ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 8

บทที่ 8 ไม่แน่อาจจะเร็วๆนี้

เจียงสื้อสื้อได้ยินแล้วก็ตกตะลึง คิดในใจว่าแบ่งเตียงครึ่งหนึ่งอะไรกัน คุณช่างไม่เกรงใจเลยจริงๆ แล้วคนนี้ใช่จิ้นเฟิงเฉินจริงๆเหรอ ที่ได้ยินมาจิ้นเฟิงเฉินแลดูสูงส่งและเย็นชา แต่ที่เห็นมีแต่คำแรกชัดๆ ไม่งั้นจะพูดจาแบบนี้ได้ยังไง

ในขณะที่เธอกำลังสงสัยอยู่นั้นจิ้นเฟิงเฉินก็รู้ตัวดีว่าเขาได้พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป เขาจึงไอเบาๆ เพื่อปกปิด จากนั้นสีหน้าก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม

เขาพูด “เสียวเป่ายังไม่ได้อาบน้ำสงสัยต้องรบกวนคุณแล้วแหละ”

เจียงสื้อสื้อดึงสติกลับมาแล้วพูดว่า “ได้ ไม่มีปัญหา”

หลังจากที่ตอบเสร็จ เธอก็รู้สึกว่าบทสนทนามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ใจ

แต่เธอก็ไม่ได้โง่เขลาคิดถึงเรื่องราวนี้อีก แล้วก็หันกลับไปหาเสื้อผ้าให้เสี่ยวเป่า ถึงแม้บ้านของเจียงสื้อสื้อจะเล็ก แต่ที่นี่มีครบทุกอย่าง แม้แต่เสื้อของเด็กเล็กก็มีอยู่เต็มตู้

ห้าปีนี้ นี่คือสิ่งที่เขาเตรียมมาเพื่อให้เด็กคนนั้น ถึงแม้จะรู้ดีว่าชาตินี้คงจะไม่ได้เจอหน้ากันแล้ว แต่ทุกๆปี ทุกๆ ฤดูก็จะเตรียมไว้ชุดสองชุด และอีกอย่างอายุของเด็กคนนั้นกับเสียวเป่าก็ไล่เลี่ยกัน

เจียงสื้อสื้อไม่ได้คิดอะไรมาก หยิบเสื้อลายวัวที่อยู่ชั้นนอกสุดออกมา

น่ารักมากเลย！

สำหรับของจิ้นเฟิงเฉินที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าที่เขาจะใส่ได้ แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

20นาทีต่อมา เจียงสื้อสื้ออุ้มเสี่ยวเป่าที่ตัวหอมฟุ้งออกมาจากห้องน้ำเสี่ยวเป่าใส่เสื้อลายวัว ใส่พอดีอย่างไม่น่าเชื่อราวกับว่าเสื้อตัวนี้ถูกเตรียมมาเพื่อเสี่ยวเป่าโดยเฉพาะ

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินเห็นแล้ว ในแววตาของเขาแสดงให้เห็นว่าเขากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ เหมือนเขามีอะไรที่อยากจะถาม แต่หลังจากไตร่ตรองแล้ว เขาก็ล้มเลิกความคิดนั้น

เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะอธิบายอะไรให้ฟัง เพราะคงรู้จักไม่ถึงวัน ต่อให้สนิทกันแต่สำหรับเรื่องในอดีตเธอก็ไม่อยากจะรื้อฟื้น

ดังนั้นเธอจึงอุ้มเสี่ยวเป่าเข้าไปในห้อง หลังจากนั้นก็หาผ้าห่มที่สะอาดออกมาให้จิ้นเฟิงเฉิน

“โซฟาเล็กไปหน่อย คุณอาจนอนไม่ค่อยสบาย”

“ไม่เป็นไร ขอบคุณสำหรับคืนนี้”

จิ้นเฟิงเฉินรับผ้าห่มไป นิ้วมือบังเอิญไปโดนหลังมือของเจียงสื้อสื้อผิวกายทั้งสองสัมผัสกันเจียงสื้อสื้อแข็งทื่ออยู่สักพัก สีหน้าอึดอัดและหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด แล้วเธอก็รีบเอามือออกไป

จิ้นเฟิงเฉินยังคงเคลิบเคลิ้มกับความนุ่มนวล ดวงตาของเขามืดสลัว และเขาก็ดูสับสนเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมปกติจะต้องคอยระวังเจียงสื้อสื้อแต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันลดเลือนหายไปแล้ว ความรู้สึกแบบนี้เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนน่าแปลกใจจริงๆ

เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เธอกลับไปในห้องหยิบเสื้อนอนแล้วก็ไปอาบน้ำ ในบ้านมีผู้ชายอยู่ ทำอะไรก็ไม่สะดวก แต่ยังดีที่เจียงสื้อสื้อหัวโบราณ ใส่เสื้อผ้าก็มิดชิดเรียบร้อย ตอนเธอออกมาจิ้นเฟิงเฉินนอนอยู่บนโซฟาตาปิดสนิท หายใจสม่ำเสมอ ดูท่าเหมือนจะนอนหลับแล้ว

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ แล้วก็ปิดไฟเตรียมเข้านอน โดยที่ไม่รู้ว่า ตอนนี้ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังได้ลืมตาขึ้นเเล้ว ดวงตาที่มืดดำราวกับท้องฟ้ายามค่ำได้เพ่งไปที่เงาของเธอ

ร่างกายของเธอบอบบาง และเธอกำลังใส่ชุดนอนที่มิดชิดลายการ์ตูนหมีเหมือนเด็กไร้เดียงสา

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดจิ้นเฟิงเฉินรู้สึกราวกับว่ามีเลือดพลุ่งพล่านอยู่ที่ท้องน้อยของเขา ที่ที่ปกติสามารถควบคุมตัวเองได้ดีกลับมีปฏิกิริยาตอบโต้

ปัง！

ประตูปิดลงจิ้นเฟิงเฉินใช้เวลาสักพักกว่าจะทำให้สิ่งนั้นสงบลง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง เขา...กลับมีอารมณ์กับผู้หญิงที่เพิ่งเจอได้ไม่ถึงวัน