ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 31

แกร๊ก!

ร่างสูงโปร่งปรากฏที่ประตูห้อง

ทันทีที่โจชัวเปิดเข้ามา เขาก็เห็นผู้หญิงนั่งอยู่บนบันไดปีนห้องใต้หลังคา

เธอนั่งอยู่ตรงพื้นในขณะที่ตรงหน้าตักมีอัลบั้มรูปวางอยู่ หญิงสาวกำลังจ้องมองคนในรูปโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว

เธอสวมชุดนอนกระโปรงพริ้วสีเหลืองอ่อน ลอนผมยาวหยักโศกแผ่สยายลงมาถึงช่วงเอวที่โค้งเว้าทำให้ร่างของเธอดูอ้อนแอ้นและบอบบาง

ภายใต้แสงไฟอันมืดสลัว ท่อนขาเรียวเปลือยเปล่าดูเย้ายวนและมีเสน่ห์ ในขณะที่เท้าขาวซีดเล็ก ๆ ของเธอกำลังสวมใส่รองเท้าสำหรับใส่ในบ้านรูปตัวการ์ตูนนุ่มฟูแบบเดียวกันกับของเนลลี่

สายตาของชายหนุ่มที่กวาดมองภาพตรงหน้าหยุดลง

ผู้หญิงคนนี้ ดึกดื่นแล้วเธอยังคงไม่นอน มิหนำซ้ำมาโผล่อยู่กลางห้องทำงานเขาราวกับนางไม้จำแลงเช่นนี้ เธอกำลังจงใจยั่วยวนเขาอยู่หรือยังไง?

เมื่อกลางวันเธอเกือบตายไปแล้ว และตอนนี้ค่ำคืนกำลังจะผ่านพ้นไป เธอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่!

คิดได้อย่างนั้นชายหนุ่มพลันเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาลงทันที เขาเดินเข้าไปและถามเธอ “เธอกำลังทำอะไร?”

ลูน่ากำลังตกอยู่ในภวังค์ขณะที่กำลังดูรูปภาพอยู่ตรงบันได เธอจึงตกใจกับการมาถึงของชายหนุ่ม ลูน่าชักมือกระตุกด้วยความตกใจจนทำให้อัลบั้มรูปในมือลื่นหลุดออกไป

วินาทีนั้นเธอรีบคว้าอัลบั้มที่กำลังจะหลุดมือจนทำให้ร่างบางระหงร่วงหล่นลงมา

โจชัวขมวดคิ้วในขณะที่เขาเอื้อมมือออกไปรับเธอไว้ตามสัญชาตญาณทันที

ตุบ!

ทั้งสองตกลงมาบนพื้นพร้อมกัน

ลูน่าคาดไม่ถึงว่าจู่ ๆ โจชัวจะโผล่มารับแทนที่จะปล่อยให้เธอตกลงไปคนเดียว

เธอมองชายหนุ่มที่อยู่ใต้ร่างของเธอด้วยความประหลาดใจ

ตั้งแต่กลับมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ลอบสังเกตโจชัวระยะเผาขนเช่นนี้

ใบหน้าของชายหนุ่มยังคงดูแข็งกระด้างและละเอียดลอ่อน แต่ที่เปลี่ยนไปคงจะเป็นความแข็งแรงสมชายมากขึ้นเมื่อเทียบกับเมื่อห้าปีก่อน

เธอจ้องมองเขาอยู่พักใหญ่

โจชัวนอนอยู่บนพื้น กลิ่นหอมของหญิงสาวตรงหน้ากระทบเข้ากับประสาทสัมผัส ชั่วขณะนั้นเขาสับสนอย่างบอกไม่ถูก

ผ่านไปสักพักเสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นอย่างเฉยเมย “เธอจะไม่ลุกขึ้นหรือไง?”

ลูน่าสะดุ้งแล้วรีบตะเกียกตะกายผละจากร่างกำยำ สีแดงแล่นฉาบใบหน้าของเธอด้วยความอับอายในทันทีทันใด

จากนั้นเธอก็รีบเดินหลบไปข้าง ๆ แล้วหยิบอัลบั้มรูปขึ้นมา

โจชัวลุกขึ้นมองดูเธอกอดอัลบั้มรูปไว้ราวกับของล้ำค่าแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “เมื่อกี้เธอทำอะไร?”

เมื่อถามอย่างนั้นลูน่าก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่เพียงชั่วครู่ก็พลันกลับมาเป็นปกติ

เธอกอดอัลบั้มแน่นขึ้นก่อนที่จะยิ้มแล้วมองชายตรงหน้า “วันนี้สาวใช้พูดว่ามีอัลบั้มรูปของภรรยาคุณอยู่ที่ห้องใต้หลังคา พอคุณหนูได้ยินดังนั้นเธอก็อยากเห็นมันฉันเลยมาหามันแล้วนำไปให้เธอ”

คำแก้ตัวของเธอฟังดูมีเหตุผลและไม่มีพิษมีภัยอะไร

โจชัวขมวดคิ้วเล็กน้อยและยื่นมือไปหาเธอ

ลูน่าส่งอัลบั้มรูปให้เขา

ชายหนุ่มก้มมองอัลบั้มและพลิกดู มันคืออัลบั้มรูปของลูน่า กิบสัน

“ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าอัลบั้มรูปของเธอยังอยู่ที่ห้องใต้หลังคา”"

ลูน่าแค่นยิ้มเยาะ “ภรรยาเก่าคุณจากไปหลายปีแล้ว เป็นเรื่องปกติที่จะลืม”

ด้วยเหตุนั้นเธอจึงยื่นมือไปจับขอบอัลบั้มรูป “คุณลินช์ นี่มันก็ดึกมากแล้ว ฉันคงต้องขอตัวไปพักผ่อน”

โจชัวขมวดคิ้วและดึงมือเธอออก “พรุ่งนี้ฉันจะเอาไปให้เนลลี่เอง”

เมื่อเขาเอ่ยปากเช่นนี้แล้วลูน่าจึงไม่มีเหตุผลที่จะยื้อยุดฉุดดึงอีกต่อไป

เธอกล่าวราตรีสวัสดิ์อย่างนอบน้อมและหันหลังเดินออกไป เมื่อออกมาพ้นขอบประตูหญิงสาวก็พ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

วันต่อมา

“คุณน้า...”

ทันทีที่เธอตื่น เนลลี่รีบคว้าเอาแขนเสื้อลูน่าไว้ ดวงตาเด็กน้อยฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำสีใส เธอมองลูน่าอย่างคาดหวัง “ที่สัญญากับหนูไว้เมื่อวานนี้ล่ะคะ”

ลูน่าชะงัก ขณะที่เธอกำลังจะอธิบายว่าอัลบั้มรูปนั้นอยู่ที่ไหน ประตูห้องของเนลลี่ก็พลันเปิดขึ้น

โจชัวในชุดนอนสีควันบุหรี่ยืนอยู่ตรงประตู “เนลลี่ มากับพ่อ”

เนลลี่ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวและหันกลับมามองลูน่า

“ไปเถอะค่ะ”

ลูน่าย่อตัวลงจัดเสื้อผ้าเด็กหญิงตัวน้อยให้เรียบร้อยและลูบผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่เข้าทาง “อัลบั้มรูปของคุณแม่คุณหนูอยู่ในมือคุณพ่อไงคะ”

เนลลี่เม้มปากก่อนจะก้าวเท้าเดินตามโจชัวไปยังห้องทำงาน

“ว้าว!”

บนโซฟาในห้องทำงาน เด็กหญิงตัวน้อยถืออัลบั้มรูปที่ใหญ่กว่าหน้าของเธอไว้พลางพลิกดูรูปข้างในทีละหน้า

ก่อนหน้านั้นเธอเคยเห็นเพียงรูปแต่งงานของพ่อแม่เท่านั้น และในรูปพวกนั้นลูน่ามีสีหน้าเหมือนกันไปหมด แต่อัลบั้มนี้เธอมีภาพที่แตกต่างออกไป!

เด็กน้อยถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ “คุณแม่สวยมาก!”

สิ่งที่เธอพูดทำให้โจชัวขมวดคิ้วเล็กน้อย “ตอนนี้แม่ของลูกไม่ได้เป็นแบบนี้เหรอ?”

“ไม่เลย!”

เนลลี่ตอบกลับอย่างตื่นเต้น “แม่ชอบบอกว่าเธอเคยสวยมาก แต่หนูไม่เคยเชื่อเลย แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าเธอสวยจริง ๆ!”

ชายหนุ่มชะงัก

สักพักเสียงทุ้มนุ่มก็เอ่ยถามเบา ๆ “แล้วตอนนี้หน้าตาเธอเป็นยังไง?”