ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 32

เนลลี่กะพริบตาปริบ ๆ จากนั้นถึงตระหนักได้ว่าเธอพูดอะไรผิดไป

เธอไม่กล้ามองหน้าพ่อจึงหันหน้าหนีไปอีกทาง “คุณแม่ตอนนี้เหรอคะ…”

ก่อนที่จะพูดจบประโยค เธอก็เห็นลูน่ากำลังยืนอยู่ตรงทางเข้าห้องทำงาน

เสียงของเด็กน้อยกลืนหายไปในลำคอทันที

โจชัวหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงทางเข้า น้ำเสียงเขาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “เธอมีอะไรจะพูดหรือเปล่า?”

“ค่ะ”

สีหน้าของลูน่ายังคงไม่แสดงอารมณ์ “สาวใช้ข้างล่างบอกว่าอาหารเช้าพร้อมแล้ว และอยากทราบว่าคุณหนูจะลงไปทานเมื่อไหร่คะ”

“ถ้าหิวก็ทานก่อนได้เลย”

เขาเหลือบมองเธอเคือง ๆ “เนลลี่กับฉันเสร็จธุระเมื่อไหร่จะลงไปทานเอง”

“ได้ค่ะ”

เธอยิ้มและพยักหน้ารับ จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปโดยไม่ลังเล

หลังจากที่ลูน่าออกไป โจชัวจึงปิดประตูห้องทำงานลงและหันกลับมาถามเนลลี่ต่อ “เมื่อกี้หนูพูดว่าตอนนี้แม่เป็นยังไงนะ?”

เนลลี่ชะงัก ก่อนจะแหงนหน้ามองผู้เป็นพ่อ “คุณแม่… ตอนนี้เธอน่าเกลียดค่ะ”

เธอพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะหวนนึกถึงสภาพลูน่าแต่เดิม “ใบหน้าเธอเลวร้ายมาก มีรอยแผลเป็นเต็มไปหมด อีกทั้งยังต้องพันผ้าพันแผลไว้รอบหัวตลอดเวลาด้วย พ่อเห็นได้แต่ลูกกะตาเธอเท่านั้นแหละค่ะ”

“บางทีเวลาที่เอาผ้าพันแผลออกก็จะเห็นแผลเป็นเต็มหน้าเลยล่ะค่ะ…”

ขณะที่กำลังพูดเธอก็รู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบ “นั่นแหละค่ะ เธอน่าเกลียดมาก...”

ณ ตอนที่เธอเพิ่งจะเริ่มหัดพูด ใบหน้าของลูน่าไม่ได้น่าดูเหมือนตอนนี้เลยจริง ๆ

ทุกครั้งที่มองหน้าแม่ภายใต้ผ้าพันแผลพวกนั้น เธอก็จะรู้สึกกลัวจนนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

แล้วทุกครั้งที่นอนไม่หลับเพราะเห็นใบหน้าแม่ ไนเจลพี่ชายของเธอก็จะกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม “เนลลี่ เธอเป็นแม่ของเรา เป็นคนเดียวที่ใกล้ชิดกับเราที่สุด และเป็นคนเดียวที่รักเราที่สุดในโลก”

“ไม่ว่าคุณแม่จะหน้าตาเป็นยังไง เราจะรังเกียจหรือกลัวคุณแม่ไม่ได้นะ เข้าใจไหม?”

ตอนนั้นเนลลี่ซึ่งกำลังสับสนและยังไม่รู้ประสาจึงยังไม่เข้าใจความหมายของไนเจล

แต่ต่อมา หลังจากที่นีลบอกเธอเกี่ยวกับสิ่งที่ลูน่าต้องเผชิญเธอก็เข้าใจได้ในที่สุด

แต่ ณ ตอนนี้ ลูน่าไม่กล้าปรากฏตัวเพราะใบหน้าเธอเสียโฉม และเนลลี่เป็นเด็กอายุหกขวบที่ไม่รู้เรื่องอะไร เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในตอนนั้น นอกจากนั้นการหาความจริงเรื่องนี้ก็เหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทร

พอคิดถึงเรื่องนี้ชายหนุ่มถอนหายใจเพื่อระบายความหนักอึ้งในใจ เขายกมือขึ้นลูบหลังน้อย ๆ ของเนลลี่เบา ๆ “หากหนูติดต่อเธอได้ บอกเธอว่าพ่อมีเรื่องสำคัญต้องบอกและขอให้เธอช่วยติดต่อกลับมาทีนะ”

เนลลี่เม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไรอีก

เมื่อเห็นลูกสาวดูลำบากใจ โจชัวจึงตัดสินใจปล่อยเธอไปโดยไม่เซ้าซี้อะไรอีก

เขาอุ้มเธอขึ้นมาและพาลงไปชั้นล่างเพื่อรับประทานมื้อเช้า

ภายในห้องรับประทานอาหารชั้นล่าง ลูน่านั่งอยู่บนเก้าอี้และกำลังส่งข้อความหานีล

เมื่อเห็นเนลลี่ลงมาเธอจึงรีบเก็บโทรศัพท์ก่อนจะเข้าไปนั่งข้าง ๆ เนลลี่และเสิร์ฟอาหารเช้าให้เธออย่างระมัดระวัง

“คุณน้าคะ ไม่ต้องป้อนหนูหรอก ทานเถอะค่ะ”

เนลลี่ตักสลัดใส่ชามของลูน่า “คุณน้าดูซูบเกินไปแล้ว”

ลูน่ายิ้มอย่างอ่อนโยนพลางตักอาหารใส่ชามของเนลลี่ต่อ “คุณหนูจะต้องทานเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ อย่าห่วงฉันเลยค่ะ”

ภาพของสาวน้อยกับสาวใหญ่ตรงหน้าที่กำลังผลัดกันตักอาหารให้กันไปมา มองดูแล้วเหมือนกับพวกเธอเป็นคู่แม่ลูกที่สนิทสนมกันมาก