กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 994

ซงเก้นหยิบกาน้ำขึ้นมาเทใส่แก้วชาสองแก้ว แก้วนึงวางไว้ตรงหน้าเจียงโม่หาน ส่วนอีกแก้วนึงก็ยกขึ้นมาดื่ม เมื่อวางแก้วลงแล้วก็เริ่มเปิดปากพูด " เมื่อตอนที่ผมอายุแปดขวบ คุณปู่ของผมให้ปืนปลอมกับผมกระบอกนึง ผมชอบมาก มันกลายเป็นของเล่นที่ผมชอบที่สุด แต่แล้วผมก็ไม่ระวังทำมันหายไป จะหายังไงก็หาไม่เจอ จนกระทั่งวันหนึ่งผมเห็นเพื่อนคนหนึ่งมีมัน และมันก็กลายเป็นของเล่นที่เขารักที่สุดเช่นเดียวกัน ตั้งแต่นั้นผมก็รู้ว่าการที่สูญเสียมันไปแล้ว จะเอามันกลับมายังไงก็คงไม่ได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเอามันกลับมาไม่ได้ ผมก็เรียนรู้ที่จะวางมือจากมัน "

เขาชายตาขึ้นมองเจียงโม่หาน " คุณว่าผมควรจะไปขอมันคืนจากเพื่อนคนนั้นไหม หรือว่าควรยอมปล่อยมือจากมัน? "

เจียงโม่หานทำสีหน้านิ่งขรึม " ถ้าเป็นผม ผมก็จะถามปืนกระบอกนั้นว่า มันอยากให้ใครเป็นเจ้าของ "

" แต่ผมรู้สึกว่า ผมทำมันหายไปแล้ว ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ครอบครองมัน คุณไม่คิดอย่างงั้นเหรอ? "

ซงเก้นเอียงตัวเข้ามา " ทำไมผมถึงทำมันหายล่ะ? ก็เป็นเพราะว่าผมไม่มีความสามารถพอที่จะรักษามันเอาไว้ ดังนั้นมันก็เลยหายไปจากผม "

" แล้วคุณจะแน่ใจได้ยังไง ว่าคนที่เก็บปืนได้จะไม่ทำมันหายอีก? " เจียงโม่หานมองเขา " คุณมูติชา ผมถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม? "

" เชิญถาม "

" คุณครอบครองปืนนั้นมานานแค่ไหนแล้ว? "

" ตั้งแต่แปดขวบจนถึงสิบสองปีแล้วมั้ง สี่ปีน่ะ "

" สี่ปี? ถ้าปืนนั้นมีจิตใจ ก็คงจะมีความรู้สึก คุณคิดว่าตอนที่มันอยู่กับเจ้าของใหม่ ต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะลืมเจ้าของเดิมล่ะ? " เจียงโม่หานมองไปยังซงเก้น " คุณรู้ไหมว่าผมกับอดีตภรรยาของผมรู้จักกันมากี่ปี? "

ไม่ทันได้ให้ซงเก้นเอ่ยถาม เขาก็พูดขึ้นว่า " ผมเจอเธอครั้งแรกตอนเก้าขวบ "

เขาไม่เคยลืมตอนที่ตัวเองได้พบหน้ากับเด็กสาวที่ดูอ่อนโยนและจิตใจดี

ซงเก้นนิ่งไป

เจียงโม่หานไม่เคยพูดกับใครด้วยน้ำเสียงต่ำแกมโมโหแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ เขาก็ไม่เคยขอร้องใครมาก่อน แต่เวลานี้เขาอยากจะพูดกับซงเก้นว่า " ผมไม่รู้ว่า ชีวิตครอบครัวของคุณมูติชาจะเป็นยังไง แต่ผมอยากจะบอกคุณว่า เธอเป็นคนที่สอนให้ผมรักเป็น คุณอาจจะไม่ค่อยเข้าใจ ว่าความรู้สึกแบบนั้นมันเป็นยังไง "

ซงเก้นไม่ยอมเงียบอีกต่อไป " แต่คุณทำร้ายเธอ "

" ดังนั้นผมก็เลยพยายามจะชดใช้ยังไงล่ะ "

" แต่คุณเคยคิดไหม ว่าเธอต้องการหรือเปล่า? " ซงเก้นลุกขึ้น " เธอจะอยู่ในประเทศนี้จนถึงวันที่น้องชายแต่งงาน ในระหว่างนี้ ถ้าเธอยังรักคุณหรือคุณสามารถเอาชนะใจเธอกลับมาได้ ผมก็จะยินดีไปกับเธอ แต่ถ้าในระยะเวลานี้เธอไม่สามารถกลับไปอยู่กับคุณได้ หากเป็นแบบนั้นผมก็จะพยายามชิงตัวเธอมาอย่างสุดความสามารถ "

พูดจบซงเก้นก็เดินจากไป

เจียงโม่หานยังคงนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน

อีกฝั่งหนึ่งจงเหยียนซีกลับถึงบ้านแล้ว ทุกคนยังไม่เข้านอนแต่ยังคงอยู่ที่ห้องรับแขก

" กลับมาช้าจัง? " ฉินยามองไปที่เธอแล้วถาม

" พอดีพี่ไปเจอเพื่อนคนหนึ่งค่ะ " จงเหยียนซียังไม่ทันได้เปิดปากพูด เสิ่นซินเหยาก็ชิงพูดก่อน

จงเหยียนซีเดินอ้อมโต๊ะเข้ามา จากนั้นก็โอบคอของเขาจากด้านหลัง แล้วพูดกับพ่อด้วยเสียงอ้อนๆ ว่า " พ่อหรอกหนูไม่สำเร็จหรอกนะ "

จงจิ่งห้าวตีไปที่มือเธอเบาๆ ถึงเขาจะเป็นพ่อแต่ลูกสาวของเขาก็โตแล้ว ไม่ใช่เด็กอีกต่อไป สั่งสอนวิธีไหนก็คงไม่สำคัญ ตอนนี้เธอได้เป็นผู้ใหญ่แล้ว และเคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง มีคำพูดมากมายที่ไม่ควรพูดออกมาตรงๆ

แต่เขาเชื่อว่าหากผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว เธอก็คงจะเติบโตขึ้น

" แม่แกอยู่ในห้อง ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอหน่อยสิ " จงเหยียนซีทำเสียงอ้อน " พ่อกับหนูไปด้วยกันไง "

" แม่ไม่ตีลูกสักหน่อยจะกลัวอะไร? หนูไม่ได้กลัวหนูแค่อยากให้พ่อไปด้วยนี่นา ไม่ได้เจอกันตั้งปีนึง ไม่คิดถึงหนูแล้วหรือไง? " เมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อแม่ เธอก็เป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตเสมอ

จงจิ่งห้าวแสร้งทำเป็นนิ่งสุขุม " แกอายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้ "

" แต่หนูก็เป็นลูกพ่อนะ "

จงจิ่งห้าว " ...... "

จากนั้น เพราะลูกก็พากันเข้าห้อง หลินซินเหยียนกำลังเขียนอะไรบางอย่างอยู่ จงเหยียนซีทำทะเล้น ทำท่าถอนหายใจใส่จงจิ่งห้าว จากนั้นก็เดินย่องๆ ไปข้างหลังหลินซินเหยียน เรายื่นหัวไปดูว่าแม่กำลังเขียนอะไร

เมื่อลูกชายแต่งงานแม่ก็ต้องเตรียมตัวเป็นแม่สามี เธอต้องเตรียมของไว้ให้กับสะใภ้ในอนาคต และของก็มีมากมายเธอจึงต้องทำบันทึกขึ้นมา เมื่อถึงเวลาจะได้ไม่ลืม

" โหย ใจป้ำอะไรขนาดนั้นน่ะ " เมื่อเห็นหลินซินเหยียนเขียนของขวัญแต่งงาน ก็พูดขึ้นว่า " นี่แม่จะให้เงินกับลูกชายคนเล็กใช้ทั้งหมดเลยเหรอ ไม่เหลือให้ลูกชายคนโตเลยหรือไงนะ? "