ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 7

บทที่ 7 แบ่งเตียงให้ผมครึ่งหนึ่ง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” เจียงสื้อสื้อโบกมือ แล้วก็มองดูสองพ่อลูกจากไปต่อหน้าต่อตา

ทันใดภายในห้องก็แลดูว่างเปล่า เจียงสื้อสื้อรู้สึกสับสน จากนั้นก็ตีหัวตัวเองเบาๆและพูดในใจว่าเราเป็นอะไรไปเนี่ย ก็แค่เด็กที่เพิ่งเจอไม่ถึงหนึ่งวัน ทำไมถึงรู้สึกขาดไม่ได้ล่ะ อาจจะเป็นเพราะว่าเสียวเป่าน่ารักละมั้ง

.......

เมื่อตกกลางคืน รถมายบัคอันงดงาม ก็ได้แต่งแต้มแสงสีให้กับท้องถนน บรรยากาศภายในรถแลดูตึงเครียด

เสี่ยวเป่าเหลือบมองไปอีกด้านอย่างโกรธเคือง ไม่แม้แต่จะมองพ่อของเขาเลยสักนิด

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วด้วยความปวดหัว แต่ก็ไม่คิดที่จะปลอบเสี่ยวเป่า

เป็นเพราะครอบครัวเอาอกเอาใจเขามากเกินไปเลยเป็นแบบนี้ ควรจะต้องหาคนมาดัดนิสัย

เมื่อรถมาถึงประตูบ้าน ทันทีที่ประตูรถเปิดออกเสี่ยวเป่าก็รีบลงออกจากรถ และวิ่งเข้าไปในบ้าน

หัวหน้าคนรับใช้ที่อยู่ระหว่างทางกล่าวทักทายเสี่ยวเป่าก็ไม่ตอบ วิ่งตรงไปที่ห้องแล้วก็ปิดประตู

สักครู่ก็มีเสียงปาข้าวของออกมาจากในห้อง มากไปกว่านั้นยังมีเสียงกระจกแตก

เมื่อได้ยินเสียงหัวหน้าคนรับใช้ก็ตกใจมากจึงรีบไปหาจิ้นเฟิงเฉิน "คุณชายครับ คุณชายน้อยเป็นอะไรไป เขาขังตัวเองไว้ในห้องคนเดียว ขออย่าให้ถึงขั้นทำร้ายตัวเองเลย"

จิ้นเฟิงเฉินสีหน้าเคร่งเครียด“ไม่ต้องไปสนใจเขา”

“ผมจะไม่สนใจได้ยังไง คุณท่านและคุณหญิงรักท่านชายน้อยเหมือนดั่งแก้วตาดวงใจ ถ้าคุณชายน้อยได้รับบาดเจ็บ ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ถึงเวลานั้นบ้านคงวุ่นวายมาก คนที่จะปวดหัวก็คงจะเป็นคุณชายเอง คุณชายไปดูหน่อยเถอะครับ คุณชายน้อยยังเด็กอยู่เป็นเรื่องปกติที่จะโมโห คุณชายไปปลอบยังไงคุณชายน้อยก็ต้องเชื่อฟัง”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว สุดท้ายก็ไปเคาะประตู“จิ้นเป่ยเฉินลูกจะโวยวายไปถึงไหนกัน”

ไม่มีใครเปิดประตู เสียงของแตกยังคงดังอยู่ และยังมีเสียงดังฮึมฮำออกมาจากห้อง ทั้งจิ้นเฟิงเฉินกับหัวหน้าคนรับใช้ต่างก็เคร่งเครียดพอๆกัน

จิ้นเฟิงเฉินเลยตัดสินใจใช้เท้าถีบพังประตูเข้าไป ก็เห็นเด็กชายนั่งอยู่บนพื้น นิ้วมือโดนบาดเป็นแผลเลือดไหล

หัวหน้าคนรับใช้ตกใจมาก รีบเรียกคนใช้ให้มาช่วย“ไปเอากล่องยามาเร็ว”

จิ้นเฟิงเฉินก้าวข้ามของที่รกรุงรังบนพื้น แล้วอุ้มเสียวเป่าขึ้นมา นัยน์ตาของเขาโกรธมากแต่ก็จนปัญญา เขาพูดกับเสียวเป่า "ตอนนี้มีความสุขแล้วใช่ไหม"

เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้นพูด “ผมจะไปหาน้าสื้อสื้อ”

จิ้นเฟิงเฉินตอบ “ดึกป่านนี้แล้ว ไปไม่ได้”

เสี่ยวเป่าเริ่มดิ้น “งั้นผมไม่ทำแผล ปล่อยผม ผมเกลียดพ่อที่สุด”

จิ้นเฟิงเฉินปวดหัวเหมือนหัวจะแหลก แต่ก็ยังทนพูด“ทำไมลูกถึงชอบน้าเขา ลูกรู้จักเขาเพียงไม่ถึงวัน”

“ผมชอบน้าสื้อสื้อ ผมรู้สึกว่าเขาเหมือนแม่...” เสี่ยวเป่าตาแดง และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร

จิ้นเฟิงเฉินจากที่โกรธหน้าตายก็หายไป

เขาคิดว่าเสี่ยวเป่าไม่เหมือนเด็กคนอื่น ๆ ที่ไม่ต้องการหาแม่ใหม่