงเก้นทำตาปริบๆ เหมือนกำลังพินิจพิเคราะห์ความหมายของประโยคที่เธอเพิ่งจะพูดไป

จงเหยียนซีถาม " ไม่เข้าใจเหรอ? "

เธอชะงักไปสักพัก " ฮองเฮาคือภรรยาของกษัตริย์ประเทศเราในยุคโบราณ หงส์คือนกของกษัตริย์ในประเทศเรา เพื่อแสดงความน่าเกรงขามของฮองเฮา เลยใช้เรียกว่าหงส์ยังไงล่ะ "

" วัฒนธรรมของประเทศคุณช่างแตกต่างเสียจริง อะไรๆก็ต้องพูดค้อมอ้อม " เหมือนซงเก้นจะเข้าใจแล้ว

จงเหยียนซียิ้ม " ใช้สุภาษิตได้ไม่เลวเลย แต่ไม่ใช่ค้อมอ้อมนะ มันอ้อมค้อมต่างหาก "

" มันไม่เหมือนกันตรงไหนล่ะ? "

จงเหยียนซี " ...... "

" ไม่มีอะไรไม่เหมือนหรอก พวกเราไปดูข้างในกันเถอะ "

จงเหยียนซีพูด

ซงเก้นตามเธอไป " ทีหลังคุณช่วยสอนอักษรจีนให้ผมหน่อยได้ไหม? "

" ถ้าใช้เป็นครูล่ะก็ ฉันคงต้องเก็บตังค์แล้วล่ะ " จงเหยียนซีมองไปที่เขา แล้วพูดหยอก " คุณรวยขนาดนี้ หนึ่งชั่วโมงคงต้องเก็บสักหมื่นนึงแล้วล่ะ "

ซงเก้นตอบรับ " ได้สิ "

จงเหยียนซีหัวเราะ " ฉันล้อเล่นน่ะ "

" หนึ่งชั่วโมงหมื่นหยวน ตอนนี้คุณเป็นครูของผมแล้ว " ซงเก้นพูดทวนอีกรอบ

จงเหยียนซี " ....... "

เธอกำลังคิดในใจว่านี่เอาจริงเลยเหรอ? เธอแค่พูดเล่นๆ เองนะ แต่มองไปยังท่าทีที่ดูจริงจังของซงเก้นแล้ว มันเธอจะไม่สามารถทิ้งนักเรียนคนนี้ไปได้

เอาเถอะ

" ฉันยอมรับคุณเป็นนักเรียนก็ได้ " จงเหยียนซีเดินไปทางซุ้มขายของ เป็นร้านขายพัดจีนโบราณ ที่ถูกปักด้วยเส้นใหม่เป็นรูปว่าที่ดูประณีตและงดงาม ด้านล่างยังถูกแขวนด้วยพู่ห้อยสีแดง เธอหยิบมันขึ้นมาดู ซงเก้นก็หยิบตามเธอขึ้นมาหนึ่งอัน แต่อันที่เขาหยิบขึ้นมา บนนั้นไม่ใช่รูปวาดคน แต่เป็นรูปทิวทัศน์ และยังมีกลอนอีกสองบทเขียนไว้ด้วย

เขาส่งมันให้กับจงเหยียนซี " บนนี้มันเขียนว่าอะไรเหรอ? "

จงเหยียนซีเหลือบไปดู ข้างบนเขียนว่า ' หนึ่งความคะนึงหาระหว่างสองคนที่ห่างไกล ความหมองหม่นนี้ไร้หนทางเยียวยา เลือนหายจากมุ่นคิ้ว ไปปรากฏ ณ กลางใจ '

เมื่ออ่านจบประโยคแล้วเธอก็พูดสองคำออกมาว่า ' ไร้สาระ '

พ่อค้าที่ขายพัดก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก " ไม่เคยเรียนหนังสือหรือไง? นี่คือกลอนของหลี่ชิงเจา มันจะไร้สาระได้ยังไง? "

จงเหยียนซีมองเถ้าแก่ร้านขายพัด ตอนนี้คนขายของริมทางก็มีความรู้เหมือนกันเหรอเนี่ย?

เถ้าแก่ที่ขายพัดอยากให้ซงเก้นซื้อ เลยพูดว่า " นี่เป็นบทกลอนที่นักกวีผู้มีชื่อเสียงของประเทศเราเขียนออกมาเชียวนะ มันเกี่ยวกับความรักน่ะ มันเหมาะกับนายมากเลย "

จงเหยียนซีที่ยืนอยู่ข้างๆ แทบจะขำออกมา พัดอันนี้จะเหมาะกับซงเก้นได้ยังไง? เขาเป็นชายสูงร้อยแปดสิบ แถมหน้าตาคมเข้ม ถ้าถือพัด คิดๆ ดูแล้วมันก็น่าตลกจะตายไป?

เพื่อที่เถ้าแก่จะได้ขายของออกไปได้ ถึงจะพูดขัดกับความรู้สึก แต่ก็ต้องพูดออกไป

ซงเก้นวางลง แล้วส่ายหัว " ผมไม่เอา "