เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 740

บทที่ 739 คุณได้ยินประกาศอย่างเป็นทางการว่าเขาตายไปแล้วหรือ

ทุกคนต่างพากันมองไปที่เย่หลิ่นหาน

ทว่าเย่หลิ่นหานเพียงมองไปที่หานมู่จื่อเท่านั้น แต่ทว่าเธอกลับไม่มองเขาเลยสักนิด เพียงแค่พลิกดูเอกสารตรงหน้าด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ

ท่าทางทั้งหมดนี้ดูราวกับว่าไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา ยิ่งทำให้ไฟภายในใจของเย่หลิ่นหานลุกโชนขึ้นมา

เพียงแค่นี้ก็เริ่มที่จะเกลียดชังและรังเกียจเขาแล้วเหรอ?

ถ้าเขายังทำเรื่องข้างหลังนี้ต่อไปอีกล่ะ?

“ได้ฟังความหมายที่คุณลุงทุกท่านได้ว่ามา คิดว่าผมไม่มีความสามารถเพียงพองั้นเหรอ? ความจริงผมรู้อยู่แล้ว ว่าพี่ชายอย่างผมเมื่อเปรียบเทียบกับน้องชายอย่างโม่เซินแล้ว ความสามารถบางอย่างของผมไม่เพียงพอแน่นอนอยู่แล้ว ทว่าในช่วงหลายปีมานี้ผมเองก็ผ่านประสบการณ์มาแล้ว ตอนนี้โม่เซินไม่อยู่ ตระกูลเย่ไม่สามารถปล่อยให้ไม่มีคนดูแลจัดการไปได้ตลอด ทุกท่านในตอนนี้ก็สูงวัยมากแล้ว เรื่องราวมากมายนี้คงจะเหนือบ่ากว่าแรงเกินไปมาก ดังนั้นหลิ่นหานเพียงแค่อยากจะสมัครเป็นประธานรักษาการไปก่อน ไม่ได้มีเจตนาที่จะเข้ามาแทนที่ คุณลุงทุกท่านได้โปรดอย่าเข้าใจผิดไปเลยครับ”

ทั้งคำพูดและน้ำเสียงเขาฟังดูจริงใจอย่างยิ่ง

ทว่าผู้อาวุโสเฉินก็ไม่ได้คิดที่จะเชื่อเขาอยู่แล้ว เมื่อได้ยินดังนั้นเขาจึงเค้นเสียงเย็นชาออกมา

“นายคิดว่าพวกฉันเป็นเด็กหรือไง? กล่าวคำพูดออกมาซะสวยหรูอย่างนี้”

เซียวซู่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “กรรมการเฉินพูดได้ถูกต้องเลยครับ ประธานรักษาการอะไรนั่นก็ฟังดูดีอยู่หรอกนะ เรื่องความขัดแย้งระหว่างคุณชายใหญ่เย่กับคุณชายเย่ใช่ว่าจะไม่มีใครรู้ อื้ม ไม่สิ... ตอนนี้คุณไม่ใช่คุณชายใหญ่ตระกูลเย่แล้ว ก็ในเมื่อไม่กี่ปีก่อนคุณออกไปจากตระกูลเย่แล้วนิ”

“คุณ!”

เย่หลิ่นหานคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดจาได้น่าชังขนาดนี้ ในเวลานั้นสีหน้าของเขาก็ดูแปรเปลี่ยนเป็นดูน่าเกลียดขึ้นมาในทันที

นายท่านตระกูลเย่ก็ถึงกลับเป่าเคราด้วยความโมโห “รู้จักเกรงใจกันบ้าง นายเป็นเพียงผู้ช่วยตำแหน่งเล็กๆ ทำไมถึงกล้าพูดขนาดนี้?”

พูดจบนายท่านตระกูลเย่ก็หันไปมองทางหานมู่จื่อ พลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงดุดัน “ใครอนุญาตให้เธอมานั่งที่เก้าอี้ตำแหน่งนี้กัน? ต่อให้เธอเป็นภรรยาของเย่โม่เซินก็ช่าง เธอไม่มีสิทธิ์มานั่งแทนที่ตำแหน่งของเขา!”

“ใช่แล้ว แม้ว่าคุณจะเป็นภรรยาของคุณชายเย่ แต่ถึงอย่างไรคุณก็ไม่มีอำนาจอะไร การที่คุณจะมานั่งตำแหน่งนั้นแทนที่คุณชายเย่เรื่องนี้มันดูจะไม่สมเหตุสมผลเลยนะ”

ทุกคนเริ่มที่จะประท้วงขึ้นมา หานมู่จื่อมองสถานการณ์ตรงหน้า รู้ว่าถ้าในเวลานี้ยังไม่นำเอกสารออกมาคงไม่ดีแน่ เธอยกยิ้มริมฝีปาก “ถ้าฉันบอกว่าในมือฉันมีหุ้นส่วนของบริษัทตระกูลเย่อยู่ล่ะ?”

“อะไรนะ?”

ทุกคนต่างพากันตกใจ “ในมือคุณจะไปมีหุ้นส่วนของบริษัทตระกูลเย่ได้ยังไงกัน?”

“หรือว่าเป็นเย่โม่เซินมอบมันให้กับเธอเหรอ?”

เย่หลิ่นหานเองก็ถึงกลับหน้าเปลี่ยนสี หลังจากนั้นเขาก็หรี่ตาลงมองมาอย่างอันตราย

ก่อนหน้าเขาไม่เคยคาดคิดเกี่ยวกับปัญหาเรื่องนี้มาก่อน เขาแค่รู้สึกว่าเย่โม่เซินไม่ใช่คนประเภทนี้ ต่อให้ชอบหานมู่จื่อยังไงก็ไม่น่าจะถึงขั้นที่ยอมมอบหุ้นส่วนบริษัทให้กับเธอ

ยิ่งไปกว่านั้นงานแต่งก็ยังไม่ทันได้จัดขึ้นอย่างเป็นทางการ เขาจะยอมมอบหุ้นส่วนให้กับหานมู่จื่อได้ยังไงกัน?

“ต่อให้เย่โม่เซินมอบหุ้นส่วนให้เธอแล้วยังไง? พวกเราที่นั่งอยู่ตรงนี้มีใครบ้างที่ไม่มีหุ้นส่วน? แต่ก็ไม่เห็นจะมีพวกเราคนไหนไปนั่งแทนที่ตำแหน่งของคุณชายเย่เลยนิ”

หานมู่จื่อก้มหน้า เอาแฟ้มเอกสารในมือส่งให้กับผู้อาวุโสเฉินที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายมือ และยังเป็นตำแหน่งที่อยู่ใกล้เธอมากที่สุด ในเวลานั้นเซียวซู่ก็เดินไปมาระหว่างหานมู่จื่อกับผู้อาวุโสเฉินได้อย่างเหมาะสม

ผู้อาวุโสเฉินคิดว่านี้คงจะเป็นหนังสือโอนหุ้นส่วน ในตอนแรกคิดว่าถึงจะมอบให้จริงแต่ก็คงจะเป็นการมอบให้เพียงบางส่วน แต่เมื่อได้อ่านเนื้อหาในสัญญาแล้ว ผู้อาวุโสเฉินก็ถึงกลับเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ทุกคนต่างก็พากันมองด้วยความอย่างรู้อยากเห็น นึกอยากจะทราบเนื้อหาในนั้นจริงๆ

“นี่—“

ผู้อาวุโสเฉินส่งสัญญานั่นกลับไป หลังจากนั้นก็พยักหน้ามาทางหานมู่จื่ออย่างเคร่งขรึม