ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 274

ลูน่ากำข้อมือคุณย่าลินช์ไว้แน่นสุด ๆ ขณะที่เธอมองคุณย่าลินช์เธอกล่าว “ภาพที่ฉันทำลายเป็นของเลียนแบบ ไม่ใช่ของจริงด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นก็เถอะคุณไม่มีสิทธิมาสั่งสอนฉันเรื่องนี้ค่ะ!”

“คุณลูน่า...” ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นแล้วคอร์ทนีย์ก็เข้ามา “คุณลินช์อยากให้คุณ...” คอร์ทนีย์หยุดเดินเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ผู้หญิงสองคนเหมือนกำลังเล่นงัดข้อกันอยู่ สายตาของคอร์ทนีย์มองสีหน้าโกรธเคืองของลูน่าและท่าทางที่เธอจับข้อมือของคุณย่าลินช์ไว้

แม้ว่าจะไม่ทันตั้งตัว แต่คอร์ทนีย์ก็ตั้งสติได้ในเวลาไม่นาน เธอรีบเข้าไปในทันที “หัวหน้าแผนกลูน่า ปล่อยคุณย่าลินช์เถอะค่ะ เธอเป็นคุณย่าของท่านประธานนะคะ!”

ในทันทีที่เธอพูดอย่างนั้น คุณย่าลินช์ก็ขมวดคิ้วแล้วร้องออกมา “โอ๊ย! เจ็บนะ! ฉันว่ากระดูกฉันหักล่ะ! เธอบีบมือฉันแรงมาก ฉันว่ากระดูฉันแตกแล้ว!”

เสียงกรีดร้องโวยวายของคุณย่าลินช์เรียกความสนใจของทุกคนที่อยู่ข้างนอกห้องได้ในทันที เหล่าพนักงานที่มุงอยู่ตรงประตูห้องลูน่าพยายามมองเข้ามาดูว่าข้างในเกิดอะไรขึ้น

คอร์ทนีย์รีบตามน้ำไป เธอจับคุณย่าลินช์ไว้แล้วถามด้วยสีหน้าเจ็บปวด “คุณย่าเป็นอะไรมากไหมคะ? ให้ฉันพาคุณไปโรงพยาบาลไหมคะ?”

“ไม่ต้องหรอก...” คุณย่าลินช์พูดพลางน้ำตาคลอ “ฉันอยากเจอหลานฉัน เขาต้องทำอะไรกับเรื่องนี้! ฉันก็แค่หญิงชราอ่อนแอ เธอทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงกัน”

คอร์ทนีย์กัดฟันพร้อมพยักหน้า “ได้ค่ะ ฉันจะพาคุณไปเดี๋ยวนี้!” พูดจบเธอก็จากไปพร้อมกับคุณย่าลินช์

ลูน่ายังคงนิ่งอยู่ที่เดิม เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

ประตูห้องทำงานของเธอยังเปิดอยู่ พนักงานที่เหลือจึงแอบมองเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้

“กลับไปทำงานกันต่อเถอะค่ะ!” ลูน่ากล่าวพร้อมปิดประตูเสียงดัง

เธอทรุดตัวลงบนเก้าอี้แล้วมองกระดาษที่โดนฉีกบนโต๊ะของตัวเอง ภายในใจเธอทั้งโกรธเคืองและรู้สึกหงุดหงิด