เขายังเหมือนกับคนเดิมที่เธอจำได้แทบทุกอย่าง ถึงแม้รูปหน้าจะคมคายขึ้น และความอ่อนเยาว์ในสมัยมหาวิทยาลัยจะหายไปก็ตาม ท่วงท่าของเขายังดูภูมิฐานและมาดมั่นยิ่งขึ้นด้วย ทว่าสิ่งที่เปลี่ยนไปมากที่สุดก็คือสีหน้าของเขา สิ่งที่หายไปคือความอบอุ่นที่เธอจำได้ว่าเห็นมันบนใบหน้าของเขาทุกวัน เหลือไว้เพียงความเกรี้ยวกราดและขึงขัง ตอนนี้เขากำลังฟังรายงานจากเหล่าลูกน้อง พร้อมพยักหน้าและออกคำสั่งสองสามอย่างเป็นครั้งคราว กลุ่มคนเดินผ่านเธอเข้าไปในห้องทำงานของหัวหน้าบรรณาธิการ โดยสายตาของเขาไม่ได้แลมองมาที่เธอเลยสักครั้ง วิเวียนหน้าซีดเผือด ฟาเบียน นอร์ตัน...เขากลับมาที่นี่อีกทำไม สองปีก่อน จู่ๆ เขาก็จากไปโดยไม่เอ่ยลาเลยสักคำ แล้วตอนนี้เขากลับมาอีกทำไม สองปีที่ผ่านมา ตอนนี้เธอพอจะปล่อยวางความสัมพันธ์ที่แตกหักระหว่างเขาและเธอได้บ้างแล้ว ทว่าการกลับมาปรากฏตัวในชีวิตของเธอแบบกะทันหันของเขายังคงมีระลอกคลื่นของความรู้สึกที่สาดซัดใส่เธอไม่หยุดหย่อน และกดเธอให้จมลงไปจนมิด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหากเห็นกันครั้งแรกเขาจะจำเธอได้เหมือนที่เธอจำเขาได้หรือเปล่า คิดมาถึงตรงนี้ รอยยิ้มเย้ยหยันแบบด้อยค่าตัวเองก็โค้งขึ้นบนริมฝีปากของเธอ มันสำคัญด้วยเหรอว่าเขาจะจำฉันได้หรือเปล่า เขากับฉัน...ถูกฟ้าลิขิตให้แยกทางกันแล้ว ไม่มีทางที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนอย่างที่เคยเป็นได้… เวลาที่เหลือของวันตกเข้าสู่ไอหมอกของความอึดอัดและความกังวล เธอกลัวว่าฟาเบียนจะจำเธอได้ ในไม่ช้าความจริงจะพิสูจน์ได้ว่าความกังวลของเธอนั้นเลื่อนลอยไร้เหตุผล เนื่องจากเป็นการเข้ารับตำแหน่งใหม่ของเขา ฟาเบียนจึงยุ่งอยู่กับการพบปะแผนกต่างๆ ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงในบริษัทนิตยสาร ในการประชุมครั้งหนึ่ง เขาฟังอย่างตั้งใจ ในขณะที่บรรณาธิการอาวุโสทำการรายงานก็ออกความเห็นและสั่งโน่นนี่ เขาไม่ได้ให้ความสนใจวิเวียนที่นั่งอยู่ไกลสุดของโต๊ะเลยสักครั้ง ดูเหมือนเขาจะลืมฉันไปแล้ว…แต่ฉันเดาว่านั่นก็ไม่ได้ผิดความคาดหมายอะไร หากฉันมีอะไรที่คู่ควรกับเขาสักนิด เมื่อสองปีก่อนเขาคงไม่จากไปโดยไม่บอกอะไรสักคำหรอก และฉันก็ไม่ได้ข่าวคราวจากเขาอีกเลยเช่นกัน หลายชั่วโมงผ่านไปอย่างเชื่องช้าแทบขาดใจสำหรับวิเวียน ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน เธอไม่อยากจะอยู่ที่สำนักงานนานไปกว่านี้แล้ว จึงรีบคว้ากระเป๋าและเตรียมตัวจะกลับ โชคไม่ดีที่อยู่ๆ บรรณาธิการอาวุโสของเธอก็ร้องเรียกเธอ "เดี๋ยวก่อน วิเวียน ช่วยเอาเอกสารนี้ไปให้คุณนอร์ตันแทนฉันหน่อยได้ไหม รายงานเป็นคำพูดให้เขาฟังด้วยนะ" วิเวียนตัวแข็งทื่อ ก่อนจะหมุนตัวไปหาผู้หญิงอีกคนช้าๆ เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงวิงวอนเล็กน้อย "เลสลีย์ ฉันมีเรื่องด่วนต้องกลับไปทำที่บ้านน่ะ คุณจะช่วย..." บรรณาธิการอาวุโสของเธอ เลสลีย์ เจนสันกำลังหงุดหงิดจากการประชุมก่อนหน้าที่เธอถูกตำหนิ เมื่อได้ยินวิเวียนปฏิเสธ เธอก็ชักสีหน้าบึ้งตึงใส่ทันที "แล้วไง เธอคิดว่าตัวเองเหนือกว่าทุกคนเพียงเพราะได้สัมภาษณ์ประธานบริษัทฟินเนอร์กรุ๊ปอย่างนั้นเหรอ" วิเวียนหน้าซีดกับคำพูดเชือดเฉือนที่หลุดออกจากปากของเลสลีย์ เธอจึงได้แต่ตอบอย่างไม่มีทางเลือกว่า "อย่างี่เง่าไปหน่อยเลย เลสลีย์ เดี๋ยวฉันทำเอง" เธอหยิบเอกสารมาจากเลสลีย์ แล้วเดินไปยังห้องทำงานของฟาเบียน เธอยืนอยู่หน้าประตู หายใจเข้าลึกๆ อยู่หลายครั้งเพื่อสงบจิตสงบใจตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู ก๊อก ก๊อก แค่การเคลื่อนไหวง่ายๆ ดูเหมือนจะสูบพลังของเธอออกไปจนหมด "เข้ามา" เมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของเขาเชิญเธอให้เข้าไป หญิงสาวจึงผลักประตูแล้วเข้าไป ถึงห้องทำงานของฟาเบียนจะไม่ได้ดูแพงเหมือนของฟินนิค แต่ก็ตกแต่งได้หรูหราพอสมควร ชายคนนั้นนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานของเขา เปิดนิตยสารที่มีหัวข้อการสัมภาษณ์ฟินนิค "คุณนอร์ตันคะ" วิเวียนพยายามอย่างมากที่จะคุมน้ำเสียงของเธอให้ราบเรียบ "บรรณาธิการอาวุโสเจนสันให้ฉันมารายงานการสัมภาษณ์กับท่านประธานฟินเนอร์กรุ๊ปให้คุณฟังคร่าวๆ ค่ะ" ฟาเบียนฮึมฮัมไม่ได้ศัพท์ ไม่ได้สนใจจะเงยหน้าขึ้น ดังนั้นวิเวียนจึงทำใจสู้แล้วเริ่มรายงาน กระทั่งเมื่อเธอพูดจบ เขายังไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ ถึงตอนนี้เธอจนปัญญาแล้วจริงๆ เสียงเธอสั่นเล็กน้อยแม้ว่าจะพยายามสุดความสามารถแล้วก็ตาม "เอ่อ...คุณคะ ถ้าไม่มีอะไรอย่างอื่นที่คุณต้องการแล้ว ฉันขอตัวนะคะ" สิ้นคำนั้น เธอหมุนตัวเดินไปยังประตู ขณะที่มือของเธอแตะลงบนลูกบิดประตู มือขนาดใหญ่ข้างหนึ่งก็จับมือเธอไว้แน่น ฟาเบียนหรี่ตาเพ่งมองไปที่แหวนบนนิ้วของเธอ "เธอแต่งงานแล้วเหรอ" เธอไม่มีความกล้าพอที่จะสบตาเขา จึงหันหน้าหนีแล้วพยักหน้า เธอมองไม่เห็นว่าอารมณ์ของเขาคุกรุ่นแค่ไหนในดวงตาสีดำมืด ขณะจ้องไปที่แหวนบนนิ้วเธอ ทันใดนั้น รอยยิ้มดูแคลนก็โค้งขึ้นบนริมฝีปากของเขา "วิเวียน วิลเลี่ยม สุดท้ายแล้ว ผู้ชายที่เธอเลือกก็มีปัญญาซื้อแค่แหวนเพชรกากๆ ธรรมดาๆ วงนี้ให้เธอเองเหรอ" ราวกับมีบางอย่างแทงใจเขา ความรังเกียจและขยะแขยงฉายอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่ม" งั้นจะบอกอีกรอบนะ ผู้หญิงที่ตั้งใจขายร่างกายเพื่อเงินน่ะหาซื้อง่ายจะตาย มันไม่ยากหรอกที่ผู้ชายจะได้เธอ" วิเวียนเหมือนถูกฟ้าผ่าด้วยคำพูดของเขา สีหน้าของเธอซีดเซียว เผือดสีราวกับกระดาษ "นะ นาย นายรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อนเหรอ" เธแแทบจะหายใจไม่ออก ขณะที่ริมฝีปากสั่นระริก ฟาเบียนส่งเสียงหึแทนคำตอบ ไม่รู้ทำไม หน้าอกของเขาถึงเจ็บแปลบ ที่เห็นว่าปฏิกิริยาแรกของเธอไม่ใช่การปฏิเสธ เขาบีบข้อมือเธอแน่นขึ้น เปล่งเสียงเย็นยะเยือกออกมา "ใช่ ฉันรู้ ความจริงฉันรู้ตั้งแต่สองปีก่อนแล้ว รู้ไหม ฉันต้องขอบคุณเธอจริงๆ วิเวียน ฉันซาบซึ้งมากที่เธอทำให้ฉันเห็นว่าผู้หญิงที่ฉันรักมาตลอดสามปีสกปรกแค่ไหน เพราะเธอเลยนะ ฉันถึงตั้งใจแน่วแน่ที่จะไปเรียนต่อที่ประเทศเอ" เศษเสี้ยวของสีสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่บนแก้มเธอมลายหายไปทันที สองปี… สองปีก่อน เธอเฝ้าสงสัยมาตลอดว่าทำไมเขาถึงไปต่างประเทศกะทันหันในตอนที่เธออ่อนแอที่สุด เขาทิ้งเธอไว้คนเดียวในช่วงเวลาที่เธอต้องการเขามากที่สุด ตอนนี้ ในที่สุดเธอก็รู้ความจริงแล้ว ทุกอย่างเป็นเพราะเหตุการณ์นั้น ทั้งๆ ที่ ช่างเถอะ ความคิดอีกอย่างแล่นเข้ามาในหัวเธอ สองปีที่แล้วฟาเบียนออกจากประเทศไปก่อนที่เหตุการณ์นั้นจะกระจ่างด้วยซ้ำ เป็นไปได้ไหมว่าเขารู้เรื่องก่อนที่มันจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้… อย่างไรก็ตาม มันคือหลักฐานที่แสนเจ็บปวดที่แสดงว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาเหมาะสมที่จะมาคิดถึงเรื่องนั้น ดังนั้นเธอจึงดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระพร้อมกับพยายามอธิบาย "ฟาเบียน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อนเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด เรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ ก็คือฉัน..."