ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 10

บทที่ 10 จงใจกลั่นแกล้ง

เช้าวันต่อมา

เจียงสื้อสื้อลืมตาขึ้นมาก็เห็นเด็กน้อยน่ารักนอนอยู่ข้างๆ เขานอนอยู่ในอ้อมกอดของเธอ นอนอย่างสบายใจ ขนตาของเขายาวราวกับพัด ผิวขาวนุ่มเหมือนจะบีบคั้นน้ำออกมาได้ ระยะเวลา5ปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยเจอเด็กที่ทำให้รู้สึกชอบมากขนาดนี้ จนไม่ยากปล่อยเขาไป เจียงสื้อสื้อขำกับความคิดในหัวของเธอ เธอคิดในใจว่าถ้าไม่ปล่อยไป ถึงเวลานั้นตระกูลจิ้นต้องไม่พอใจแน่ๆ

คิดไม่ถึงว่าเมื่อไปถึงห้องรับแขก ก็เห็นจิ้นเฟิงเฉินตื่นแล้วพร้อมกับอาหารเช้ามากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ มีโจ๊ก อาการสไตล์ฮ่องกงแล้วก็ยุโรป มากมายหลากหลายจริงๆ

เจียงสื้อสื้อตะลึงเล็กน้อย “นี่คือ …”

“ผมขับรถไปซื้อมา รอบๆไม่ค่อยมีของกินไม่รู้คุณชอบไหม ผมเลยซื้อมาอย่างละนิดละหน่อย ” จิ้นเฟิงเฉินพูดเบาๆ เสียงเพราะราวกับไวโอลิน แต่แอบแฝงไปด้วยความขี้เกียจ มันช่างไพเราะเสียจริงเจียงสื้อสื้อฟังจนรู้ระคายหู

“คุณไม่ต้องเกรงใจหรอก ฉันไม่เลือกทาน ฉันทานได้ทุกอย่าง ”

แต่ในเวลาเดียวกันก็ต่อว่าเขาในใจ ประธานใหญ่ของจิ้นกรุ๊ปซื้ออาหารเช้ามาให้ทาน ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปละก็ฉันเกรงว่าผู้หญิงหลายคนคงต้องรอต่อแถวกระโดดน้ำ

จิ้นเฟิงเฉินทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “จริงเหรอ งั้นก็ดี คุณไปล้างหน้าแปรงฟันเถอะ ผมจะไปปลุกเสี่ยวเป่า”

เจียงสื้อสื้อค่อยๆพยักหน้า แล้วก็เข้าไปในห้องน้ำ

ผ่านไปสิบห้านาทีจึงออกมา ขณะนั้นเสี่ยวเป่าก็ได้ตื่นนอนเรียบร้อยแล้ว เขากำลังอยู่ในอ้อมกอดของพ่อ สีหน้าไม่ค่อยเต็มใจ แต่จิ้นเฟิงเฉินก็คอยปลอบอย่างอดทน ถึงแม้ว่าเขาจะยังคงทำหน้าดุอยู่ก็ตาม

เจียงสื้อสื้อเห็นแล้วก็รู้สึกมีความสุข เธอคิดในใจ ไม่รู้ว่าเเม่ของเสี่ยวเป่าคือใคร มีลูกน่ารักขนาดนี้คงมีความสุขแน่ๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ได้อยู่กับพ่อลูกคู่นี้ เป็นเพราะว่าตระกูลจิ้นไม่เห็นด้วย หรือเป็นเพราะเหตุผลอื่นนะ

เจียงสื้อสื้อเหม่อลอยคิดไปเรื่อยเสี่ยวเป่าเห็นว่าเจียงสื้อสื้อเงียบไป เลยลุกจากขาของพ่อ แล้ววิ่งมาหาเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อก็อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นเเล้วถามว่า“เมื่อวานหลับสบายไหม “

“หลับสบายครับ” เสี่ยวเป่ายิ้มพร้อมกับเอามือคล้องที่คอของเธอ

เจียงสื้อสื้อลูบหัวเสี่ยวเป่าแล้วพูดว่า“ งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะ”

“อืม” เสี่ยวเป่าตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ดวงตาเป็นประกาย

สำหรับเขาอาหารดูอร่อยกว่าปกติหลายเท่า ไม่นานโจ๊กทั้งถ้วยก็หมด

จิ้นเฟิงเฉินที่นั่งข้างๆก็บอกไม่ถูก เมื่อก่อนกว่าจะทานข้าวแต่ละมื้อคนทั้งบ้านมาปลอบก็ไม่ทาน แต่ตอนนี้กลับว่านอนสอนง่าย

ทานข้าวเช้าเสร็จเจียงสื้อสื้อก็จัดของเตรียมตัวไปทำงานจิ้นเฟิงเฉินอาสาไปส่งเพราะเป็นทางผ่าน

ตอนจะลงรถเสียวเป่าก็กอดขาเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

เจียงสื้อสื้อรู้สึกอึดอัดใจ“ ที่รักของน้า น้าต้องไปทำงานแล้ว ดูแลหนูไม่ได้แล้ว หนูกลับไปกับคุณพ่อนะ”

เสี่ยวเป่าน้ำตาไหลนอง ใบหน้าบ่งบอกว่าไม่อยากให้คุณน้าไป

เจียงสื้อสื้อเกือบจะใจอ่อน แต่คิดไปคิดมาแล้วก็บอกตัวเองว่าจะใจอ่อนไม่ได้ ไหนจะชีวิตของตัวเองไหนจะยาของแม่ ต้องพึ่งพางานนี้ทั้งนั้น เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกลำบากใจ เลยมองไปที่หน้าของจิ้นเฟิงเฉิน