ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 9

บทที่ 9 ความรู้สึกเมื่อถูกหลอก

“ห้ะ อะไรเร็วๆนี้”

จิ้นเฟิงเหรายังไม่ได้ดึงสติกลับมา

สีหน้าของกู้เนี่ยนก็เต็มไปด้วยความสับสน

ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความมึนงง แล้วก็หันไปมองยังจิ้นเฟิงเฉินโดยไม่ได้นัดหมาย

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไม่พูดอะไร สีหน้าเคร่งเครียด ราวกับคนที่พูดเมื่อกี้ไม่ใช่เขา ทำให้พวกเขารู้สึกงง

จิ้นเฟิงเหรากลับตื่นเต้นขึ้นมา “พี่... ผมไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม เมื่อกี้พี่บอกว่าใกล้จะแต่งงานแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินสายตาเย็นชา “นายฟังผิดเเล้ว”

“ไม่... ผมไม่ได้ฟังผิดแน่ จะฟังผิดได้ยังไงกู้เนี่ยนคุณก็ได้ยินแล้วใช่ไหมเมื่อกี้พี่บอกเร็วๆนี้ เกิดอะไรขึ้น ผมไม่อยู่แค่ไม่กี่วัน พี่กลับบอกว่าจะแต่งงานเร็วๆนี้”

จิ้นเฟิงเหราตื่นเต้นจนยากที่จะหยุดนิ่ง

ช่างน่าตกใจจริงๆ

นี่พี่เขานะ พี่ที่ระงับกิเลสได้ดีกว่าพระ ผู้ชายที่ถึงแม้จะกินยากระตุ้นก็ไม่เกิดผลอะไรเนี่ยนะ เขากลับบอกว่าใกล้จะแต่งงานแล้ว

“ใครกันนะ พี่ชอบใคร สาวฐานะดีบ้านไหนกัน หน้าตาเป็นไง สวยรึเปล่า หุ่นดีไหม”

ตอนนี้คุณชายสองเปรียบเสมือนกับพ่อที่เป็นห่วงเรื่องแต่งงานของลูก เริ่มที่จะซักประวัติของอีกฝ่าย

จิ้นเฟิงเฉินนั่งพิงลงบนเก้าอี้แล้วก็อ่านเอกสารด้วยท่าทางที่สง่างาม ราวกับเขาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

คุณชายสองโดนยั่วด้วยปริศนาของหญิงสาวคนนั้น เขาอยากรู้มากจริงๆ “พี่ งั้นได้ งานตอนเย็นกับงานเลี้ยงผมจะไปแทนพี่เอง แต่พี่บอกผมมาเถอะว่าผู้หญิงคนนั้นคือ”

จิ้นเฟิงเฉินเริ่มรำคาญ สีหน้าเคร่งเครียด “ออกไปได้แล้ว”

“ผมไม่ไป พี่ยังไม่บอกผมเลยว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร พูดก็พูดไม่หมด มายั่วผมแบบนี้ พี่ไม่มีความจริงใจซะเลย”

จิ้นเฟิงเหรายังคงไม่หยุดหย่อน“ ถ้าพี่ไม่บอกผมจะนอนแผ่อยู่บนพื้นนี่แหละ”

จิ้นเฟิงเฉินพูดข่มขู่ว่า “ ยังอยากไปอยู่ที่แอฟริกาอีก3เดือนไหม “

จิ้นเฟิงเหราถึงกับสำลัก น้ำตาไหล

ไม่เอาแล้ว！

เขาอยากจะเมาท์เต็มทน แต่พี่ชายกลับไม่เปิดเผย แน่นอนเขาว่าเขาคงจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ

ณ ฝูหรงย่วน

เนื่องจากได้รับสิทธิพิเศษเธอเลยไม่ต้องไปทำงานเจียงสื้อสื้อก็ได้อยู่บ้านดูแลเสี่ยวเป่าอย่างสบายใจ เด็กชายคนนี้เป็นเหมือนหาง ติดตามเจียงสื้อสื้ออยู่ด้านหลังไปๆมาๆ

“อ๋อ เสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันไปตักข้าวให้” พูดเสร็จเธอก็รู้สึกแปลก ๆ เธอรู้สึกเหมือนภรรยาที่มาคอยรับสามีที่กลับจากที่ทำงาน

แหวะ！

ความคิดนี้ทำให้เธอตกใจ เธอคิดว่าเธอบ้าไปแล้ว เมื่อทานมื้อค่ำเสร็จ เธอภาวนาให้จิ้นเฟิงเฉินกลับไปไวไว

แต่พระเจ้าไม่เข้าข้างเธอ เสียงฟ้าร้องดังโครมและหลังจากนั้นไม่นานฝนก็เทลงมา โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

เจียงสื้อสื้อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างกลุ้มใจ ดวงตาของเธอดูหดหู่มาก

จิ้นเฟิงเฉินพูด “คุณเจียง ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ฝากดูแลเสี่ยวเป่าด้วย”

“ห้ะ กลับตอนนี้เหรอ ฝนยังไม่หยุดเลยเจียงสื้อสื้อพูดด้วยความตกใจ”

จิ้นเฟิงเฉินไม่สน แล้วพูดว่า “พยากรณ์อากาศบอกว่า วันนี้ตอนค่ำฝนจะตกตลอดคืน ฝนไม่หยุดหรอกตอนนี้ก็ค่ำแล้วผมไม่รบกวนแล้ว”

เจียงสื้อสื้อฟังเสร็จก็รู้สึกสับสน สภาพอากาศแบบนี้ขับรถคงอันตราย ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา ฉันจะรับผิดชอบยังไง

“เอิ่ม...ถ้าคุณไม่รังเกียจ คืนนี้นอนต่อที่โซฟาก็ได้นะ” เธอพูดอย่างเก้เก้กังกัง

นัยน์ตาของจิ้นเฟิงเฉินแอบแฝงไปด้วยรอยยิ้ม “งั้นรบกวนหน่อยนะ ”

เขาไม่มีแม้แต่การปฏิเสธแต่อย่างใดเจียงสื้อสื้อรู้สึกเหมือนกับตัวเองถูกหลอก