ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 76

“ใช่ค่ะ”

ลูน่ามองชายหนุ่มด้วยสายตาจริงจัง “ถึงยังไงสำหรับตระกูลลินช์นั้น ฉันมีค่าตัวถึงสิบล้านบาท ขอขึ้นเงินเดือนคงไม่มากไปหรอกใช่ไหมคะ?”

“ไม่เลย” โจชัววางเช็คลงแล้วนั่งเอนหลัง เขาเปลี่ยนมาอยู่ในอิริยาบถสบาย ๆ พร้อมทั้งมองไปที่ลูน่า “เธอเอาเช็คนี่มาให้ฉันเพื่อขอค่าจ้างเพิ่มงั้นเหรอ?”

ระหว่างพวกเขาทั้งสอง โจชัวคือฝ่ายนั่ง ส่วนเธอคือฝ่ายยืน ทว่า ชายหนุ่มกลับแผ่รังสีความเหนือกว่าออกมา จนลูน่ารู้สึกว่าตัวเองคือคนที่โดนดูถูก

หญิงสาวพยักหน้า “ใช่แล้วค่ะ” ใบหน้าเธอไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “ฉันมีเป้าหมายเล็ก ๆ และอยากให้คุณลินช์ขึ้นเงินเดือน เงินล้านมันเยอะไปสำหรับสาวใช้อย่างฉัน ฉันรู้สึกผิดที่ได้รับมันค่ะ”

โจชัวยืนขึ้นและเดินตรงมายังเธอทีละก้าว “อย่างนั้นเหรอ?”

“ค่ะ”

เขาเอื้อมมือออกไปและเชยคางของลูน่าขึ้นด้วยสองนิ้ว เขาบังคับให้อีกฝ่ายมองเข้าไปในดวงตาลุ่มลึกไร้ที่สิ้นสุดของตัวเอง

“เธอปฏิเสธเงินก้อนนี้ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิด แต่เป็นเพราะเธอไม่อยากจากฉันไปใช่หรือเปล่า?”

เสียงของเขาทุ้มต่ำชวนฟัง น่าหลงใหลและดึงดูดใจ

ถึงแม้ว่าลูน่าจะไม่หลงเหลือความรู้สึก ๆ ใดให้โจชัวอีกต่อไปแล้ว แต่เสียงของเขายังคงปลุกเร้าบางสิ่งบางอย่างในตัวเธอ

ลูน่าเบือนหน้าหนี “คุณลินช์คะ คุณทราบเจตนาของฉันแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

โจชัวหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับตรึงลูน่าไว้กับผนัง ร่างของเขากดทับเธอไว้ “ถึงแม้เป้าหมายของเธอจะไม่ใช่ฉัน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน”

หัวใจของลูน่าสั่นระรัวในวินาทีที่โจชัวสัมผัสเธอ ต้องเป็นเพราะเธอไม่ได้ถูกเนื้อต้องตัวกับผู้ชายคนไหนมานานแล้ว เธอจึงตอบสนองต่อสัมผัสของเขาอย่างรุนแรงเช่นนี้

“เขินเหรอ” โจชัวเอื้อมมือมาแตะเอวบางของเธอ น้ำเสียงชวนลุ่มหลงของชายหนุ่มดังก้องเต็มสองหูของลูน่า “คิดถึงฉันละสิ”

ลูน่าหลับตาและดิ้นรนขัดขืน แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจหลุดออกไปได้

ดูเหมือนโจชัวจะได้รับบทเรียนจากแรงตบเมื่อวันก่อนไปแล้ว เขาตรึงเธอไว้แน่นจนไม่มีช่องว่างให้ลูน่าได้ขัดขืนเลย

เธอกัดริมฝีปากและพยายามบังคับหัวใจที่เต้นรัวให้สงบลง